#Papiery wartościowe/EMITENT

DEPARTAMENT "PRN" 
E'gzit ~ˈkʂɨʂtɔf 
° •. • ° • · (©H®ᛁ§†0FF) · • ° •. • ° 
✠)}][{(☩)}][{(✠

~𝔨𝔬𝔪𝔦𝔴𝔬𝔡𝔷𝔦𝔯𝔢𝔶~

.:.:.««''*.*''»».:.:.

Papiery wartościowe sąprawo majątkowe wykonane w formie dokumentowej lub niedokumentowej zgodnie z formą i obowiązkowymi danymiPapiery wartościowe, znaki papierów wartościowych, rodzaje papierów wartościowych, funkcje papierów wartościowych, rynek papierów wartościowych, giełda papierów wartościowych, właściciele i rejestry papierów wartościowych, ryzyko papierów wartościowych, emisje, papiery skarbowe

Struktura publikacjiH) ówczesny na 0istoria wystąpienia

Tworzenie podstaw prawnych do powstania papierów wartościowych wśród Rzymian

Rozwój prawa zobowiązań wśród Żydów”.

Pierwsze papiery wartościowe, pierwsza wymiana

Termin „papiery wartościowe”

Pojawienie się papierów wartościowych w Rosji

Cechy papierów wartościowych

Pojęcie prawne zabezpieczenia

Zabezpieczenie jako dokument prawny (tytuł)

Papiery wartościowe jako własność

Podwójny charakter ekonomicznego charakteru papieru wartościowego

Funkcje papierów wartościowych

Podmioty papierów wartościowych

Emitenci papierów wartościowych

Inwestorzy w papiery wartościowe

Brokerzy

Menedżerowie papierów wartościowych

Rejestr papierów wartościowych

Emisja papierów wartościowych

Jakość papierów wartościowych

Zwrot z papierów wartościowych

Obieg papierów wartościowych

Płynność papierów wartościowych

Ryzyko związane z papierami wartościowymi

Cena papierów wartościowych

Wycena akcji

Wycena obligacji

Wycena rachunków

Opodatkowanie papierów wartościowych

Struktura papierów wartościowych

Rachunkowość papierów wartościowych

Zarządzanie papierami wartościowymi

Analiza papierów wartościowych

Przepisy dotyczące papierów wartościowych

Rynek akcji i bodów

Portfel papierów lasyfikacja papierów wartościowych

Główne papiery wartościowe

Pochodnych papierów wartościowych

Rodzaje papierów wartościowych

Klasyfikacja papierów wartościowych według celu emisji

Komercyjne papiery wartościowe

Giełdowe papiery wartościowe

Klasyfikacja papierów wartościowych według czasu

Klasyfikacja papierów wartościowych według formy istnieniapiery wartościowe bez papieru

Klasyfikacja papierów wartościowych według rodzaju wykorzystania

Klasyfikacja papierów wartościowych według stopnia powiązania z właścicielem

Klasyfikacja papierów wartościowych według formy emisji

Klasyfikacja papierów wartościowych w zależności od statusu prawnego emitenta

Rządowe papiery wartościowe

} pKlasyfikacja papierów wartościowych według treści powiązań finansowych

Akcje zwykłe

Magazyn

akcje imienne

Akcje na okaziciela

Dłużne papiery wartościowe

Wiązania

Rodzaje obligacji

weksel

Rodzaje rachunków

Rodzaje certyfikatów

Sprawdzać

Rodzaje kontroli

Świadectwo depozytowe

Książka oszczędności na okaziciela

List przewozowy

Rodzaje listów przewozowych

 Nakaz

Kredyt hipoteczny

Rodzaje kredytów hipotecznych

Jak inwestować w akcje

Jak kupić akcje rosyjskich i zagranicznych przedsiębiorstw dla zwykłej osoby?

Jak wybrać, w które akcje zainwestować?

Jak wybrać brokera

Plusy i minusy inwestowania w akcje

Zagrożenia i sposoby ich uniknięcia

Jakie akcje rosyjskich spółek są najbardziej opłacalne?

Ocena „Ekonomista”

Inwestycje, których należy unikać

Oszustwa związane z papierami wartościowymi

Metody oszustw mających na celu przejęcie papierów wartościowych

Metody oszustwa mające na celu wyłudzenie pieniędzy

Oszustwa internetowe

Źródła i linki

Źródła tekstów, zdjęć i linków

Linki do usług internetowych

ZWIŃ ZAWARTOŚĆ

Zabezpieczenie to definicja

Papierem wartościowym jest instrument charakteryzujący się prawami właściciela lub prawami autora, prawami spadkowymi, ogólnie prawami majątkowymi do posiadania i rozporządzania informacjami, utworami, usługami, wynikami pracy intelektualnej oraz innymi korzyściami materialnymi i niematerialnymi, uznanymi przez państwo jako takie, posiadające prawnie zatwierdzoną formę dokumentacyjną i materialną, taką jak papier lub media elektroniczne. 

Papiery wartościowe, pojęcia ogólne

Papierem wartościowym jest dokument pieniężny - dowód udziału w kapitale lub udzielenia pożyczki oraz prawa do otrzymania dochodu od emitenta po cenie papieru. 

Forma materialna zabezpieczeń

Papierem wartościowym jest dokument poświadczający, zgodnie z ustaloną formą i obowiązkowymi danymi, prawa majątkowe, których wykonywanie lub przeniesienie jest możliwe tylko po jego okazaniu i przynoszącej właścicielowi dochód.

Przykłady papierów wartościowych

Papier wartościowy to instrument finansowy emitowany przez firmy, organizacje finansowe i rządowe jako środek pożyczania pieniędzy i pozyskiwania nowego kapitału.

Różnorodność papierów wartościowych

Papierem wartościowym jest dokument, który poświadcza stosunek osoby, która je umieściła (wystawiła) do właściciela, a także przewiduje wykonanie zobowiązań zgodnie z obowiązkami plasowania oraz możliwość przeniesienia praw wynikających z tych dokumentów na inne osób.

Więcej papierów wartościowych

Papierem wartościowym jest dokument poświadczający własność kapitału zakładowego lub innego majątku bądź zobowiązań dłużnych.

Papiery wartościowe zatwierdziły szczegóły

Papier wartościowy to specjalny produkt, który krąży na własnym rynku - rynku papierów wartościowych. Nie ma ani materialnej, ani pieniężnej wartości użytkowej; nie jest ani produktem fizycznym, ani usługą.

Papiery wartościowe

Papierem wartościowym jest prawo do zasobów, które są oddzielone od swojej podstawy, a nawet posiadają własną materialną formę (np. w postaci papierowego certyfikatu, zapisów na koncie itp.), a także posiadają następujące podstawowe właściwości: zbywalność, dostępność do obiegu cywilnego, standaryzacji i seryjności, dokumentacji, regulacji i uznawania przez państwo, zbywalności, płynności, ryzyka.

Charakterystyka porównawcza papierów wartościowych

Papierem wartościowym jest dowód posiadania kapitału, którego prawo do dysponowania przeniesiono czasowo lub na stałe na inne osoby w zamian za prawo udziału w zyskach z tego kapitału.

Zabezpieczenie to dokument sporządzony w przepisowej formie i z obowiązkowymi danymi, poświadczający prawa majątkowe, którego wykonanie lub przeniesienie jest możliwe tylko za okazaniem tego dokumentu.

Zabezpieczenia inwestycyjne

Papier wartościowy nie jest pieniędzmi ani towarem materialnym. Jej wartość tkwi w prawach, jakie daje właścicielowi. Ten ostatni wymienia swój towar lub pieniądze na papier wartościowy tylko wtedy, gdy ma pewność, że ten papier nie jest gorszy, a nawet lepszy i wygodniejszy niż sam pieniądz lub towar. Ponieważ zarówno pieniądz, jak i dobra w nowoczesnych warunkach są różnymi formami istnienia kapitału, ekonomiczną definicję papieru wartościowego można wyrazić następująco:

Brokerzy na giełdzie

Papier wartościowy to forma istnienia kapitału, różna od jego formy towarowej, produkcyjnej i pieniężnej, która zamiast siebie może być przekazywana, krążyć na rynku jak towar i generować dochód. Jest to szczególna forma istnienia kapitału, wraz z jego istnieniem w formach pieniężnych, produkcyjnych i towarowych, w której właściciel kapitału nie posiada samego kapitału, ale ma do niego prawa własności, które są utrwalone w formie papieru wartościowego . Ta ostatnia umożliwia oddzielenie własności kapitału od samego kapitału i, odpowiednio, włączenie go w proces rynkowy w formach koniecznych dla samej gospodarki.

Stolica

Papier wartościowy jest prawnie uznanym dowodem prawa do otrzymania oczekiwanego przyszłego dochodu w określonych warunkach.

Zabezpieczenie jest dowodem prawa do otrzymywania dochodu

Zabezpieczenie to dokument sporządzony w określony sposób i zawierający niezbędne dane, potwierdzające własność, wykonanie lub przeniesienie, powinno być możliwe tylko po okazaniu dokumentu.

Historia wystąpienia

Tworzenie podstaw prawnych do powstania papierów wartościowych wśród Rzymian

Naszą wyprawę w historię zacznijmy od prawa rzymskiego, gdyż już wtedy Rzymianie potrzebowali możliwości przeniesienia swoich praw zobowiązań. W obiegu cywilnym ludu rzymskiego nie było oczywiście takich pojęć jak papiery wartościowe, które reprezentują stałe prawo do roszczeń, jednak zobowiązania ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami były dobrze znane rzymskim prawnikom. Należy również zauważyć, że zajmowały się rozstrzyganiem spraw związanych z przeniesieniem prawa roszczenia, innowacyjnością, zastawem na nieruchomości. Jest to dla nas istotne, ponieważ wartość papieru opiera się nie tylko na zapisanym w nim prawie, ale także na jego swobodnym przekazywaniu.

Rzym - wieczne miasto

Początkowo rzymski obowiązek był nieruchomy: powstałe raz dla kogoś prawo roszczenia zwykle nie przechodziło na drugiego, z wyjątkiem spadkobiercy, ze względu na izolację systemu gospodarczego, który nie miał jeszcze czasu na wejście handel śródziemnomorski, który doprowadził do ściśle osobistych relacji między wierzycielem a dłużnikiem. Sama idea przenoszenia prawa, zwłaszcza w stosunkach dłużnych, wywodzi się z prawa spadkowego. Polega ona na pojawieniu się mobilności prawa do roszczeń w stosunkach spadkowych, w szczególności w procesie zbywania spadku, w którym zbywano również wierzytelności stanowiące część masy spadkowej. Cechą charakterystyczną tego rodzaju stosunku jest przeniesienie na kupującego tzw. roszczeń dziedzicznych, czyli ustalenie proceduralnych zaczątków przeniesienia praw. Jednocześnie obowiązywała zasada, że ​​nabywca nie mógł mieć więcej ani mniej praw niż miałby spadkobierca. Przepis ten został dalej rozwinięty i zuniwersalizowany i zaczął być interpretowany w następujący sposób: nikt nie może przenieść na drugiego więcej praw niż sam miałby.

Początkowo przenoszenie praw dokonywali Rzymianie przy pomocy instytucji przedstawicielstwa, która również szła własną drogą rozwoju i przekształciła się z niebezpiecznego i niestabilnego sposobu zabezpieczenia przeniesienia praw w niezawodną instytucję cesji. Jej niebezpieczeństwo wiązało się właśnie z możliwością zerwania w dowolnym momencie przez pierwotnego wierzyciela stosunków ze swoim poręczycielem, czyli zleceniobiorcą. Jednak za pomocą roszczenia pretora, które było w jego rękach potężnym narzędziem do modyfikowania ścisłych konsekwencji prawa quitor zgodnie z wymogami życia rzeczywistego, nabywca roszczeń mógł działać jako pełny właściciel.

Należy również zauważyć, że przeniesienie praw było nie tyle wolą sprzedawcy, co nakazem prawa. Niemniej jednak z tego zalążka wyrosła tzw. cesja oparta na prawie, pochodząca automatycznie, cession legis ipso iure.

Dzięki temu cesja została ostatecznie uznana, choć pośrednio. Jednak prawnicy rzymscy doszli do cesji wierzytelności nie bezpośrednio, ale poprzez zastępstwo procesowe, które było jedynym dogodnym środkiem takiego przeniesienia praw, w przeciwieństwie do innowacji, która wymagała zgody nie tylko wierzyciela, ale także udział dłużnika.

Na etapie niewielkich obrotów handlowych Rzymianie mieli tradycję prowadzenia tzw. mógł dochodzić roszczeń od swoich dłużników lub osób trzecich. Czyli w rzeczywistości było to jedyne potwierdzenie istnienia stosunku prawnego. Biorąc pod uwagę fakt, że spekulacje były powszechne, nie ma w tym nic dziwnego. Jednocześnie wpis ten w księdze nie rodził praw i obowiązków, a jedynie potwierdzał ich istnienie.

Porównując księgi własne z istniejącymi w naszych czasach rejestrami i rachunkami depozytowymi, które zawierają zapisy o właścicielach papierów wartościowych, ich ilości i jakości (czyli o istnieniu stosunku prawnego między ich posiadaczem a emitentem), pewne podobieństwa są zauważony. Co więcej, zarówno starożytna rzymska myśl prawnicza, jak i ustawodawca naszych czasów pozostawiają tym zapisom jedynie charakter informacyjny, który nie rodzi żadnych praw ani obowiązków, gdyż powstały i istnieją na podstawach od nich niezależnych. Można więc powiedzieć, że książki te są swego rodzaju prototypem niedokumentalnej formy papierów wartościowych.

Jak widać, prawnicy rzymscy nie mieli jeszcze pojęcia papierów wartościowych, ale powstała podstawa prawna ich pojawienia się wśród ludów, które przyjęły prawo rzymskie. 

Prawo rzymskie

W przeciwieństwie do prawa rzymskiego, gdzie niepewność wierzyciela przed transakcją była zabroniona, w prawie nowych narodów zajmowała zupełnie odwrotną pozycję. Tutaj na pierwszym miejscu był dłużnik. Zobowiązanie było ważne nie dlatego, że dłużnik udzielił pewnych odpowiedzi na znane pytania wierzyciela, jak w zastrzeżeniach, ale dlatego, że dłużnik przyjął zobowiązania, które musi wypełnić. Oznacza to, że na pierwszy plan wysuwa się etyczny moment zobowiązania. Dlatego, zgodnie ze światopoglądem nowych narodów, możliwe stało się istnienie zobowiązania z nieskończonym wierzycielem w chwili jego powstania, które zgodnie z prawem rzymskim zostało uznane za nieważne.

Rozwój prawa zobowiązań wśród Żydów”.

Mówiąc o nowych narodach, należy również zwrócić uwagę na szczególny rozwój prawa zobowiązań w toku działalności handlowej takiego narodu jak Żydzi. Zgodnie z prawem żydowskim zobowiązania wobec wierzyciela bezterminowego uważa się za ważne, o czym świadczy zapis w Talmudzie. Zapisy prawników z XVIII wieku mówią, że Żydzi mieszkający w Polsce od dawna znali bezimienne dokumenty, z których wynikało, że osoba, która je przedstawiła, usatysfakcjonowała. Czas ich powstania nie może być dokładnie określony; ale według wszelkiego prawdopodobieństwa używano ich wśród Żydów już w średniowieczu. Posiadały wszystkie właściwości współczesnych papierów na okaziciela. Dłużnik był zobowiązany do odpowiedzi na nie tylko pod warunkiem okazania mu dokumentu. W przeciwnym razie nie był zwolniony z odpowiedzialności, jeżeli dokonał wpłaty na rzecz osoby, która nie była właścicielem dokumentu.

Prawo żydowskie

Pierwsze papiery wartościowe, pierwsza wymiana

Konsekwencją rozwoju handlu i produkcji przemysłowej w średniowieczu i renesansie było udoskonalenie prawa zobowiązań, a zwłaszcza zabezpieczeń. Ważnym faktem było rozpowszechnienie umiejętności czytania i pisania wśród nowych narodów. I tak np. we Francji, ze względu na analfabetyzm ludności, pisemna forma zobowiązań była rzadkością. Podobny obraz był w innych krajach europejskich. Pojawienie się pierwszych papierów wartościowych przypisuje się średniowieczu, co wskazuje na pojawienie się w obiegu banknotu, który oprócz właściwości nominału nabył również właściwości na okaziciela. Najbardziej rozwinęły się w VII-VIII wieku. Niemniej jednak wśród narodów Europy nie było jednolitego rozumienia papierów wartościowych. Niektórzy przypisywali im kupony podróżne, bilety do teatru i szereg innych dokumentów, uzasadniając to poprzez poświadczenie przez nich określonych praw. Niemniej jednak, pomimo pojawiania się coraz to nowych rodzajów papierów wartościowych, z teoretycznego punktu widzenia, ustawodawstwo pozytywne nie nadało im prawnej definicji.

Pierwsze papiery wartościowe w postaci IOU pojawiły się w starożytności równolegle z pisaniem i pieniędzmi. W średniowieczu (13-14 w.) pojawiły się weksle, przyczyniając się do rozwoju handlu światowego.

Pierwsza giełda powstała w Antwerpii w 1531 roku. Dokonywano na niej transakcji zarówno towarami, jak i papierami wartościowymi. Masowy handel akcjami rozpoczął się w XVII wieku i był w dużej mierze związany z działalnością angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i holenderskiej Zjednoczonej Kompanii Wschodnioindyjskiej, założonej na początku XVII wieku. Pierwsza giełda powstała w 1611 roku w Amsterdamie.

Termin „papiery wartościowe”

Termin „papiery wartościowe” (papiery wartościowe) zadomowił się na rynku finansowym z dwóch powodów. Po pierwsze, wszystkie zobowiązania dłużne miały odpowiednią cenę, wyrażoną w ekwiwalencie pieniężnym danego kraju. Po drugie, takie dokumenty pieniężne były w obiegu tylko w formie papierowej, dlatego termin „dokument pieniężny” był zawsze postrzegany jako „dokument papierowy” lub „zabezpieczenie”. Jednak obecny poziom rozwoju technologii komputerowych doprowadził do stopniowego wypierania pewnej części papierowych „papierów wartościowych” na rynkach finansowych (zarówno krajowych, jak i międzynarodowych) przez odpowiednie zapisy magnetyczne w plikach komputerowych. Dlatego na nowoczesnych rynkach papierów wartościowych, obok terminu „papiery wartościowe”, powszechnym terminem jest „elektroniczne papiery wartościowe”.

Pojawienie się papierów wartościowych w Rosji

Pojawienie się papierów wartościowych w Rosji wiąże się nie tylko z rozwojem krajowej gospodarki, ale także z przyjęciem prawa europejskiego.

W Rosji rynek papierów wartościowych został wprowadzony dekretami Piotra Wielkiego. Jednak ze względu na brak rozwiniętego sektora prywatnego, m.in. bankowości, RZB długo się nie rozwijał.

W XVIII-XIX wieku i na początku XX wieku w Rosji aktywnie używano weksli, obligacji i bonów skarbowych. Na początku XVIII wieku w Petersburgu powstała pierwsza giełda papierów wartościowych. W przedrewolucyjnej Rosji w każdej prowincji krążyły różne papiery wartościowe. Szczególnie rozpowszechnione były weksle, obligacje, kwity skarbców, papiery wartościowe spółek akcyjnych (na przykład obligacje państwowe, obligacje Towarzystwa Kolei Południowo-Zachodnich).

Pojawienie się rosyjskich papierów wartościowych wiąże się z pojawieniem się w 1769 roku pierwszych banknotów, zarówno nominalnych, jak i na okaziciela. Jednak rozwój tej instytucji jako całości odbywał się przez cały XIX wiek. W tym czasie pojawiły się państwowe papiery pożyczkowe, które nazwano biletami skarbu państwa. Bilety banków, które udzieliły kredytów zabezpieczonych nieruchomościami. Pożyczki te zostały wydane z własnymi banknotami banku, a nie pieniędzmi. Właściciel musiał je sprzedać i tym samym otrzymać gotówkę. Państwowe papiery wartościowe obejmowały weksle depozytowe i kredytowe emitowane przez banki. Bilety depozytowe lub kredytowe różniły się znacznie od banknotów: te ostatnie były papierowe

Jak wyglądały spółki akcyjne w dawnych czasach?

pieniądze, czyli legalny sposób zapłaty zobowiązań, pierwszymi były jedynie zobowiązania wobec okaziciela i na widok, zaspokojone w porządku prawa prywatnego. Obligacje emitowane przez prywatne firmy pożyczkowe, czeki i weksle emitowane przez osoby prywatne. Jeśli chodzi o spółki akcyjne, zgodnie z ogólnym ustawodawstwem dotyczącym spółek akcyjnych (ustawa z 1836 r., zawarta w Świętych Prawach z 1857 r.), akcje muszą być zawsze zarejestrowane; ale zasada ta jest w praktyce mało stosowana, gdyż w statutach spółek akcyjnych, które stanowią dla nich szczególne prawo, dopuszcza się emisję akcji zarówno imiennych jak i na okaziciela, tak aby powyższe ograniczenie pozostało tylko dla świadectw tymczasowych wydanych subskrybentom do czasu pełnej zapłaty całości subskrybowanych kwot (art. 2163 X t., cz. I).

Banki komercyjne - główni uczestnicy rynku papierów wartościowych - powstały w Rosji w dobie wielkich reform cesarza Aleksandra II. W 1860 r. na bazie państwowego banku komercyjnego powstał Państwowy Bank Rosji, który natychmiast rozpoczął intensywny proces tworzenia banków komercyjnych i publicznych, a następnie spółek akcyjnych i giełd papierów wartościowych.

W kilka lat po 1860 r. powstało 357 (wcześniej 78 z kapitałem 72 mln rubli) spółek akcyjnych z kapitałem 1116 mln rubli. Kapitał trwały skoncentrowany był w transporcie kolejowym (ponad 60%) iw mniejszym stopniu w przemyśle (14%).

RCB otrzymał nowy impuls w rozwoju za panowania Siergieja Witte i Piotra Stołypina. W Rosji aktywnie przyjmowano inwestycje zagraniczne. Na początku 1900 r. stanowiły około 1/3 kapitału zakładowego. W 1913 r. Rosja zajęła piąte miejsce na świecie pod względem obrotów walutowych za Anglią, USA, Francją i Niemcami. Ludność Rosji aktywnie kupowała papiery wartościowe. Prawie każde większe rosyjskie miasto miało giełdę.

Tak więc pod koniec XIX wieku w Rosji istniała szeroka gama papierów wartościowych, w tym dokumenty pożyczek państwowych i prywatnych. Niemniej jednak prawodawstwo pozytywne, podobnie jak w przypadku prawa europejskiego, nie zawierało definicji zabezpieczenia, dając pole do badań teoretycznych. Rewolucja październikowa i kolejne siedemdziesiąt lat władzy sowieckiej spowolniły rozwój papierów wartościowych. I wznowiono ją z nową energią dopiero na początku lat 90-tych. Prawnicy krajowi musieli szukać odpowiedzi na te same pytania, które dręczyły umysły ówczesnych prawników.

Sprawdź społeczność Majkop

Jednak obaj, tacy jak na przykład Stepanov N.I., Galanov V.A., Nersesov N.O., Shershenevich G.F., uznają brak dokładnej i jasnej koncepcji w praktycznych działaniach, nie tylko w krajowym prawie i porządku, ale także w zagranicznym systemy prawne. Według Szershenevicha samo pojęcie papierów wartościowych nie zostało jeszcze wyjaśnione ani w życiu, ani w nauce, ani w prawodawstwie. Takie wieloznaczne użycie słów wymagało ustalenia za terminem pewnej treści, z którą wiążą się pewne konsekwencje prawne. Stepanov N. I. generalnie dochodzi do wniosku, że w najbliższej przyszłości nie da się opracować jednej koncepcji papieru wartościowego, a zatem dualizmu w prawnym rozumieniu papierów wartościowych nie da się wyeliminować w najbliższej przyszłości.

W latach NEP-u istniała cała gama różnych papierów wartościowych, aktywnie działały giełdy. Za panowania I.V. Stalin w kraju dobrowolnie przymusowo umieścił obligacje państwowej pożyczki oszczędnościowej. Były fakty, kiedy te obligacje były emitowane również z tytułu zarobków. Znamienne, że pozostałe obligacje zostały wykupione za 35-40 lat.

W latach 1990-1991 rozpoczęło się odrodzenie rynku papierów wartościowych w Rosji. Istnieją działania kolektywów pracowniczych. Rozpoczyna się tworzenie ram regulacyjnych i prawnych dla rynku akcji.

W 1992 r. Rada Najwyższa Federacji Rosyjskiej przyjęła „Państwowy program prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i komunalnych w Federacji Rosyjskiej na rok 1992”, opracowano ramy prawne realizacji tego programu i podjęto pierwsze kroki w celu Wdrożyć je. Wraz z przyjęciem tego programu w Rosji nastąpiła cicha rewolucja gospodarcza, w wyniku której jeden system społeczny został zastąpiony innym.

W latach 1993-1994 szalejąca prywatyzacja praktycznie podzieliła społeczeństwo na przeciwstawne grupy - wielkich właścicieli (właścicieli kapitału i dużych udziałowców przedsiębiorstw), małych i najmniejszych; prawdziwi i formalni właściciele. Każdy obywatel teoretycznie miał równe prawa na początku prywatyzacji, otrzymując prawo do części majątku państwowego w formie czeku prywatyzacyjnego. W zasadzie osobistą sprawą dla każdego było podjęcie decyzji, co zrobić z czekiem prywatyzacyjnym: sprzedać, podarować lub wymienić na akcje wybranego przedsiębiorstwa. Jednak w praktyce obywatele osiągnęli różne wyniki: niektórzy zostali prawdziwymi właścicielami, inni nie. Wynikało to z różnych możliwości finansowych różnych grup ludności (niektórzy mieli możliwość zakupu „voucherów”, inni szukali okazji do ich sprzedaży), poziom ich świadomości informacyjnej, postaw psychologicznych i motywacji zachowań. Ogólną nieprzygotowanie społeczeństwa do wynarodowienia potwierdziła zahamowana reakcja większości społeczeństwa na początku prywatyzacji, otrzymanie czeków prywatyzacyjnych głównie w późniejszym terminie, wydłużenie warunków inwestowania „voucherów” oraz niski aktywność ludności na aukcjach specjalistycznych czeków. W procesie masowej prywatyzacji nastąpiła transformacja (zmiana) stosunków własnościowych. W wyniku prywatyzacji i korporatyzacji bardzo znaczna część przedsiębiorstw przeszła z własności państwowej do prywatnej. otrzymanie czeków prywatyzacyjnych, głównie w późniejszym terminie, wydłużenie terminów inwestowania „voucherów”, mała aktywność ludności w specjalistycznych aukcjach czeków. W procesie masowej prywatyzacji nastąpiła transformacja (zmiana) stosunków własnościowych. W wyniku prywatyzacji i korporatyzacji bardzo znaczna część przedsiębiorstw przeszła z własności państwowej do prywatnej. otrzymanie czeków prywatyzacyjnych, głównie w późniejszym terminie, wydłużenie terminów inwestowania „voucherów”, mała aktywność ludności w specjalistycznych aukcjach czeków. W procesie masowej prywatyzacji nastąpiła transformacja (zmiana) stosunków własnościowych. W wyniku prywatyzacji i korporatyzacji bardzo znaczna część przedsiębiorstw przeszła z własności państwowej do prywatnej.

Latem 1994 roku rozpoczęła się masowa emisja rządowych papierów wartościowych. Rząd pod naciskiem zewnętrznych wierzycieli zrewidował swoje nastawienie do tradycyjnych, emisyjnych źródeł finansowania budżetu państwa. Sprzedając rządowe papiery wartościowe, do budżetu trafiało kilkadziesiąt bilionów rubli rocznie. Ogólnie rzecz biorąc, było to ważne dla zmniejszenia deficytu budżetowego poprzez krajowe, nieinflacyjne pożyczki. Zmniejszyło to jednak potrzebę intensywnego rozwoju produkcji, co spowodowało spadek wielkości i tempa wzrostu produktu krajowego brutto. Ponadto wzrost długu publicznego doprowadził następnie do zwiększenia obciążenia budżetu z tytułu konieczności spłaty odsetek od wcześniej zaciągniętych pożyczek oraz wykupu rządowych papierów wartościowych.

W latach 1995-1996 opracowano państwową regulację rynku papierów wartościowych. W tym okresie uchwalono podstawowe akty prawne. Weszły w życie przepisy kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej, ustawy federalne „O spółkach akcyjnych”, „O rynku papierów wartościowych” itp.

Na początku 1996 r. praktyka wykorzystywania przez państwo instrumentów finansowych rynku papierów wartościowych w następujących obszarach osiągnęła znaczną skalę:

- emisja rządowych papierów wartościowych w celu sfinansowania deficytu budżetu państwa - krótkoterminowe obligacje rządu (GKO), obligacje federalne (OFZ), rządowe obligacje oszczędnościowe (OGSS);

- restrukturyzacja krajowego zadłużenia w walutach obcych - emisja krajowych obligacji kredytowych w walutach obcych (OVVZ);

- związanie części wolnej gotówki na podstawie prywatyzacji pieniężnej.

Obecny etap (od 1997 r.) rozwoju rynku papierów wartościowych charakteryzuje się wewnętrzną niestabilnością polityczną, kryzysem budżetowym, problemami z poborem podatków oraz nadmiernymi nadziejami na inwestycje zagraniczne. W efekcie następuje spadek kursu rubla, wzrost rentowności państwowych zobowiązań dłużnych, straty w budżecie państwa i groźba katastrofy gospodarczej. Stworzony system prawny regulujący rynek giełdowy nie funkcjonuje w pełni ze względu na niechęć do wdrażania norm prawnych ze strony rządu, który znajduje się w stanie ciągłej rotacji, oraz podmiotów gospodarczych, które nie mają aktywnej woli politycznej do prowadzenia wyprowadzania przekształceń strukturalnych w gospodarce. Wiele osiągnięć stabilizacji finansowej w Rosji przed kryzysem światowego systemu finansowego w październiku-listopadzie 1997 roku opierało się na inwestycjach zagranicznych. Połowę problemów budżetowych rozwiązano bądź poprzez pożyczki zagraniczne, bądź poprzez inwestycje nierezydentów na rynku GKO, bądź poprzez prywatyzację, gdzie rola uczestników zagranicznych była również znacząca.

Cechy papierów wartościowych

Przypisz główne kryteria, według których papier wartościowy jest uważany za dokument finansowy.

Po pierwsze, podstawą dokumentu powinien być ujednolicony majątek (pewny udział w firmie, pożyczka środków, wystandaryzowany produkt).

Po drugie, papier finansowy ma pewną wartość. Te ostatnie można obliczyć teoretycznie. Papier finansowy ma również cenę rynkową, która jest określana przez podaż i popyt. Na przykład obligacje lub weksle firmy można wycenić w oparciu o rynkowe stopy pożyczkowe, biorąc pod uwagę stopień wiarygodności organizacji. Wiele papierów wartościowych jest notowanych na giełdach, transakcje ustalane są na podstawie zleceń (kupna lub sprzedaży).

Po trzecie, istotą papierów wartościowych jest to, że dokument ten charakteryzuje się płynnością – w krótkim czasie papiery wartościowe można sprzedać przy minimalnych stratach.

Po czwarte, w wielu krajach emisja papierów wartościowych odbywa się z obowiązkową rejestracją państwową. Ta sama procedura została ustanowiona na terytorium Federacji Rosyjskiej, rynek giełdowy jest regulowany następującymi dokumentami regulacyjnymi: Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej, ustawy federalne nr 39-FZ „O rynku papierów wartościowych” i nr 208 -FZ „O spółkach akcyjnych”.

Pojęcie prawne zabezpieczenia

Zabezpieczenie jako dokument prawny (tytuł)

Papiery wartościowe mają treść ekonomiczną i prawną formę jej wyrażenia: cechy ekonomiczne i definicję prawną.

Podejście prawne, odzwierciedlające formę zabezpieczenia, wskazuje na konieczność przestrzegania pewnych standardów zatwierdzonych przez państwo w odniesieniu do niektórych dokumentów, czyniąc je zabezpieczeniami. Nieprzestrzeganie tych standardów wyłącza te dokumenty z listy papierów wartościowych uznawanych przez państwo, chociaż nie może umniejszać ich treści ekonomicznej.

Zabezpieczenie istnieje w postaci ścisłych dokumentów: umowy, umowy, zaświadczenia, książeczki oszczędnościowej, paragonu magazynowego itp. Nie każdy z tych dokumentów może stanowić zabezpieczenie, tj. papier wartościowy jest dokumentem, ale dokument jeszcze nie jest papierem wartościowym.

Status zabezpieczenia jest obowiązkowy, ponieważ państwo określa formę i szczegóły zabezpieczenia. Ponadto zabezpieczenie musi być uznane za takie przez odpowiednie przepisy.

Jednym z głównych elementów systemu cech prawnych papieru wartościowego jest obecność w nim obowiązkowych danych, a każdy rodzaj zabezpieczenia ma swój własny zestaw wymaganych danych. Jest to nazwa papieru wartościowego, jego seria, numer, nazwa emitenta, nazwa posiadacza papieru wartościowego, jego wartość nominalna, inne warunki majątkowe i zobowiązaniowe, data sporządzenia, odpowiednie podpisy itp. Zestaw obowiązkowych szczegółów jest integralnym elementem takiej koncepcji, jak norma bezpieczeństwa.

A także państwo określa wymagania techniczne dotyczące papierów wartościowych i ich form: format, klarowność obrazu, rozmiar marginesu, jakość papieru, metodę drukowania, lokalizację niektórych szczegółów, stopień ochrony formularzy przed fałszerstwem itp.

Każde zabezpieczenie musi potwierdzać określone prawa (wymagania dotyczące wypłaty określonej kwoty pieniężnej, dywidendy lub odsetki itp.), które wskazany w dokumencie właściciel prawny ma w stosunku do osoby zobowiązanej również wskazanej w dokumencie.

Pierwsza część Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej (art. 142) podaje prawną definicję zabezpieczenia jako dokumentu o ustalonej formie i szczegółach poświadczających prawa majątkowe, których wykonanie lub przeniesienie jest możliwe dopiero po jego przedstawieniu.

Do poświadczenia praw własności jest wiele dokumentów. Dlatego w art. 143 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej ustanawia metodę klasyfikacji określonego dokumentu jako klasy papierów wartościowych: tylko zgodnie z prawem lub w sposób przez nią określony.

Sztuka. 149 k.c. dopuszcza się pozadokumentową formę ustalenia praw poświadczonych zabezpieczeniem, a same te prawa pozostają istotą prawną jego rozumienia. Papier wartościowy to tylko tytuł, czyli podstawa prawna praw jego właściciela do czegoś, do jakiejkolwiek własności (pieniądze, towary, nieruchomość itp.).

Papiery wartościowe jako własność

Zgodnie z art. 128 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej papiery wartościowe są klasyfikowane jako przedmioty praw obywatelskich i są zrównane z rzeczami, majątkiem. W konsekwencji interpretacja zabezpieczenia wyłącznie jako prawa majątkowego jest niepełna.

Z prawnego punktu widzenia zabezpieczenie jest jednocześnie tytułem i samą własnością.

Bezpieczeństwo jako kategoria prawna

Podwójny charakter ekonomicznego charakteru papieru wartościowego

Formy prawne są odzwierciedleniem i utrwaleniem pewnych relacji ekonomicznych, tj. relacji dotyczących produkcji, obiegu i wykorzystania kapitału we współczesnym społeczeństwie, a zatem można zauważyć, że ekonomiczna istota bezpieczeństwa jako kategorii ekonomicznej polega na tym, że na z jednej strony jest reprezentantem kapitału, az drugiej samego kapitału. Jasne jest jednak, że gdybyśmy mówili o tym samym kapitale, to taka sytuacja byłaby po prostu niemożliwa. W rzeczywistości papier wartościowy jest reprezentantem kapitału faktycznie funkcjonującego w gospodarce, czyli kapitału realnego, a jako kapitał, papier wartościowy, jest kapitałem pochodnym lub „papierowym” („fikcyjnym”).

Zabezpieczenie nie zawsze było reprezentantem kapitału. W epoce przedkapitalistycznej był po prostu reprezentantem wartości lub powszechnie akceptowanym środkiem płatniczym, takim jak weksel – historycznie pierwsza forma zabezpieczenia. Wiadomo, że z tej funkcji rachunku wywodzi się współczesny pieniądz kredytowy.

Istniejący świat towarowy dzieli się na dwie grupy: dobra właściwe (dobro materialne, usługi) oraz pieniądz. Z kolei pieniądze mogą być po prostu pieniędzmi i kapitałem, czyli wartością samopodnoszącą się, lub, w potocznym znaczeniu, pieniędzmi przynoszącymi nowe (dodatkowe) pieniądze. Zgodnie z tym papier wartościowy może być zarówno reprezentantem towaru, jak i pieniądza lub kapitału.

W warunkach gospodarki kapitalistycznej zarówno towary, jak i pieniądze są tylko wyizolowaną częścią kapitału społecznego. Dlatego we współczesnych warunkach wszystkie papiery wartościowe są ostatecznie reprezentantami pewnych rodzajów kapitału funkcjonalnego: towarowego, pieniężnego lub produkcyjnego. Każdy papier wartościowy, w zależności od obszarów wykorzystania otrzymanego w zamian kapitału lub którego jest reprezentantem, może wyrażać różne części funkcjonującego kapitału lub nawet ich kombinacje jednocześnie, a zatem reprezentować ten kapitał jako całość w wszystkie jego formy, jako kapitał, który tworzy wartość dodatkową w jej różnych przejawach.

W nowoczesnych warunkach wszystkie papiery wartościowe są ostatecznie reprezentantami pewnych rodzajów kapitału funkcjonalnego: towarowego, pieniężnego lub produkcyjnego. Każde zabezpieczenie, w zależności od kierunków wykorzystania otrzymanego w zamian kapitału lub którego jest reprezentantem, może jednocześnie wyrażać różne części funkcjonującego kapitału lub nawet ich kombinacje.

Ponieważ papier wartościowy jest reprezentantem kapitału, jego właściciel w żadnym wypadku nie traci związku z kapitałem. Ten związek wyraża się teraz w bezpieczeństwie, a nie w bezpośrednim posiadaniu kapitału. Osoba, która otrzymała kapitał do swojej dyspozycji, może go wykorzystać zarówno jako pożyczkę, jak i jako towar, a także jako towar przemysłowy. Osoba, która otrzymała zabezpieczenie w zamian za swój kapitał, wykorzystała ten ostatni jako formę lokowania kapitału pożyczkowego.

Papier wartościowy to nie tylko reprezentant kapitału, ale reprezentant kapitału generującego dochody. Kapitalizacja dochodu prowadzi do tego, że aktywo przynoszące dochód, tj. w tym przypadku sam papier wartościowy otrzymuje wartość pieniężną lub cenę rynkową. Z prostego przedstawiciela kapitału zabezpieczenie zamienia się w kapitał, samo staje się jedną z form istnienia kapitału, jego samodzielną formą. To już jest kapitał pochodny, czyli zbiór różnych roszczeń do kapitału rzeczowego: pieniądze, towary, sprzęt, mienie, technologie, systemy transportowe i komunikacyjne itp.

Papier wartościowy nie jest pieniędzmi ani towarem materialnym. Jej wartość tkwi w prawach, jakie daje właścicielowi. Ten ostatni wymienia swój towar lub pieniądze na papier wartościowy tylko wtedy, gdy ma pewność, że ten papier nie jest gorszy, a nawet lepszy i wygodniejszy niż sam pieniądz lub towar. Papier wartościowy to szczególna forma istnienia kapitału wraz z jego istnieniem w formie pieniężnej, produkcyjnej i towarowej, w której właściciel kapitału nie posiada samego kapitału, ale ma do niego prawa własności, które są utrwalone w formie papieru wartościowego.

Ta ostatnia umożliwia oddzielenie własności kapitału od kapitału właściwego i włączenie go w proces rynkowy w formach koniecznych dla samej gospodarki.

Papier wartościowy jest reprezentantem kapitału, ale dla jego właściciela nie zawsze jest kapitałem. Dzieje się tak wtedy, gdy nie generuje przychodu, na przykład, gdy właściciel czeku otrzymuje należną mu kwotę w banku, albo właściciel paragonu magazynowego po prostu odbiera towar z magazynu.

Dialektyka rozwoju kapitału polega na tym, że najpierw rodzi się kapitał realny – papiery wartościowe, a te z kolei zamieniają się w kapitał nowy, ale już jako pochodny, a nie realny.

Kapitał realny i pochodny to dwie strony tego samego kapitału społecznego. Ale każdy z nich rozwija się według własnych praw. Wzrost kapitału realnego jest ostatecznie zdeterminowany z jednej strony dostępnością zasobów materialnych i pracy, az drugiej potrzebami społeczeństwa. Jego wzrost jest obiektywnie związany z postępem społecznym.

Wzrost kapitału pochodnego (papierowego), który znajduje odzwierciedlenie w cenie rynkowej papierów wartościowych, ma charakter spekulacyjny, mający na celu maksymalizację przychodów z obrotu tymi papierami wartościowymi. Dzięki kapitałowi pochodnemu tj. papiery wartościowe, kapitał społeczny ma możliwość samodzielnego rozwoju w nieskończoność, wyjścia poza granice rzeczywiście funkcjonującego kapitału.

Moneta

Bezpieczeństwo jako kategoria ekonomiczna

Funkcje papierów wartościowych

Funkcje papierów wartościowych można podzielić na informacyjne, handlowe i regulacyjne. Funkcja informacyjna polega na możliwości uzyskania obiektywnych danych o stanie konkretnej firmy lub jakiegoś obszaru gospodarki. Często na podstawie zachowania kursu akcji firmy można nadać jej bardziej adekwatną ocenę, niż gdybyśmy skupili się na oficjalnych raportach, które często nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu rzeczy. Funkcja regulacyjna papierów wartościowych polega na tym, że każdy inwestor może łatwo porównać ceny akcji lub obligacji różnych spółek z tej samej branży i wyciągnąć wnioski na temat przeszacowania lub niedowartościowania danego papieru wartościowego. W efekcie rośnie popyt na papiery niedowartościowane, na przewartościowane spada iw efekcie rynek się stabilizuje.

Funkcja handlowa obejmuje jednocześnie interesy dwóch stron: spółki emitującej papiery wartościowe oraz podmiotu nabywającego te papiery. Oczywiście zderzenie interesów jest w tym przypadku nieuniknione. Każda firma chce sprzedać swoje papiery wartościowe po maksymalnej cenie, a inwestor chce je kupić jak najtaniej. Ostatecznie sukces transakcji dla obu stron zależy bezpośrednio od tego, jakie wyniki pokaże firma i czy może zapewnić wystarczająco wysoki zysk.

Papiery wartościowe, podobnie jak dokumenty pieniężne, mogą pełnić różne funkcje. W szczególności papiery wartościowe są przede wszystkim środkiem udzielania pożyczek. Ponadto papiery wartościowe mogą być wykorzystywane jako środek płatniczy i wzajemnych rozliczeń, a także jako środek zapewnienia (gwarancji) wykonania transakcji finansowych. 

W zależności od rodzaju papierów wartościowych mogą one w różny sposób pełnić funkcję pożyczkodawcy. Zarówno kapitałowe, jak i dłużne papiery wartościowe są sposobem finansowania działalności emitenta kosztem środków własnych inwestorów. Jednak warunki kredytowania, prawa i obowiązki inwestora i emitenta są określone przez rodzaj papierów wartościowych.

Udziałowe papiery wartościowe prawnie potwierdzają udział inwestora w działalności emitenta, tj. przyznać inwestorowi prawo do uczestniczenia w zarządzaniu działalnością emitenta poprzez walne zgromadzenie wspólników, na którym inwestor ma prawo głosu, jak również za pośrednictwem organów emitenta, do których inwestor ma prawo do zgłaszania swoich kandydatur. Ponadto właściciel kapitałowych papierów wartościowych ma prawo do terminowego otrzymywania rzetelnych informacji o działalności emitenta, wysokości realnych dochodów, udział w podziale majątku emitenta w przypadku likwidacji spółki, a także posiada prawo do otrzymania określonego wynagrodzenia (dywidendy) za każdą jednostkę papierów wartościowych. Czas trwania kapitałowych papierów wartościowych jest generalnie ograniczony.

Pożyczone papiery wartościowe to pilne instrumenty pieniężne (mają zasadniczo ograniczony „żywotność”), które prawnie potwierdzają istnienie relacji kredytowej między inwestorem a emitentem w pewnym skończonym przedziale czasowym. Pożyczone papiery wartościowe mają stałą wysokość dywidendy, która jest zawsze wypłacana inwestorowi, niezależnie od dochodów emitenta za ostatni okres działalności. Ponadto emitent jest zobowiązany do zwrotu inwestorowi całej kwoty pożyczki po wygaśnięciu zabezpieczenia. Jednakże właściciel pożyczonych papierów wartościowych nie ma prawa uczestniczyć w zarządzaniu działalnością emitenta, tj. inwestor jedynie finansuje działalność emitenta za określoną opłatą.

Ponieważ wszystkie papiery wartościowe mają swoją wartość rynkową wyrażoną w krajowych jednostkach monetarnych lub w walucie, mogą pełnić funkcję pieniądza. Papiery wartościowe, za zgodą stron, mogą pokryć koszty wszelkich prac, usług lub towarów. Papiery wartościowe są często środkiem płatności i wzajemnych rozliczeń na rynku papierów wartościowych.

Zabezpieczenia często służą jako zabezpieczenie wykonania różnych umów finansowych i kredytowych. Istota tej funkcji papierów wartościowych jest następująca.

Zawierając umowy finansowe i kredytowe zawsze istnieje ryzyko ich niezrealizowania. W celu zmniejszenia poziomu tego ryzyka, dłużnik przekazuje wierzycielowi określoną ilość swoich zabezpieczeń, odpowiadającą wielkości pożyczki. Jeżeli umowa finansowa nie zostanie spełniona, pożyczkodawca zatrzymuje papiery wartościowe pożyczkobiorcy zastawione na poczet pożyczki. Jeśli kwota zadłużenia zostanie spłacona w terminie, pożyczkobiorca odzyskuje swoje papiery wartościowe.

Papier

Podmioty papierów wartościowych

We współczesnej gospodarce rynkowej podmioty papierów wartościowych reprezentują najczęściej następujące osoby:

- emitent – ​​osoba emitująca papiery wartościowe, podmiot ten zaciąga zobowiązania z papierów wartościowych we własnym imieniu;

- inwestor w papiery wartościowe - osoby prawne i osoby fizyczne, a także gminy, a nawet państwo, które inwestują środki własne lub pożyczone w różne papiery wartościowe w celu osiągnięcia zysku lub innego pozytywnego wyniku ekonomicznego;

- uczestników prowadzących działalność zawodową na giełdzie. Mogą to być osoby prawne, osoby fizyczne lub indywidualni przedsiębiorcy i organizacje kredytowe, które dzielą się na:

- brokerzy - dokonują transakcji kupna i sprzedaży różnych papierów wartościowych w interesie i na rzecz innych osób na podstawie umowy lub przez pełnomocnika, są zobowiązani do posiadania specjalnego zezwolenia na prowadzenie tego rodzaju działalności;

- dealerzy - prowadzą we własnym imieniu obrót papierami wartościowymi, wykorzystując własne środki, zwykle dealerzy podają do publicznej wiadomości ceny sprzedawanych lub kupowanych papierów wartościowych, ich liczbę, a także czas trwania ogłaszanych cen, warunki te muszą być spełnione przy dokonywaniu dalsza transakcja, aby utrzymać działalność dealera również musi być licencjonowana;

- menedżerowie - zarządzają we własnym imieniu papierami wartościowymi, a także środkami do inwestowania w cudze papiery wartościowe, otrzymują wynagrodzenie za swoją działalność, a wszelkie transakcje są dokonywane w interesie właścicieli tych papierów wartościowych;

- tzw. organizacje rozliczeniowe - porównują wszystkie niezbędne parametry transakcji papierami wartościowymi pomiędzy różnymi kontrahentami, kontrolują wykonywanie transakcji i wszelkie rozliczenia na nich;

- depozytariusze - organizują ewidencjonowanie praw majątkowych do papierów wartościowych, ustalają charakter stosunków prawnych pomiędzy właścicielami papierów wartościowych, którzy zawierają określone transakcje, prowadzą przechowywanie papierów wartościowych i certyfikatów, odpowiadają za bezpieczeństwo wartości przyjmowanych do sobie;

- rejestratorzy - wypełniają i prowadzą rejestr wszystkich właścicieli papierów wartościowych, w ostatnich latach coraz częściej nie mogą konkurować z depozytariuszami i są stopniowo likwidowane;

- organizatorzy handlu,

którzy dokonują zawierania transakcji kupna i sprzedaży pomiędzy wszystkimi uczestnikami rynku giełdowego;

- uczestnicy profesjonalni działający na współczesnym rynku giełdowym często łączą się w organizacje samoregulacyjne, ma to na celu lepszą kontrolę przestrzegania wszystkich zasad i standardów w transakcjach na papierach wartościowych, poprawę warunków pracy wszystkich organizacji zawodowych, a także ochronę interesuje wszystkich uczestników rynku.

Wszystkie przedmioty papierów wartościowych mają możliwość pełnienia funkcji zarówno kupującego, jak i sprzedającego.

Emitenci papierów wartościowych

Emitenci papierów wartościowych to organizacje lub przedsiębiorstwa, które emitują, emitują, wprowadzają do obrotu papiery wartościowe w celu zwiększenia własnego kapitału poprzez ich sprzedaż.

Emitenci papierów wartościowych zawsze pełnią rolę sprzedających, są zainteresowani przyciągnięciem do swojej działalności dodatkowych inwestycji, ale poprzez rozszerzenie produkcji i odpowiednio zwiększenie swoich zysków, emitenci oddają jej część właścicielom papierów wartościowych, czyli inwestorom w postaci odsetki lub dywidendy, zatem z drugiej strony emitenci działają jako źródło środków finansowych dla inwestorów. Emitentami mogą być osoby prawne wszystkich form własności, a także władze państwowe i samorządowe. Państwo częściej emituje papiery wartościowe dla ludności w formie wewnętrznych obligacji federalnych pożyczek oraz dla inwestorów zagranicznych lub korporacji finansowych w formie zewnętrznego kredytu walutowego. Na obrót papierami wartościowymi emitowanymi przez państwo duży wpływ ma ich rentowność oraz reputacja i zaufanie do państwa. 

Największą grupę papierów wartościowych pod względem obrotów na giełdzie stanowią papiery emitowane przez podmioty gospodarcze. Istnieją dwa główne działy podmiotów gospodarczych, które mogą emitować papiery wartościowe - przedsiębiorstwa komercyjne, których celem jest generowanie dochodu w postaci wzrostu zysku, oraz organizacje non-profit, które są tworzone w celu wypełniania określonej misji, bez ustanawiania się cel osiągnięcia zysku, ale jeśli w wyniku ich działalności powstaje dochód, to nie jest on rozdzielany między założycieli, ale skierowany na realizację celów określonych w statucie organizacji. Organizacje takie mogą istnieć w postaci różnych spółdzielni, organizacji społecznych, wspólnot wyznaniowych, fundacji charytatywnych i kulturalnych. 

Emitenci papierów wartościowych mogą różnić się kręgiem inwestorów, dla których przeznaczona jest emisja papierów wartościowych, więc akcje mogą być przeznaczone dla wąskiego kręgu inwestorów w ramach subskrypcji zamkniętej i odwrotnie, akcje emitowane są dla szerokiego i licznego kręgu potencjalnych inwestorów poprzez otwartą subskrypcję. Zgodnie z ich działalnością zawodową emitenci dzielą się na przedsiębiorstwa przemysłowe, organizacje handlowe, banki, fundusze inwestycyjne, firmy ubezpieczeniowe i inne organizacje instytucjonalne. Ze względu na narodowość emitentów można podzielić na emitentów krajowych i nierezydentów, z reguły zagraniczne papiery wartościowe emitowane są w walutach obcych, a ich obrót jest ściśle regulowany przepisami dewizowymi. jest prawnie określony i dopuszczony do emisji papierów wartościowych i podmiotów gospodarczych,

Inwestorzy w papiery wartościowe

Inwestorzy papierów wartościowych są jednym z aktywnych uczestników rynku finansowego państwa.

Zajmują się głównie sprzedażą i kupnem ww. papierów wartościowych. Ich obszar działania obejmuje między innymi prowadzenie i korektę obrotów oraz dokładne obliczenia związane z zabezpieczeniami. Innymi słowy, są to osoby lub organizacje, które wchodzą ze sobą w określone relacje gospodarcze w kwestiach obiegu papieru.

Prawo do posiadania lub posiadania papierów wartościowych oznacza, że ​​inwestorzy w papiery wartościowe będą mogli uzyskać określony dochód i/lub nabyć zbieżne prawa. To prawo jest realizowane poprzez zakup papierów wartościowych, jest uważane za inwestycję zasobów materialnych i jest ściśle określone przez prawo. Istnieją instytucje inwestycyjne i instytucje finansowe, za pośrednictwem których dokonywane są operacje na aktywach. Nowoczesne instytucje to korporacyjne i fundusze inwestycyjne. Wraz z nimi, fundusze inwestycyjne organizacji inwestycyjnych (spółek) i fundusze inwestycyjne prowadzą obrót lub obrót papierami wartościowymi. Niepaństwowe fundusze emerytalne i niewątpliwie towarzystwa ubezpieczeniowe to także zasługa wielu instytucji.

Inwestorzy papierów wartościowych są kwalifikowani zgodnie z zestawem cech. Zwyczajowo uważa się status za główny, dzięki czemu następuje podział na indywidualne, to znaczy osoby, na organizacje zbiorowe lub instytucjonalne, a zatem na profesjonalistów rynku papierów wartościowych. Przeciwnikami inwestorów są z reguły emitenci, samorządy lub władze wykonawcze lub osoba prawna, która dostarcza papiery wartościowe na giełdę i ponosi zobowiązania wobec ich właścicieli. Jeżeli emitentem jest państwo, inwestor indywidualny stanie się inwestorem podstawowym tworzącym stan rynku. Innymi słowy, osoba, która kupuje wyemitowane przez niego papiery wartościowe. Inwestorzy instytucjonalni to osoby prawne, które kupują papiery wartościowe ze środków własnych i we własnym imieniu, ale nie mając prawa do podejmowania inicjatywy na rynku papierów wartościowych. Specjaliści rynkowi mają prawo do pełnego zakresu działań i operacji na giełdzie, ale tylko wtedy, gdy do zakupu papierów wartościowych wykorzystują osobiste zasoby materialne.

W zależności od celu inwestycji dokonywany jest również podział inwestorów. Są portfelowe i strategiczne. Wśród tych ostatnich są inwestorzy, którzy dążą do uzyskania nieruchomości poprzez kontrolę nad spółką akcyjną. Często spodziewają się, że za pomocą tej nieruchomości zarobią dochód. Logiczne byłoby nadmienić, że taki dochód będzie, w sensie materialnym, znacznie przewyższyć dochód z elementarnej własności akcji spółki. Inwestor portfelowy może czerpać dochody wyłącznie z papierów wartościowych, które ma w rękach. W tym przypadku największe znaczenie mają kwestie zakupu, a mianowicie, co i jak kupować oraz gdzie i kiedy.

Inwestując papiery wartościowe, ww. inwestor zobowiązany jest do zapewnienia bezpieczeństwa inwestowania środków materialnych, ich bezpieczeństwa, wysokiego poziomu rentowności oraz zgodności z ryzykami inwestycji.

Brokerzy

Działając jako pośrednik, broker jest agentem inwestora, działającym w jego imieniu i na jego rzecz. Jego wynagrodzenie wypłacane jest w formie prowizji. Wielu inwestorów indywidualnych ma do czynienia z biurami maklerskimi, których pracownicy są oddani obsłudze właśnie takich klientów.

Inwestor otrzymuje gwarancje na wszystkich etapach transakcji z papierami wartościowymi zgodnie ze wszystkimi normami prawa rosyjskiego ustawodawstwa.

Brokerzy mają dostęp do najpopularniejszych systemów transakcyjnych, dzięki czemu mają rzetelne i aktualne informacje o giełdzie. Inwestorzy otrzymują zestaw usług związanych z pracą w tym sektorze rynku:

- kupno i sprzedaż papierów wartościowych na giełdzie, rynku pozagiełdowym lub bezpośrednio od ich posiadacza na podstawie umowy komisu;

- sprzedaż inwestorom papierów wartościowych dostępnych w portfelu spółki;

- zakup papierów wartościowych od inwestorów;

- potwierdzenie autentyczności form papierów wartościowych;

- możliwość pracy z i bez otwierania konta.

Aby otworzyć rachunek w firmie maklerskiej, inwestor musi zadzwonić lub odwiedzić lokalny oddział. Dedykowany administrator konta pomoże Ci wypełnić wymagane formularze. Po wypełnieniu dokumentów dalsza komunikacja z administratorem może odbywać się telefonicznie lub listownie. Wszystkie transakcje z rachunkiem przeprowadzane są w taki sam sposób jak z rachunkiem bankowym.

Klient może kupować papiery wartościowe za pieniądze z konta osobistego, wpłacać pieniądze i przelewać środki otrzymane ze sprzedaży papierów wartościowych na swoje konto. Celem pracy biur maklerskich jest jak najłatwiejsze dla inwestora zawieranie transakcji na papierach wartościowych. Od inwestora wymaga się jedynie przekazania firmie maklerskiej informacji zwanej specyfikacją zlecenia.

Sprzedaż papierów wartościowych dla inwestorów oferowana jest na najlepszych warunkach. Sprzedaż papierów wartościowych odbywa się na podstawie umowy kupna-sprzedaży, która jest bardzo rzetelna, przystępna cenowo i opłacalna w tego typu transakcjach. Inwestorzy otrzymują bezpłatne porady dotyczące przygotowania umowy, którą można sporządzić i podpisać na odległość oraz poboru podatków od transakcji papierami wartościowymi.

Pieniądze przekazywane są przez klienta z konta i na konto w krótkim czasie, w dogodny dla niego sposób. Pod pewnymi warunkami możliwe jest ustalenie ceny sprzedawanych papierów wartościowych, co stwarza szereg dodatkowych korzyści dla klientów w momencie ponownej rejestracji.

Klientom, którzy są gotowi do pracy z papierami wartościowymi za pośrednictwem brokera, firmy maklerskie oferują możliwość samodzielnego przeprowadzania transakcji przez Internet. Jest to wygodne dla szybkiego prowadzenia operacji na rynku i redukcji kosztów. Aby to zrobić, musisz wysłać do firmy prośbę o umożliwienie zdalnego zarządzania Twoim osobistym kontem handlowym. Zostaną na nią zapisane papiery wartościowe i gotówka.

Menedżerowie papierów wartościowych

Ogromną rolę na rynku papierów wartościowych odgrywają spółki zarządzające upoważnione przez państwo do wykonywania czynności zarządczych. Do ich obowiązków należy zarządzanie wspomnianymi papierami wartościowymi, które właściciele przenieśli do określonych spółek, zarządzanie majątkiem materialnym klientów skierowanych na rentowną inwestycję, zarządzanie papierami wartościowymi i zasobami materialnymi spółki, które otrzymali w przebieg działań na rynku.

Rejestr papierów wartościowych

Rejestr papierów wartościowych służy do przechowywania wszelkich możliwych informacji o ich własności, obciążeniach, rodzajach i ilości oraz innych informacji niezbędnych do zapewnienia z nimi pracy.

Wszystkie informacje dotyczące właścicieli papierów wartościowych są również przechowywane w rejestrze i są ściśle poufne.

Informacje mogą być wpisane do rejestru przez samego emitenta, który samodzielnie prowadzi rejestr, lub przez uprawnionego rejestratora, który świadczy usługę prowadzenia rejestru na rzecz emitenta. Proces prowadzenia rejestru może odbywać się na papierze, ale nowoczesne rejestry są przechowywane elektronicznie, przy użyciu specjalnego oprogramowania finansowego.

Rejestr papierów wartościowych jest zbiorem różnych danych, najczęściej różnego rodzaju dokumentów, dlatego jego prowadzenie wiąże się z tworzeniem dziennika ewidencji dokumentacji przychodzącej i wychodzącej. Dla każdego z klientów prowadzone są konta osobiste z uwzględnieniem wszystkich operacji wykonywanych w specjalistycznym dzienniku. Wszelkie dokumenty związane z wydaniem, wykupem lub utratą świadectw papierów wartościowych, dokumenty będące podstawą dokonania odpowiednich wpisów w rejestrze są ewidencjonowane i przechowywane zgodnie ze specjalistycznym rozporządzeniem, którego wykonanie monitoruje Federalna Służba Rynków Finansowych (FFMS). Organizacja ta sprawuje ogólny nadzór nad działalnością rejestratorów i może pociągnąć ich do odpowiedzialności administracyjnej za określone naruszenia przewidziane w artykułach 15.17-15.19, 15.22 i 15.

Głównym zadaniem rejestru jest ewidencjonowanie i przechowywanie dość niejednorodnych informacji, które określają i potwierdzają własność papierów wartościowych oraz odzwierciedlają historię ich występowania, co umożliwia prześledzenie całego cyklu życia każdego papieru wartościowego.

Rejestr Papierów Wartościowych, reprezentowany przez rejestratora, nie przeprowadza żadnych operacji związanych ze sprzedażą lub kupnem papierów wartościowych, spekulacją na giełdzie i innymi podobnymi akcjami, a jedynie przechowuje wszelkie dostępne informacje o papierach wartościowych. Posiadacze papierów wartościowych lub upoważnieni przez nich maklerzy mogą dokonywać wszelkich transakcji papierami wartościowymi, co zostanie odnotowane przez rejestratora, który dokona wszelkich stosownych wpisów w rejestrze. Tym samym rejestrator, poprzez prowadzenie rejestru, umożliwia śledzenie wszystkich transakcji z papierami wartościowymi, które zostały dokonane od momentu ich emisji. Przyczynia się to do przejrzystości transakcji i pozwala uniknąć stosowania różnych oszukańczych schematów na rynku papierów wartościowych. Działalność samych rejestratorów jest kontrolowana i regulowana przez Federalną Służbę Rynków Finansowych Federacji Rosyjskiej,

Emisja papierów wartościowych

Giełda umożliwia podmiotom prawnym emisję papierów wartościowych i przeprowadzanie z nimi transakcji.

Każda możliwość i działanie jest ściśle określone w obowiązującym ustawodawstwie kraju. W rzeczywistości emisja papierów wartościowych realizowana jest przez jednego emitenta i jest pakietem dokumentów emisyjnych o określonej (identycznej) wartości nominalnej, formie emisji i określonym rodzaju. Każdemu takiemu stowarzyszeniu papierów wartościowych należy przypisać własny (międzynarodowy) numer identyfikacyjny.

Pakiety papierów wartościowych zapewniają właścicielom jednolite uprawnienia, których stopień nie zależy od czasu ich wprowadzenia na giełdę lub nabycia. Lokaty, przejęcia lub jakiekolwiek inne działania związane z papierami wartościowymi powodują powstanie gospodarczych stosunków cywilnoprawnych pomiędzy wszystkimi uczestnikami rynku. 

Ustawodawstwo państwowe określa procedurę emisji papierów wartościowych przez emitenta (osobę prawną, państwo, upoważniony organ) i ich późniejsze plasowanie, co nazywa się emisją. Celem tej ostatniej jest pozyskanie środków materialnych niezbędnych do utworzenia kapitału zakładowego w celu utworzenia spółki akcyjnej oraz podwyższenie i podwyższenie kapitału zakładowego tej spółki. W tym na konsolidację lub podział wcześniej wyemitowanych papierów wartościowych, reorganizację lub przekształcenie firmy, zmianę stopnia uprawnień, uzupełnienie kapitału osobistego i odpowiednio mobilizację inwestycji kredytowych.

Tradycyjnie emisja odbywa się etapami. Na początek konieczne będzie zatwierdzenie decyzji o dystrybucji kapitałowych papierów wartościowych. Następnie decydują o wydaniu tych dokumentów, otrzymują rejestrację państwową. Następnie papiery wartościowe są umieszczane bezpośrednio lub, prościej, papiery wartościowe są przekazywane ich głównym właścicielom. I wreszcie przygotowanie sprawozdawczości państwowej o wynikach emisji papierów wartościowych lub przekazanie zawiadomienia do organu rejestracyjnego. Procedura ta może ulec zmianie w przypadku konieczności przeprowadzenia fuzji, reorganizacji, przekształcenia i innych.

Jakość papierów wartościowych

Na współczesnym rynku akcji istnieje kilka głównych parametrów, według których ocenia się jakość papierów wartościowych i ich atrakcyjność inwestycyjną.

Zwrot z papierów wartościowych

Rentowność – zdolność papierów wartościowych do przynoszenia korzyści. Stopa zwrotu obliczana jest jako stosunek dochodu za dany rok do wartości rynkowej wycenianego papieru. Dla każdego rodzaju zabezpieczenia zysk obliczany jest inaczej. Na przykład podczas oceny zwrotu z akcji, dywidenda, którą przynosi, jest porównywana z wartością rynkową.

Jeśli inwestor ocenia jakość papierów wartościowych, aby zdecydować, gdzie zainwestować, to stopa zwrotu jest bardzo istotnym czynnikiem.

Obieg papierów wartościowych

Obrót papierami wartościowymi oznacza przeniesienie wyłącznego prawa posiadania i używania z jednego właściciela na drugiego w wyniku zawarcia czynności cywilnoprawnej, czyli jest to proces kupna i sprzedaży lub w innej formie, zgodnie z z normami i regułami prawnymi, przeniesienie własności, czyli proces zmiany właściciela.

Papiery wartościowe są przedmiotem obrotu na rynku pierwotnym i wtórnym.

Rynek pierwotny oznacza obrót papierami wartościowymi nowo wprowadzonymi na rynek i wystawionymi na aukcję przez emitenta po raz pierwszy. Na rynku pierwotnym przedmiotem obrotu są papiery wartościowe, akcje, pożyczki i obligacje emisji państwowych i komunalnych, różne spółki akcyjne i profile finansowe, a także organizacje niefinansowe. Rynek pierwotny pełni główną funkcję obrotu – dostarcza pełnej informacji o emitencie, jego rodzaju działalności, sprawozdaniach i dokumentacji finansowo-księgowej, perspektywach rozwoju oraz szacowanej rentowności jednostki zabezpieczającej. Informacja ta jest niezwykle ważna dla potencjalnego inwestora, ponieważ to na podstawie jej analizy inwestor podejmuje decyzję o ulokowaniu środków w aktywach tego emitenta.

Inwestorami na rynku pierwotnym są z reguły duże korporacje finansowo-inwestycyjne, fundusze inwestycyjne, banki komercyjne i fundusze inwestycyjne (obecnie najbardziej rozwijający się segment).

Na rynku wtórnym odbywa się wielokrotna odsprzedaż papierów wartościowych różnych emitentów. Obrót papierami wartościowymi na rynku wtórnym sprowadza się do szybkiego transferu kapitału z branż nierentownych do najbardziej efektywnych, dzięki czemu określana jest łączna płynność papierów wartościowych jednego emitenta. Rynek wtórny ma ogromne znaczenie dla gospodarki każdego kraju, gdyż zapewnia swobodny przepływ środków finansowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, rynek zapewnia elastyczność i reorganizację strukturalną wszystkich sektorów gospodarki.

Istnieje inna forma obrotu aktywami - segment rynku bez recepty. Z reguły rynek wtórny działa na giełdzie, ale istnieją rodzaje papierów wartościowych, które nie są przedmiotem obrotu giełdowego – są to obligacje. To oni wraz z aktywami niskopłynnymi krążą w różnych agencjach konsultingowych, dealerskich, a także na spontanicznych rynkach. Główną cechą wyróżniającą rynek spontaniczny jest brak jasnych, uregulowanych zasad zawierania transakcji. Rynki dealerskie mogą być organizowane lokalnie, w celu sprzedaży określonego rodzaju aktywów lub dla jednego emitenta, mogą istnieć w formie rozproszonej sieci rynków.

Schemat pracy takich grup dealerskich polega na postaci systemu składania wniosków od sprzedawców i przesyłania ich do potencjalnych nabywców, którzy rozważają różne opcje i warunki oraz decydują o zakupie zainteresowanego pakietu papierów wartościowych. We współczesnym świecie papiery wartościowe zaczynają swój obieg na rynku pierwotnym papierów wartościowych, który jest zorganizowany poza giełdą i dopiero po przejściu tzw. „certyfikacji” lub uzyskaniu niezbędnej renomy wchodzą do obiegu na rynku wtórnym, giełda papierów wartościowych.

Płynność papierów wartościowych

W zależności od stopnia obrotu na giełdzie (zakupy i sprzedaż) papiery wartościowe dzieli się na papiery płynne i niepłynne, a także na ich formę mieszaną – słabo płynną lub warunkowo płynną.

Płynność papierów wartościowych jest bardzo ważnym wskaźnikiem ekonomicznym dla inwestora, ponieważ jeśli papiery wartościowe są trudne do sprzedania, nie ma na nie popytu, inwestor ryzykuje utratę części swoich zysków.

Bardzo łatwo jest określić płynne papiery wartościowe, wystarczy obserwować ich dzienne obroty na giełdzie, ilu uczestników rynku i w jakim wolumenie dokonują transakcji na papierach interesującego emitenta, a wreszcie w jakim wolumenie papiery wartościowe tego emitenta są reprezentowane na rynku giełdowym. Płynność oczywiście jest związana z działalnością emitenta i zależy od jego stabilności finansowej i wzrostu zysków, a także od stanu bilansu i wartości księgowej jednostki zabezpieczającej, ale jest to wskaźnik drugorzędny, decydującą rolę odgrywa perspektywa rozwoju przedsiębiorstwa i branży jako całości, ta perspektywa jest przede wszystkim oceniana przez graczy na giełdzie, a także według wyników działań graczy, w tym spekulacyjnych , określana jest również ogólna płynność.

Spread to różnica między najwyższą ofertą pakietu papierów wartościowych a najlepszą ofertą. Zależność spreadu i płynności jest odwrotnie proporcjonalna – im wyższa płynność, tym wyższy spread. Jeśli kupujesz papiery z szerokim spreadem, to jest to duże prawdopodobieństwo kupna po zawyżonej cenie, wyższej niż wartość rynkowa, a tym bardziej wyższej niż wartość księgowa, a w przypadku sprzedaży nawet straty są możliwe ze względu na zaniżoną wartość.

Ryzyko związane z papierami wartościowymi

Ryzyka związane z papierami wartościowymi są związane z długoterminową niepewnością na rynku akcji oraz wpływem na niego różnych wskaźników makroekonomicznych i mikroekonomicznych.

Generalnie ryzyko można zdefiniować jako prawdopodobną możliwość utraty części zwrotu lub pełnej kwoty zysków z papierów wartościowych lub, w najgorszym przypadku, utratę części lub całości zainwestowanego kapitału w wyniku nieefektywnego zarządzania działalności gospodarczej i finansowej emitenta papierów wartościowych.

Wszystkie ryzyka można podzielić na systematyczne i niesystematyczne. Ryzyko systematyczne związane z papierami wartościowymi powstaje w wyniku okoliczności niezależnych od inwestora i emitenta papierów wartościowych, takich jak np. zmiany sytuacji politycznej w kraju, zmiany ram prawnych i różne reformy gospodarcze. Ryzyka te nie dają się wstępnie określić i wyliczyć ewentualnych strat z ich wystąpienia, aw tym przypadku dywersyfikacja w ogóle nie zmniejsza wpływu czynników ryzyka na rentowność papierów wartościowych.

Ryzyka niesystematyczne łączą w swojej definicji wszystkie inne czynniki, które mogą prowadzić do spadku rentowności lub utraty kapitału. Ryzyka niesystematyczne papierów wartościowych na poziomie makroekonomicznym to:

- ryzyka kraju - ryzyka lokowania aktywów w papiery wartościowe, których emitent ma siedzibę w kraju o niestabilnej sytuacji polityczno-gospodarczej;

- ryzyka walutowe - powstają w wyniku zmian kursów walut, co prowadzi do deprecjacji papierów wartościowych:

- ryzyko inflacyjne - ryzyko związane z deprecjacją rentowności papieru wartościowego i zainwestowanego w niego kapitału w wyniku procesów inflacyjnych;

- ryzyka sektorowe - ryzyko inwestowania pieniędzy w nisko dochodowe, kryzysowe, nierentowne sektory gospodarki narodowej.

Ryzyka niesystematyczne na poziomie mikroekonomicznym reprezentują ryzyka organizacji emitującej papiery wartościowe i obejmują następujące wskaźniki:

- ryzyko kredytowe – polega na tym, że emitent w przyszłości znajdzie się w sytuacji, która nie pozwoli mu na wypłatę dywidendy z papierów wartościowych;

- ryzyko płynności papierów wartościowych – sytuacja rynkowa, w której gwałtownie spada popyt na te papiery i bardzo trudno je sprzedać, czyli zamienić na gotówkę (wycofać z obiegu);

- ryzyko stopy procentowej – powstaje w wyniku zmian stóp procentowych na rynku akcji.

Istnieją również ryzyka niesystematyczne, które pojawiają się bezpośrednio w sferze obrotu papierami wartościowymi:

- ryzyko parkietów giełdowych, prowadzi do sytuacji, w której członkowie giełdy nie są w stanie spłacić zabezpieczenia ze względu na awarie technologiczne lub gwałtowne wahania rynkowe;

- ryzyko dostaw - opóźnienia lub trudności kontrahentów z dostarczeniem wcześniej sprzedanego pakietu akcji;

- ryzyko nieotrzymania środków z tytułu zawartej umowy,

- ryzyko depozytariuszy - to ryzyko utraty pakietu papierów wartościowych w wyniku złej organizacji ich bezpieczeństwa.

Wszystkie powyższe ryzyka są brane pod uwagę przy ustalaniu wartości pakietu papierów wartościowych, rentowności z nich, warunków lokowania środków, z reguły zwiększając je, a w celu ich minimalizacji analizuje się rynek giełdowy, emitenci są klasyfikowani, a papiery wartościowe portfela są dystrybuowane.

Cena papierów wartościowych

Koszt takich papierów wartościowych ustala się w celu ustanowienia zastawu uzyskania kredytu, transakcji kupna-sprzedaży, wniesienia ich do kapitału zakładowego przedsiębiorstwa, określenia wartości spółki na rynku.

Papier wartościowy jest towarem niematerialnym, dlatego jego wartość zależy od wartości praw przyznanych jego właścicielowi.

Wycena papierów wartościowych ma taką cechę – w wycenie przedsiębiorstwa papiery wartościowe są zarówno towarem krążącym na rynku, jak i formą istnienia kapitału.

Istnieje kilka czynników, które wpływają na wartość papieru wartościowego:

- jego niezawodność;

- płynność;

- kwotowania podobnych papierów wartościowych;

- cechy emitenta, w tym przynależność branżową emitenta, jego wyniki finansowe i lokalizację;

- wydajność zabezpieczenia.

Zazwyczaj wycena papierów wartościowych jest nierozerwalnie związana z wyceną przedsiębiorstwa. Czasami jednak procedura oceny może zostać uproszczona, na przykład przy ocenie małych opakowań.

Wycena akcji

Akcje są dowodem inwestowania środków lub określonego udziału w spółce akcyjnej. Uprawniają one właściciela do otrzymania części zysków w formie dywidendy.

Wartość akcji określa stosunek podaży do popytu na rynku.

Akcje są instrumentem finansowym, który może przynieść zysk właścicielowi. Wycena akcji to proces, który określa wartość udziału przedsiębiorstwa, który przypada na wyceniany pakiet akcji. Można to przeprowadzić takimi metodami jak - metoda aktywów netto, rynku kapitałowego oraz metoda dywidendy.

Wartość pakietu akcji zależy bezpośrednio od jego płynności, wielkości, stopnia kontroli przez niego zapewnianego.

Wycena obligacji

Obligacje mają niższe zwroty niż akcje. Dochód z nich wypłacany jest z funduszu rezerwowego lub z zysku netto. Dlatego dla przedsiębiorstwa, które wyemitowało obligacje, utworzenie funduszu rezerwowego jest obowiązkowe.

Przy wycenie obligacji kluczowym punktem jest proces, który określa stopę dyskontową. W tym celu przeprowadzana jest dokładna analiza stanu emitenta, jego wypłacalności.

Wycena rachunków

Banki i firmy wykorzystują weksle do zbierania pieniędzy.

Wycena bonów to proces, w ramach którego ustalana jest najbardziej prawdopodobna cena sprzedaży bonu na wolnym rynku w warunkach konkurencyjnych. Oceniając rachunek, analizują - wiarygodność wystawcy, warunki rynkowe, opłacalność rachunku.

Czynniki, które mają dość duży wpływ na koszt rachunków to termin zapadalności rachunku, dostępność awalu oraz informacje o wystawcy.

Opodatkowanie papierów wartościowych

Opodatkowanie papierów wartościowych ma swoje subtelności i osobliwości, ale jednocześnie jest regulowane przez kodeks podatkowy na tej samej podstawie, co opodatkowanie innych transakcji.

Podatnikami w toku operacji na papierach wartościowych mogą być:

- osoby fizyczne - dokonując transakcji muszą obliczyć i wpłacić podatek od dochodów osobistych do budżetu;

- osoby prawne - ich transakcje papierami wartościowymi powinny być opodatkowane od zysku organizacji.

Przychód z transakcji papierami wartościowymi oblicza się w następujący sposób – od kwoty uzyskanej ze sprzedaży papieru odejmowana jest cena zakupu sprzedanego papieru wartościowego, a także wszelkie wydatki związane z jego nabyciem. Mogą to być na przykład usługi brokera lub menedżera, płatność za usługi depozytariusza, rejestratora i inne.

Należy zauważyć, że osobom fizycznym przy zakupie papierów wartościowych nie przysługuje prawo do odliczenia podatku, w przeciwieństwie do np. zakupu mieszkania.

Opodatkowanie papierów wartościowych dla przedsiębiorstw w systemie uproszczonym ma również swoje własne niuanse. Tym samym przedsiębiorstwo nie może zaniżać podstawy opodatkowania tych wydatków, które zostały poniesione przy nabywaniu papierów wartościowych. Z drugiej strony przy późniejszej sprzedaży papierów wartościowych przedsiębiorstwo ma prawo do zaniżenia dochodu z ich sprzedaży o koszt zakupu tych papierów.

Struktura papierów wartościowych

Struktura papierów wartościowych zależy od ich rodzaju i rodzaju, dziś na rynku jest ich dość duża liczba: dokumentowe i nie dokumentalne, pierwotne i wtórne, podstawowe i pochodne, dłużne i komercyjne.

Jednak wszystkie muszą zawierać pewne minimum informacji, które jest regulowane przez Służbę Finansową Rynków Finansowych (FFMS) Federacji Rosyjskiej.

Informacje te można warunkowo podzielić na szczegóły techniczne i ekonomiczne. Struktura papierów wartościowych implikuje następujące szczegóły techniczne:

- unikalne numery;

- adresy posiadaczy praw i organizacji emitujących, organizacji rozliczających papiery wartościowe;

- różnego rodzaju pieczęci i podpisy poświadczające autentyczność dokumentów;

- nazwy i formy organizacji usługowych itp.

Liczba takich informacji może się różnić, ale musi być zgodna z zaleceniami Federalnej Służby Rynków Finansowych dotyczącymi przechowywania takich dokumentów.

Szczegóły ekonomiczne wyjaśniają, co dany papier wartościowy oznacza z punktu widzenia prawa własności i co można z nim zrobić. Te rekwizyty obejmują:

- forma, w jakiej istnieje zabezpieczenie - papierowa, czy jest to tylko zapis w wyspecjalizowanym depozycie;

- okres ważności, tj. czas, w którym możliwe jest wykonanie różnych operacji na tym papierze; przynależność, mogą być dokumenty imienne lub na okaziciela;

- informacje o osobie, która ma obowiązki określone w zabezpieczeniu; często wskazywana jest wartość nominalna, co jednak wcale nie oznacza, że ​​papier wartościowy jest w danym momencie tyle warty; informacje, które określają i wyjaśniają prawa właściciela gazety.

W zależności od konkretnego rodzaju zabezpieczenia, niektóre szczegóły mogą zostać usunięte lub dodane ważne informacje, ale podstawowa struktura zabezpieczeń opiera się na powyższych informacjach. Kontrola nad odzwierciedleniem niezbędnych danych w zabezpieczeniu jest wykonywana przez Federalną Służbę Rynków Finansowych Federacji Rosyjskiej, jej istotą jest wykluczenie rozbieżności i ewentualnych sporów dotyczących praw przyznanych z papierów wartościowych oraz legalności ich emisji i obrotu . 

Rachunkowość papierów wartościowych

Wszelkie działania mające na celu zmianę pozycji papierów wartościowych na rynku opierają się na księgowaniu papierów wartościowych w bankach i organizacjach.

Utrwalanie wszelkich zmian ukierunkowanych na papiery wartościowe przyczynia się do normalnego funkcjonowania rynku, bezpieczeństwa informacji o wszystkich transakcjach oraz pozwala przewidywać inwestycje krótko- i długoterminowe.

Rachunkowość papierów wartościowych polega na ocenie następujących wskaźników:

- cena nominalna, która oznacza wartość nominalną, nie odzwierciedlającą ceny rzeczywistej;

- wartość rynkowa, odzwierciedlająca rzeczywistą wartość przez pewien okres czasu, jej kształtowanie wynika ze stosunku poziomu popytu do podaży papierów wartościowych na rynku;

- wartość księgowa, czyli ta, która jest wskazana na papierze wartościowym w bilansie organizacji;

- wartość księgowa, odzwierciedlająca wartość na rachunkach księgowych;

- wartość płynna wskazująca wartość majątku wpłaconego na akcję w momencie likwidacji przedsiębiorstwa.

Wszystkie papiery wartościowe w organizacji podlegają inwentarzowi i muszą zostać wprowadzone do księgi. Nowoczesną formą przechowywania informacji związanych z transakcjami, rozliczeniami i stanem papierów wartościowych jest zautomatyzowany system księgowy, który pozwala na otrzymywanie rzetelnych i dokładnych informacji na czas.

Większość organizacji zajmujących się przechowywaniem i transakcjami związanymi z papierami wartościowymi korzysta z depozytów banków. W przypadku korzystania z depozytu jako miejsca przechowywania papierów wartościowych, same akcje nadal znajdują się w księgach rachunkowych, ale dane depozytu, do którego zostały przeniesione, są wskazane w rachunkowości analitycznej. W rachunkowości depozytariuszy stosowana jest zasada podwójnego księgowania prowadzenia rachunków depozytowych. Wszystkie papiery wartościowe są utrwalane zarówno na rachunku depozytowym miejsca przechowywania, jak i na koncie depozytowym deponenta. Ponadto na obu rachunkach musi znaleźć odzwierciedlenie jednakowa liczba papierów wartościowych.

Rachunkowość depozytowa papierów wartościowych wynika z zastosowania następujących metod:

- metoda otwartej księgowości, która umożliwia klientowi przesyłanie do depozytu dyspozycji dotyczących ograniczonej liczby papierów wartościowych znajdujących się na rachunku depo, bez wskazywania ich liczby, serii, kategorii i certyfikatów;

- sposób prowadzenia księgowości zamkniętej, zobowiązuje depozytariusza do przyjęcia i wykonania wszelkich dyspozycji deponenta (klienta) w odniesieniu do określonego papieru wartościowego lub papierów wartościowych znajdujących się na jego rachunku depo i poświadczonych odpowiednim zaświadczeniem;

- metoda księgowania oznaczonego, w której deponent w zleceniu wskazuje oprócz określonej kwoty również znak grupy papierów wartościowych lub ich świadectw.

Wynika to z faktu, że możliwe jest łączenie papierów wartościowych w grupy według warunków emisji, według specyfiki przechowywania lub według zaświadczeń je poświadczających. Tak więc w przypadku grupowania decydującą rolę mogą odgrywać:

- wartość nominalna certyfikatu certyfikującego;

- wskaźnik liczby adnotacji;

- składowanie.

Depozytariusz może samodzielnie wybrać metodę, która najlepiej nadaje się do księgowania, tylko w przypadku, gdy na zastosowanie określonej metody nie wskazuje obowiązkowy warunek organizacji odpowiedzialnej za księgowanie wyemitowanych papierów wartościowych.

Dzięki zastosowaniu takich metod rejestrowania zarówno papierów wartościowych, jak i zdarzeń z nimi związanych, organizacje i banki mogą śledzić zmiany w ruchach papierów wartościowych na rynku, planować realizację transakcji oraz w pełni kontrolować terminy realizacji.

Zarządzanie papierami wartościowymi

Zarządzanie papierami wartościowymi to szczególny rodzaj działalności gospodarczej, polegający na zbywaniu aktywów finansowych - papierów wartościowych, ich kupnie i sprzedaży w celu uzyskania jak największych korzyści z ich obrotu.

Zarządzanie może być prowadzone przez emitentów papierów wartościowych, ich właścicieli i posiadaczy, a także wyspecjalizowane organizacje pośredniczące i osoby fizyczne. Działalność emitenta w zakresie zarządzania papierami wartościowymi sprowadza się do organizacji procesu ich wydawania, a także kontroli ich sprzedaży lub wprowadzania do obrotu giełdowego. Zarządzanie ze strony posiadacza co do zasady sprowadza się albo do tego, że sam zajmuje się ich kupnem/sprzedażą, przechowywaniem i użytkowaniem zgodnie z ich przeznaczeniem, np. właściciel pakietu akcji bierze udział w kierownictwo przedsiębiorstwa, którego jest posiadaczem udziałów, ale najczęściej właściciele papierów wartościowych zdradzają swoje prawo do ich wykorzystywania wyspecjalizowanym organizacjom pośredniczącym.

Organizacje pośredniczące zarządzają papierami wartościowymi na giełdzie na dwa sposoby - są to działalność giełdowa i działalność pozagiełdowa. Co do zasady pośrednikami są osoby prawne, które otrzymały specjalne zezwolenie państwowe na tego rodzaju działalność - licencję i działają we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność, ale w interesie właściciela pakietu papierów wartościowych, z którym zostaje zawarta określona umowa o współpracy. Umowa ta określa, jaki rodzaj aktywów finansowych jest przekazywany powiernikowi, za jaką łączną wartość, określone są uprawnienia zarządcy, a także wysokość wynagrodzenia lub tryb jego ustalania. Kompetencje zarządzającego mogą być bezwzględne, np. właściciel akcji przenosi na pośrednika prawo nie tylko do ich sprzedaży i kupna, ale także udział w imieniu właściciela w zarządzaniu firmą, może być częściowy, ale wyraźnie określony w umowie. Wynagrodzenie może być stałe, z góry ustalona kwota, co do zasady taka opcja występuje przy obligacjach, może być w formie spreadu, czyli różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży może być wyrażona jako określony procent bieżącej wartości papierów wartościowych.

Ogólnie rzecz biorąc, zarządzanie papierami wartościowymi można sprowadzić do określonych czynności sekwencyjnych, niezależnie od tego, kto wykonuje tę czynność, właściciel czy powiernik. Inwestor musi zdecydować o obiekcie inwestycji - firmie emitującej. Zbadaj i szczegółowo przeanalizuj działalność finansową firmy, a także sprawozdawczość księgową i statystyczną, przeanalizuj zakres podmiotu gospodarczego pod kątem stabilnego wzrostu lub jego perspektyw. Jest to najważniejsza część procesu zarządzania, wymaga nie tylko wstępnej analizy, ale także późniejszego bieżącego monitorowania i oceny czynników ryzyka.

W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa ewentualnych strat w wyniku wystąpienia sytuacji ryzykownych stosowana jest praktyka dywersyfikacji portfela papierów wartościowych, czyli nabywania różnego rodzaju papierów wartościowych różnych emitentów. Drugim etapem jest bezpośrednie podjęcie decyzji o zakupie pakietu papierów wartościowych, jego wielkości i koszcie. Otóż ​​trzeci etap to bezpośrednie zarządzanie obrotem papierami wartościowymi, dokonywanie transakcji drop-sale na giełdzie w celu uzyskania maksymalnych korzyści z ich wykorzystania.

Analiza papierów wartościowych

Analiza papierów wartościowych zwykle obejmuje określone czynności sekwencyjne.

Co należy zrobić najpierw? Najpierw musisz zebrać dane o konkretnym zabezpieczeniu finansowym. Po drugie, przetwarzaj dane w jeden ze znanych sposobów. Po trzecie, podaj opis narzędzia. Po czwarte, wyciągnij wnioski, czyli przeanalizuj dane.

Na każdej giełdzie pracują analitycy, stratedzy, menedżerowie portfeli. Wszystkie mają wspólny cel – zdobycie rynku finansowego. Tutaj w grę wchodzi analiza.

Potrzebna jest analiza papierów wartościowych, aby z większym prawdopodobieństwem zaplanować przyszłą cenę danego instrumentu finansowego. Bez niego gracze giełdowi (inwestorzy, handlowcy) będą sprzedawać lub kupować na ślepo. Firmy z perspektywami mogą dokonywać transakcji ze stratą. Wręcz przeciwnie, papiery wartościowe innych małych firm mogą dość szybko wzrosnąć. Dlatego w celu zaplanowania transakcji sprzedaży lub kupna konieczne jest przeprowadzenie analizy. Wtedy będzie jasne, w które firmy możesz zainwestować, a na które powinieneś poczekać.

Wyróżniamy główne rodzaje analiz - fundamentalną i techniczną. Podstawowa metoda opiera się na czynnikach makroekonomicznych i mikroekonomicznych, a także środowiskowych i finansowych. Sytuacja demograficzna w kraju, gospodarka jako całość również wpływa na ceny papierów wartościowych. Analitycy wyciągają wnioski na podstawie informacji „wewnętrznych” uzyskanych poza organizacją, śledź wiadomości. Źródłem informacji mogą być komunikaty prasowe firmy, recenzje oraz same sprawozdania finansowe firmy.

Konieczne jest sformułowanie poziomów analizy fundamentalnej. Pierwszy rodzaj to analiza na poziomie gospodarki, gdzie konieczne jest badanie krajowych wskaźników ekonomicznych. Drugi jest na poziomie branżowym, tutaj analizowany jest popyt i podaż na konkretny produkt lub usługę. Trzecia to na poziomie pojedynczej firmy, konieczna jest analiza raportów finansowych, strategii zarządzania przedsiębiorstwem. Po przeanalizowaniu wszystkich trzech poziomów możliwe jest przewidzenie aktualnej i przyszłej wartości godziwej danego papieru wartościowego. Jeśli więc aktualna cena jest wyższa lub niższa od wartości godziwej, to zdaniem analityków rynek może zmierzać w kierunku wartości godziwej!

Analityk techniczny monitoruje jedynie cenę papieru na rynku. Twierdzi, że absolutnie wszystko znajduje odzwierciedlenie w cenie, kierując się wykresami. Sama analiza opiera się na obliczeniach matematycznych. Analiza technologiczna papierów wartościowych stwierdza, że ​​cena jest ostatecznym wynikiem interakcji podaży i popytu na rynku. Nie ma znaczenia, co wydarzyło się wcześniej!! Powody, dla których gracze kupowali lub sprzedawali papiery wartościowe, nie są brane pod uwagę. Metodę tę stosuje się w przypadku akcji, indeksów i innych standardowych instrumentów. Możesz być mieszanym analitykiem. Wszystko zależy od tego, jak postrzegasz rynek, jak widzisz go w przyszłości.

Każda z metod ma zarówno plusy, jak i minusy. Z reguły analitycy w zasadzie wybierają jeden i zgodnie z nim pracują. Najważniejszą rzeczą, o której należy wiedzieć, jest to, że ważne jest, aby korzystać z najlepszego narzędzia z każdego rodzaju analizy.

Przepisy dotyczące papierów wartościowych

Regulacja papierów wartościowych jest konieczna w celu usprawnienia wszelkich transakcji i czynności pomiędzy uczestnikami rynku.

Proces ten jest realizowany w celu ustalenia, na podstawie przepisów prawa, definiujących prawa i obowiązki wszystkich uczestników rynku, począwszy od rejestracji emisji papierów wartościowych, a skończywszy na uprawnieniach organów państwowych w zakresie regulacji papierów wartościowych transakcje na rynku.

W przypadku uczestników rynku papiery wartościowe regulowane są zarówno metodami zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Regulacja zewnętrzna zapewnia, że ​​działania organizacji są zgodne z ramami regulacyjnymi i prawnymi państwa podczas operacji z papierami wartościowymi. Regulacja wewnętrzna odbywa się ze

strony samej organizacji poprzez wewnętrzne dokumenty regulacyjne, na przykład statut. W rezultacie możemy mówić o istnieniu kilku rodzajów regulacji:

- regulacja państwowa, którą sprawują struktury władzy państwowej;

- samoregulacja prowadzona przez samych uczestników działania z papierami wartościowymi;

- regulacja publiczna, wywieranie wpływu za pomocą opinii publicznej.

W jego kierunku regulacja papierów wartościowych działa w celu osiągnięcia określonych celów na rynku:

- stworzenie normalnych warunków dla uczestników do działania na rynku;

- organizacja ochrony przed nieuczciwymi działaniami organizacji lub osób;

- tworzenie i zapewnianie warunków dla otwartej i bezpłatnej wyceny papierów wartościowych w oparciu o podaż i popyt;

- tworzenie rynku stymulującego przedsiębiorczość i wysoki poziom wynagrodzenia za ryzyko;

- niezbędny wpływ na zaspokojenie istniejących potrzeb społecznych.

Na wszystkie procesy na rynku papierów wartościowych związane z regulacją zasadniczy wpływ mają ustalone ramy regulacyjne mające na celu koordynację funkcjonowania rynku. Ukształtowany system kontroli i sankcji pozwala na zorganizowanie procesu regulacji w pełnej zgodności z potrzebami nie tylko zainteresowanych uczestników rynku, ale także z uwzględnieniem stanu społeczeństwa. Aby osiągnąć pożądane rezultaty, rynek wykorzystuje różne metody regulacyjne, które pozwalają kontrolować emisję i licencjonowanie podmiotów, a także generować informacje i weryfikować legalność wszystkich transakcji giełdowych.

Ponadto wykorzystanie dźwigni regulacyjnych na rynku umożliwia osiągnięcie maksymalnego ujawnienia informacji o dużych uczestnikach i emitentach, co stymuluje innych uczestników do bardziej produktywnych zachowań. Pozwala również na uwzględnienie doświadczeń innych krajów, co zmniejsza prawdopodobieństwo powtórzenia błędów innych osób.

W ten sposób proces regulacji w odniesieniu do papierów wartościowych daje państwu, samym uczestnikom i społeczeństwu możliwość wpływania na istniejącą sytuację i dokonywania niezbędnych zmian mających na celu poprawę efektywności rynku. Tworzone są zdrowe warunki do zapewnienia wolnej konkurencji, co podnosi jakość usług świadczonych na rynku, obniżając ich koszt. W wyniku właściwych regulacji powstaje niezawodna i legalna struktura interakcji na rynku papierów wartościowych.

Rynek akcji i bodów

Na strukturę rynku papierów wartościowych składają się następujące elementy:

- bezpośredni uczestnicy rynku;

- sam rynek;

- różne organy regulujące działalność rynku i ogólną kontrolę;

- organizacje samoregulacyjne to stowarzyszenia, które tworzą profesjonalnych uczestników, takich jak dealerzy, brokerzy, menedżerowie i inni;

- infrastruktura - prawna, informacyjna, rozliczeniowa, depozytowa, rejestracyjna.

Struktura rynku papierów wartościowych implikuje, że w zależności od metod obrotu, rynek można podzielić na różne typy:

- pierwotny i wtórny, na rynku pierwotnym pewne papiery wartościowe pojawiają się po raz pierwszy, po raz pierwszy inwestor kupuje ten papier od emitenta, a transakcję można przeprowadzić zarówno z pomocą pośredników, jak i bez nich, na rynku wtórnym rynkowe papiery wartościowe wyemitowane przez poprzednio;

- zorganizowany i wolny (niezorganizowany), na rynku zorganizowanym obrót odbywa się według ustalonych zasad i standardów, tzn. papiery wartościowe podlegają obowiązkowej rejestracji, a wszystkie transakcje z nimi są rejestrowane, najczęściej obrót odbywa się pomiędzy profesjonalnymi pośrednikami, którzy mają specjalne licencje na ich działalność; na niezorganizowanym rynku handel odbywa się spontanicznie, bez przestrzegania jakichkolwiek zasad, transakcje są dokonywane bezpośrednio między kupującym a sprzedającym i nie są nigdzie rejestrowane;

- wymiana i bez recepty; rynek giełdowy oznacza, że ​​wszystkie transakcje odbywają się na giełdzie, rynek ten będzie zawsze zorganizowany, obrót odbywa się zgodnie z zasadami, głównymi uczestnikami są profesjonalni pośrednicy; na rynku pozagiełdowym handel odbywa się z pominięciem wszystkich giełd. Zwykle zdarzają się transakcje kupna i sprzedaży nowych papierów wartościowych, a także takie, które z jakiegoś powodu nie zostały dopuszczone do obrotu na giełdach, rynek pozagiełdowy może wyglądać zarówno na zorganizowany, jak i niezorganizowany;

- gotówkowe i pilne; na rynku kasowym transakcje są zazwyczaj realizowane natychmiast, w ciągu kilku dni roboczych; na rynku instrumentów pochodnych transakcje zawierane są w taki sposób, że ustalane są określone okresy, które przekraczają okres dwóch dni;

- tradycyjne i skomputeryzowane; na rynku skomputeryzowanym handel odbywa się za pomocą sieci komputerowych, które łączą wszystkich pośredników w jeden rynek; w handlu komputerowym nie jest konieczne, aby sprzedający i kupujący spotykali się osobiście w celu sfinalizowania transakcji; po złożeniu zlecenia kupna (sprzedaży) papierów wartościowych jest ono przetwarzane i automatycznie wprowadzane do ogólnego procesu obrotu.

Ponadto wszystkie giełdy mogą się różnić w inny sposób:

- według lokalizacji mogą być międzynarodowe, krajowe i regionalne;

- według rodzajów papierów wartościowych znajdujących się w obrocie rozróżnia się giełdy, rynki obligacji i inne;

- przez wolumen wartości, które swobodnie krążą na rynku;

- według sektorowej afiliacji papierów wartościowych;

- dla innych wskazań.

Głównym celem każdego rynku papierów wartościowych jest pomoc kupującym i sprzedającym w ich odpowiednich transakcjach. Rynek zapewnia komunikację między kontrahentami, a także zapewnia wsparcie prawne i informacyjne.

Portfel papierów wartościowych

Inwestując na giełdzie ważna jest dywersyfikacja ryzyka, a portfel papierów wartościowych jest do tego najlepszym narzędziem.

Kupując papiery wartościowe jednego przedsiębiorstwa, nabywca ryzykuje poniesieniem strat nie tylko w przypadku niekorzystnej sytuacji na rynku jako całości, ale również w przypadku problemów z konkretnym przedsiębiorstwem. Kupując papiery wartościowe wielu firm, możesz znacznie zmniejszyć poziom tego ryzyka. Dlatego większość firm zarządzających woli inwestować poprzez tworzenie portfela niż kupowanie pojedynczych papierów wartościowych.

Wybierając papiery wartościowe do portfela, inwestorzy kierują się wieloma względami. W szczególności skład portfela zależy od wybranej strategii. Niektóre strategie zakładają włączenie do portfela najatrakcyjniejszych papierów wartościowych jednego sektora gospodarki. Ta opcja jest odpowiednia, jeśli rynek nie docenia firm w określonym obszarze, ale nie jest możliwe wyodrębnienie poszczególnych firm. Możliwe jest również zastosowanie strategii, zgodnie z którą portfel powinien zawierać najlepsze papiery z różnych sektorów, z wyjątkiem papierów najmniej obiecujących pod względem wzrostu cen papierów. Jednocześnie konieczne jest ścisłe monitorowanie sytuacji na rynku, dokonywanie niezbędnych korekt w składzie portfela.

Portfel papierów wartościowych może obejmować najbardziej stabilne papiery wartościowe lub wręcz przeciwnie, papiery wartościowe o największych perspektywach wzrostu. Przede wszystkim zależy to od tego, jaki poziom ryzyka inwestor uzna za akceptowalny. Możliwe jest również wyróżnienie strategii, w których preferowane są akcje lub obligacje. Ponadto skład portfela zależy od tego, jak długo trwa inwestycja. Jeśli inwestor ma możliwość inwestowania przez długi czas, może wybierać spółki na podstawie perspektyw biznesowych, a nie kierować się wyłącznie ceną rynkową papierów wartościowych.

Oczywiście, zmniejszając poziom ryzyka, inwestor świadomie odmawia możliwości uzyskania nadmiernych zysków. W większości przypadków zwrot z inwestycji portfelowych nie jest zbyt wysoki, ale kompetentny menedżer nie poprzestaje na kompilacji portfela. Stale monitoruje kształtowanie się trendów na rynku, aw przypadku sprzyjającej sytuacji może dodać do portfela papiery wartościowe o dużym potencjale wzrostu. W niesprzyjających warunkach portfel papierów wartościowych może służyć jako narzędzie ochrony oszczędności. Oczywiście, jak każdy inny sposób inwestowania na rynku, inwestycje portfelowe nie gwarantują dochodu. Kilka niedopasowanych papierów wartościowych może popsuć wyniki finansowe całego portfela. Należy powiedzieć, że inwestycje portfelowe są dostępne nie tylko dla profesjonalnych menedżerów, ale także dla inwestorów prywatnych. Każdy inwestor ma możliwość zakupu papierów wartościowych kilku firm jednocześnie. W dalszej kolejności możesz uzupełnić portfel lub wykluczyć z niego „słabe” papiery, a także zmienić proporcje portfela w zależności od sytuacji rynkowej. To właśnie względna prostota tej metody inwestowania pozwala na znalezienie coraz większej liczby zwolenników, którzy chcą zminimalizować swoje ryzyko na rynku.

Portfel składa się z inwestycji średnio- i długoterminowych. Rzadko do portfela dodawane są projekty krótkoterminowe. Projekty te obejmują również odbudowę i ponowne wyposażenie techniczne.

Przy ocenie wszystkich opcji konieczne jest obliczenie efektywności ekonomicznej inwestycji. Zapewnienie optymalnej równowagi między głównymi celami z góry określa relacje między nimi. Z reguły wzrost kapitału i płynność są odwrotnie proporcjonalne do rentowności.

Tworzenie zabezpieczeń nie odbywa się w krótkim czasie, ponieważ jest to złożona i żmudna praca. Proces składa się z pięciu kluczowych etapów. Procedura tworzenia rozpoczyna się od określenia celów inwestycyjnych. Ponieważ rodzaj kupowanych papierów wartościowych zależy od celów. Wiodącymi celami są rentowność inwestycji, bezpieczeństwo lub wzrost inwestycji.

Opłacalna inwestycja to papiery wartościowe dużych firm. Zysk jest wysoki, ale ryzyko jest również wysokie. Najbardziej wiarygodne są rządowe papiery wartościowe, w tym przypadku przejęcie eliminuje ryzyko dla inwestora.

Kolejnym celem na etapie tworzenia portfela jest płynność inwestycji. Płynność to zdolność do natychmiastowego przekształcenia papierów wartościowych w pieniądze.

Jednym z głównych celów będzie również wybór rodzaju portfela. Istnieją trzy rodzaje portfeli – zrównoważone, konserwatywne i agresywne.

Następnie następuje dogłębna analiza papierów wartościowych. Innymi słowy, określana jest ich wartość rynkowa. Kolejnym krokiem jest właściwie utworzenie portfela, czyli nabycie papierów wartościowych.

Ustalenie etapów tworzenia portfela papierów wartościowych:

- wybór typu portfela;

- analiza stosunku ryzyka do rentowności dla inwestora;

- określenie składu portfela;

- wybór systemu zarządzania portfelem.

Zestaw papierów wartościowych utworzony z uwzględnieniem tych wymagań musi odpowiadać jego kryteriom takiemu rodzajowi portfela, który odpowiada celom jego tworzenia.

Klasyfikacja papierów wartościowych

Współczesna klasyfikacja papierów wartościowych odbywa się w zależności od ich walorów inwestycyjnych. Wszystkie papiery wartościowe dzielą się na dwie klasy: podstawowe i pochodne. Rynek boomu

Główne papiery wartościowe

Podstawowe papiery wartościowe to papiery wartościowe oparte na prawach własności do dowolnego składnika aktywów - pieniędzy, towarów, majątku, kapitału lub dowolnych zasobów. Główne papiery wartościowe można podzielić na dwie podgrupy:

- podstawowe zabezpieczenia oparte są na aktywach, które nie obejmują samych zabezpieczeń, na przykład obligacje, akcje, hipoteki, weksle;

- wtórne papiery wartościowe emitowane są na podstawie pierwotnych papierów wartościowych, czyli są to papiery wartościowe zabezpieczające papiery wartościowe (kwity depozytowe lub warranty na papiery wartościowe).

Pochodnych papierów wartościowych

Pochodne papiery wartościowe – nie dokumentowa forma wyrażenia prawa majątkowego (zobowiązania) powstałego w związku ze zmianą ceny giełdowego składnika aktywów będącego podstawą tego papieru wartościowego.

Te pochodne papiery wartościowe to kontrakt na dowolne aktywa cenowe: ceny towarów (najczęściej towarów giełdowych: zboża, mięsa, ropy, złota itp.); ceny bazowych papierów wartościowych (zwykle obligacji, indeksów giełdowych); ceny na rynku kredytowym (stopy procentowe); ceny na rynku walutowym (kursy walut) itp.

Pojawienie się pochodnych papierów wartościowych i ich dystrybucja wiąże się z poszukiwaniem optymalnej strategii inwestycyjnej, która mogłaby zapewnić nie tylko zysk, ale także ubezpieczenie od ryzyka w związku z niekorzystnymi zmianami cen, tj. rozwiązanie problemu optymalnej alokacji wolnej gotówki.

Pochodnych papierów wartościowych

Obecnie pochodne instrumenty finansowe są najdynamiczniej rozwijającym się segmentem światowego rynku finansowego. Potężny impuls do rozwoju międzynarodowego rynku akcji i walut dały takie czynniki jak osiągnięcie nowego poziomu w telekomunikacji i technologii komputerowej, szybki dalszy wzrost światowego handlu towarami i usługami, osłabienie regulacji w sferze finansowej. sektora na poziomie państwa, przejście na płynny kurs walutowy i inne procesy.

Operacje inwestycyjne stały się prawdziwie międzynarodowe, jednak takie inwestycje wiążą się ze zwiększonym ryzykiem - ryzyko wzrostu i spadku oprocentowania depozytów, zmiany kursu walut, wahania kursów itp., dlatego istnieje potrzeba opracowania instrumentów pochodnych instrumentów finansowych jako segmentu, aby zapewnić ubezpieczenie tych ryzyk.

Ogólna charakterystyka pochodnych papierów wartościowych:

- ich ceny są oparte na cenie, na której opierają się ich aktywa giełdowe, takimi aktywami mogą być papiery wartościowe (akcje), indeksy walutowe i towarowe itp.;

- zgodnie z formą obiegu - podobnie jak główne papiery wartościowe;

- ograniczone w czasie istnienia (kilka minut lub kilka miesięcy - data wygaśnięcia) w przeciwieństwie do głównych papierów wartościowych (obligacje - lata i dekady, akcje - wieczyste);

- w porównaniu z innymi papierami wartościowymi zysk z kupna i sprzedaży przy minimalnej inwestycji może być wysoki, ponieważ inwestor płaci jedynie opłatę gwarancyjną (marżę), a nie całą wartość aktywa.

... cdn. 

Papiery tego t…