Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem oraz powinni postępować w stosunku do siebie wzajemnie w duchu braterstwa.
Artykuł 1. Powszechnej Deklaracji Praw Istoty Człowieczey; Każdemu Człekowi przysługują pewne Prawa, których źródłem obowiązywania jest Przyrodzona Godność ludzka. Prawa te mają charakter:
~Przyrodzony
~Powszechny
~Nigdy-zbywalny
~Nigdy-naruszalny
~Naturalny
~Bez-zależny
~Bez-podzielny
~Bez-wzruszalny
Z The Collaborative International Dictionary of English v.0.48 : Afirmacja \Af`fir*ma"tion\, rz.[L. affirmatio: por. F. afirmacja.]
1. Potwierdzenie wszystkiego, co ustalono; ratyfikacja,
2. Akt potwierdzania lub stwierdzania jako prawdziwy; twierdzenie; -- przeciwny negacji lub zaprzeczeniu . [1913 Webster]
3. To, co jest stwierdzone; twierdzenie; pozytywny komunikat; averment; jako potwierdzenie przez sprzedawcę, tytułu własności sprzedanej nieruchomości lub jej jakości. [1913 Webster]
4. (Prawo) Uroczyste oświadczenie złożone pod karami krzywoprzysięstwo przez osoby, które świadomie odmawiają przysięga, która to deklaracja jest prawnie równoznaczna z przysięgą.
--Bouvier.[1913 Webster] Z WordNet (r) 3.0 (2006) :
afirmacja;
n 1: stwierdzenie potwierdzające istnienie lub prawdziwość coś [syn: wyznanie, avouchment , afirmacja ]
2: akt afirmacji lub stwierdzenia lub stwierdzenia czegoś [syn:afirmacja , twierdzenie , wypowiedź ]
3: (religia) uroczyste oświadczenie, które służy temu samemu celowi jako przysięga (jeżeli przysięga jest nie do przyjęcia dla osoby w dniu) podstawy religijne lub etyczne)
4: orzeczenie sądu wyższego, że orzeczenie niższego
sąd był poprawny i powinien stać [ant: odwrócenie ] Z Moby Thesaurus II autorstwa Grady Ward, 1.0 :
Ze słownika prawa Bouviera, zrewid. 6 wyd. (1856) :
1. Afirmacja, praktyka. Uroczyste oświadczenie i oświadczenie, które świadek składa przed funkcjonariuszem właściwym do złożenia przysięgi w podobny sposób przypadku, prawdę mówiąc, jak gdyby został zaprzysiężony.
2. W Stanach Zjednoczonych na ogół wszyscy świadkowie, którzy oświadczają: sami sumiennie skrupulatnie sprzeciwiają się składaniu przysięgi cielesnej, są wolno złożyć uroczystą afirmację, i to we wszystkich przypadkach karny jako cywilny.
3. W Anglii uchwalono prawa, które częściowo odciążają osoby którzy mają skrupuły sumienia przeciwko składaniu przysięgi i upoważniają ich złożyć afirmację. We Francji prawa, które pozwalają na wolność wyznania opinii, otrzymały liberalną konstrukcję, że wszyscy ludzie mają być zaprzysiężone lub potwierdzone zgodnie z nakazem ich sumienia; i afirmacja została odebrana i utrzymana z takim samym skutkiem jak przysięga. Merl. Zadanie. de Droit, mot Serment, rozdz. 1.
4. Forma brzmi: „Ty, AB, czyń uroczyście, szczerze i naprawdę deklaruj i potwierdzaj” itd. Za naruszenie prawdy w takim przypadku, świadek podlega karze krzywoprzysięstwa, jak gdyby został zaprzysiężony.
5. Afirmacja oznacza również potwierdzenie; jako ustawa twierdząca.
10 grudnia 2021 – Ottawa – Departament Sprawiedliwości Kanady
Wdrożenie Deklaracji Narodów Zjednoczonych w sprawie Ustawy o Prawach Ludności Rdzennej (Ustawa) wymaga współpracy z Rdzennymi Narodów, Eskimosami i Narodem Metysów w celu opracowania planu działania, który określa konkretne środki w celu wdrożenia Deklaracji Narodów Zjednoczonych o Prawach Ludności Rdzennej (Deklaracja), umożliwiając tym samym rdzennym ludom korzystanie z minimalnych standardów przetrwania, godności i dobrobytu ich ludów.
Szanowny David Lametti, Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny Kanady rozpoczął w dniu dzisiejszym proces konsultacji, współpracy i zaangażowania z ludnością rdzenną w celu przyspieszenia wdrażania Ustawy. Zgodnie z Ustawą, Rząd Kanady będzie współpracował z ludnością rdzenną w celu opracowania planu działania dla osiągnięcia celów Deklaracji, w tym środków zapewniających, że prawa federalne są zgodne z Deklaracją.
Pierwszym krokiem jest udostępnienie finansowania ludności rdzennej oraz jej rządom i organizacjom w drodze zaproszenia do składania wniosków, aby wesprzeć ich udział w procesie konsultacji, współpracy i zaangażowania. Obejmuje to finansowanie wsparcia prowadzonych przez rdzennych mieszkańców konsultacji w sprawie środków planu działania, w tym środków zapewniających zgodność prawa federalnego z Deklaracją, oraz roczne sprawozdania z postępów. Poprzez proces konsultacji, współpracy i zaangażowania ludność rdzenna, grupy i organizacje będą miały w nadchodzących miesiącach możliwość podzielenia się swoimi poglądami i priorytetami w zakresie wdrażania Ustawy na różne sposoby i metody.
Wynik tej wspólnej pracy pomoże przyspieszyć pojednanie i wzmocnić relacje między narodami, koroną Eskimosów, rząd-rząd z ludnością rdzenną w oparciu o afirmację praw, szacunek, współpracę i partnerstwo. Rozwój tej wspólnej pracy jest kluczową częścią naszych wspólnych wysiłków na rzecz zajęcia się dziedzictwem kolonializmu, przemocy, systemowego rasizmu i dyskryminacji, z jakimi borykają się ludy tubylcze w Kanadzie.
cytaty
„Od czasu wprowadzenia ustawy C-15 rok temu kontynuujemy konsultacje i współpracę z partnerami i organizacjami rdzennymi w celu omówienia wdrażania Deklaracji i Ustawy oraz dalszej drogi. Proces ten polega na podejmowaniu działań na rzecz przestrzegania praw człowieka i postępów w pojednaniu w namacalny sposób. Razem musimy zapewnić, że prawa wszystkich ludów tubylczych są uznawane, szanowane i szanowane. Z niecierpliwością czekamy na więcej informacji od rdzennych partnerów na temat ich priorytetów w planie działania”.
Szanowny David Lametti, PC, QC, MP Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny Kanady
„Priorytety i prawa Pierwszych Narodów, Eskimosów i Metysów będą punktem wyjścia dla tej historycznej pracy nad wdrożeniem Ustawy i wprowadzeniem w życie Deklaracji Narodów Zjednoczonych o prawach ludów tubylczych. Jest to niezwykle ważna okazja do wspólnej pracy nad konkretnymi działaniami w celu zaradzenia niesprawiedliwości, zwalczania uprzedzeń oraz położenia kresu systemowemu rasizmowi i dyskryminacji. Będziemy razem pracować nad promowaniem i przestrzeganiem praw ludności rdzennej, które są korzeniami, z których wyrosną sprawiedliwość, równość i szacunek”.
Szanowny Marc Miller, Minister Stosunków Korona-Rdzennych
Szybkie fakty
Deklaracja Narodów Zjednoczonych w sprawie praw ludów tubylczych to międzynarodowy instrument praw człowieka, który potwierdza minimalne standardy przetrwania, godności i dobrobytu ludów tubylczych na całym świecie.
Ustawa stanowi mapę drogową dla rządu Kanady do pracy w porozumieniu i współpracy z Rdzennymi Narodów, Eskimosami i Narodem Metysów nad opracowaniem planu działania, w tym środków zapewniających zgodność prawa federalnego z Deklaracją.
Zgodnie z ustawą rząd Kanady musi wypełnić trzy powiązane ze sobą zobowiązania prawne w ramach konsultacji i współpracy z ludnością rdzenną:
Podejmij wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić zgodność prawa federalnego z Deklaracją
Opracuj plan działania do czerwca 2023 r., aby osiągnąć cele Deklaracji
Opracowuj roczne sprawozdania z postępów i przedkładaj je Parlamentowi
Proces konsultacji, współpracy i zaangażowania będzie szeroki, integracyjny i oparty na wyróżnieniach. Obejmie konsultacje i współpracę z posiadaczami praw Rdzennych Narodów, Eskimosów i Metysów, w tym sygnatariuszami współczesnych traktatów, narodami samorządowymi i historycznymi partnerami traktatowymi, a także z krajowymi i regionalnymi organizacjami reprezentującymi ludność tubylczą. Obejmie również zaangażowanie rdzennych kobiet, młodzieży, osób starszych, osób niepełnosprawnych, osób 2SLGBTQQIA+, a także miejskich i innych rdzennych organizacji i grup.
Aby uzyskać więcej informacji, media mogą skontaktować się z:
Chantalle Aubertin Biuro Sekretarza Prasowego Szanownego Davida Lametti Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego Kanady (613) 992-6568 Chantalle.Aubertin@justice.gc.ca
Relacje mediów Departament Sprawiedliwości Kanada 613-957-4207 media@justice.gc.ca
Vanessa Adams Dyrektor Biura Komunikacji Honorowego Marca Millera Crown-Indigenous Relations and Northern Affairs Canada Vanessa.Adams@sac-isc.gc.ca
W sprawie Mayagna (Sumo) Awas Tingni (zwanej dalej „Społecznością”, „Społecznością Mayagna”, „Wspólnotą Awas Tingni” lub „Awas Tingni”),
Międzyamerykański Trybunał Praw Człowieka (zwany dalej „Trybunałem”, „Międzyamerykańskim Trybunałem” lub „Trybunałem”), w skład którego wchodzą następujący sędziowie:
Antônio A. Cançado Trindade, przewodniczący; Maximo Pacheco-Gómez, wiceprezes; Hernán Salgado-Pesantes, sędzia; Oliver Jackman, sędzia; Alirio Abreu-Burelli, sędzia; Sergio García-Ramírez, sędzia; Carlos Vicente de Roux - Rengifo, sędzia i Alejandro Montiel Argüello, sędzia ad hoc; również obecny, Manuel E. Ventura-Robles, sekretarz, iPablo Saavedra-Alessandri, zastępca sekretarza, zgodnie z artykułami 29 i 55 Regulaminu Trybunału (zwanego dalej „Regulaminem Postępowania”)*, wydaje następujący Wyrok w niniejszej sprawie:
I. WPROWADZENIE SPRAWY
1. W dniu 4 czerwca 1998 r. Międzyamerykańska Komisja Praw Człowieka (zwana dalej „Komisją” lub „Międzyamerykańską Komisją”) wniosła do Trybunału skargę przeciwko stanowi Nikaragua (zwanemu dalej „Państwom” lub „ Nikaragua”). Przedmiotowa sprawa wywodzi się z petycji nr 11.577, otrzymanej w Sekretariacie Komisji w dniu 2 października 1995 r.
2. W swojej skardze Komisja powołała się na artykuły 50 i 51 Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka (zwanej dalej „Konwencją Amerykańską” lub „Konwencją”) oraz artykuł 32 i kolejne artykuły Regulaminu. Komisja przedstawiła tę sprawę Trybunałowi w celu rozstrzygnięcia, czy Państwo naruszyło artykuły 1 (Obowiązek poszanowania praw), 2 (Krajowe skutki prawne), 21 (Prawo własności) i 25 (Prawo do ochrony sądowej) Konwencji, w ze względu na fakt, że Nikaragua nie wyznaczyła gruntów komunalnych Wspólnoty Awas Tingni, ani państwo nie przyjęło skutecznych środków w celu zapewnienia praw własności Wspólnoty do ziem i zasobów naturalnych jej przodków, a także dlatego, że udzieliło koncesji na rzecz wspólnoty grunty bez zgody Wspólnoty,
3. Komisja zwróciła się również do Trybunału o stwierdzenie, że państwo musi ustanowić procedurę prawną umożliwiającą szybkie rozgraniczenie i oficjalne uznanie praw własności Wspólnoty Mayagna, a także powstrzymać się od udzielania lub rozważania udzielenia jakichkolwiek koncesji eksploatację zasobów naturalnych na ziemiach wykorzystywanych i zajmowanych przez Awas Tingni do czasu rozwiązania kwestii własności ziemi, która ma wpływ na społeczność.
4. Wreszcie Komisja zwróciła się do Trybunału o skazanie państwa na zapłatę słusznego odszkodowania za szkody materialne i moralne poniesione przez Wspólnotę oraz zapłatę kosztów i wydatków poniesionych w związku z prowadzeniem sprawy w ramach jurysdykcji krajowej i przed systemem międzyamerykańskim .
II. JURYSDYKCJA
5. Nikaragua jest Państwem-Stroną Konwencji Amerykańskiej od 25 września 1979 r. i uznał jurysdykcję sporną Trybunału w dniu 12 lutego 1991 r. W związku z tym, zgodnie z art. 62 ust. 3 Konwencji, Trybunał ma jurysdykcję do rozpatrywania meritum niniejszej sprawy.
III. POSTĘPOWANIE PRZED KOMISJĄ
6. W dniu 2 października 1995 r. Komisja Międzyamerykańska otrzymała w swoim Sekretariacie petycję złożoną przez Jaime Castillo Felipe, Syndyk Wspólnoty, w swoim własnym imieniu iw imieniu Wspólnoty. We wspomnianej petycji zażądano również środków zapobiegawczych, ponieważ rzekomo państwo miało przyznać Sol del Caribe, SA (SOLCARSA) (zwanej dalej „SOLCARSA”) koncesję na rozpoczęcie wyrębu gruntów komunalnych. Dnia 6 tego samego miesiąca i roku Komisja potwierdziła otrzymanie tego pouczenia.
7. 3 grudnia 1995 r. i 4 stycznia 1996 r. Komisja otrzymała opinie powtarzające wniosek o podjęcie środków zapobiegawczych, o których mowa w poprzednim akapicie.
8. W dniu 19 stycznia 1996 r. składający petycję zwrócili się o przesłuchanie przed Komisją, ale Komisja odpowiedziała, że uwzględnienie tego wniosku nie będzie możliwe.
9. Dnia 5 lutego 1996 r. Komisja rozpoczęła rozpatrywanie sprawy i przesłała odpowiednie części petycji do państwa, prosząc o dostarczenie odpowiednich informacji w ciągu 90 dni.
10. W dniu 13 marca 1996 r. James Anaya, jako prawny przedstawiciel Wspólnoty, przedłożył Komisji dwa artykuły prasowe dotyczące udzielenia koncesji SOLCARSA oraz pismo wysłane przez Ministerstwo Środowiska i Zasobów Naturalnych do prezes SOLCARSY, informując go, że „wniosek o koncesję na pozyskiwanie drewna [jest] rozpatrywany [,] wszystkim, czego [brakowało] [było] podpisanie umowy koncesyjnej”, a główną przeszkodą były protesty Wspólnoty.
11. W opinii z 28 marca 1996 r. składający petycję wysłali do Komisji projekt „protokołu ustaleń” w celu polubownego załatwienia sprawy i według Jamesa Anaya, prawnego przedstawiciela Wspólnoty, dokument ten został przedłożony do ministrów spraw zagranicznych oraz środowiska i zasobów naturalnych.
12. Dnia 17 kwietnia 1996 r., jako prawny przedstawiciel Wspólnoty, James Anaya przedłożył dokument, w którym inne rdzenne społeczności Północnoatlantyckiego Regionu Autonomicznego (zwane dalej „RAAN”) oraz Ruch Rdzenny Południowoatlantyckiego Regionu Autonomicznego (RAAS) ) poparli petycję wniesioną do Komisji.
13. W dniu 3 maja 1996 r. odbyło się nieformalne spotkanie składających petycję, państwo i Komisja w celu osiągnięcia ugody w tej sprawie. W dniu 6 tego samego miesiąca i roku Komisja oddała się do dyspozycji stron w celu wypracowania takiego rozwiązania i przyznała im 30 dni na udzielenie odpowiedzi w tej sprawie. W dniach 8 i 20 maja 1996 r. składający petycję i państwo przyjęli tę propozycję.
14. W dniu 20 czerwca 1996 r. odbyło się drugie spotkanie składających petycję, władz państwowych i Komisji. Na tym spotkaniu Nikaragua odrzuciła projekt „protokołu ustaleń” przedstawiony przez powodów (powyżej, pkt 11). Oni z kolei zasugerowali, aby delegacja Komisji odwiedziła Nikaraguę w celu dialogu ze stronami.
15. Trzecie spotkanie odbyło się 3 października 1996 r. wśród składających petycję, państwa i Komisji. Podczas tego spotkania składający petycję zażądali, aby państwo nie udzielało dalszych koncesji na tym obszarze, rozpoczęło proces wyznaczania granic ziem Wspólnoty i odróżniło je od ziem państwowych. Państwo z kolei przedstawiło pewne dowody z dokumentów, zapowiedziało powołanie Narodowej Komisji Demarkacyjnej i zaprosiło składających petycję do wzięcia w niej udziału.
16. W dniu 5 marca 1997 r. składający petycję ponownie zwrócili się do Komisji z wnioskiem o podjęcie środków zapobiegawczych (powyżej, pkt 6 i 7), biorąc pod uwagę groźbę rozpoczęcia operacji pozyskiwania drewna na terenach tubylczych, oraz 12 tego samego miesiąca i roku, Komisja dała państwu 15 dni na przedstawienie sprawozdania w tej sprawie. 20 marca 1997 r. Nikaragua poprosiła o 30-dniowe przedłużenie w odpowiedzi na prośbę i została przyznana.
17. W dniu 3 kwietnia 1997 r. skarżący poinformowali Komisję o wyroku Sądu Konstytucyjnego Sądu Najwyższego Nikaragui z dnia 27 lutego 1997 r. w sprawie środka amparo wniesionego przez członków Rady Regionalnej RAAN, stwierdzając, że niekonstytucyjność koncesji udzielonej przez Ministerstwo Środowiska i Zasobów Naturalnych (dalej „MARENA”) spółce SOLCARSA, ponieważ nie została ona zatwierdzona przez Radę Regionalną RAAN, zgodnie z art. 181 Konstytucji Nikaragui. Poinformowali również, że państwo nie zawiesiło koncesji.
18. W dniu 23 kwietnia 1997 r. Nikaragua zwróciła się do Komisji o odrzucenie wniosku o środki zapobiegawcze złożone przez składających petycję (powyżej, paragrafy 6, 7 i 16), biorąc pod uwagę wyrok Trybunału Konstytucyjnego Sądu Najwyższego i fakt, że państwo zobowiązało się do wykonania tego wyroku. Niemniej jednak 7 czerwca tego samego roku składający petycję poinformowali Komisję, że państwo i SOLCARSA nadal działają tak, jakby koncesja była ważna, pomimo orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego Sądu Najwyższego.
19. Na rozprawie przed Komisją w dniu 8 października 1997 r. składający petycję zwrócili uwagę, że operacje pozyskiwania drewna na gruntach wspólnotowych są kontynuowane i zwrócili się do Komisji o przeprowadzenie obserwacji na miejscu. 27 października tego samego roku, na trzy dni przed planowaną wizytą Komisji w Nikaragui, państwo poinformowało ją, że wizyta nie będzie już potrzebna, ponieważ przygotowuje dodatkowy brief w tej sprawie.
20. W dniu 31 października 1997 r. Komisja zwróciła się do państwa o podjęcie wszelkich środków zapobiegawczych (powyżej, paragrafy 6, 7, 16 i 18) niezbędnych do zawieszenia koncesji udzielonej SOLCARSA i wyznaczenia 30-dniowego limitu dla Nikaragui do składania sprawozdań z tych środków.
21. W dniu 5 listopada 1997 r. Państwo zwróciło się do Komisji o zamknięcie sprawy, ponieważ Rada Regionalna RAAN ratyfikowała zatwierdzenie koncesji na rzecz SOLCARSA, korygując w ten sposób „błąd formalny”, a zatem koncesja została teraz ważny.
22. W dniu 17 listopada 1997 r. składający petycję oświadczyli Komisji, że centralnym elementem petycji był brak ochrony przez Nikaraguę praw Wspólnoty do ziem jej przodków oraz że sytuacja ta nadal się utrzymuje. Ponadto, w odniesieniu do ratyfikacji przez Radę Regionalną RAAN koncesji na rzecz SOLCARSA, wskazali, że Rada ta jest częścią polityczno-administracyjnej organizacji państwa i działała bez uwzględnienia praw terytorialnych Wspólnoty. . Wreszcie zażądali, aby Komisja wydała sprawozdanie zgodnie z art. 50 Konwencji.
23. W dniu 4 grudnia 1997 r. państwo wysłało do Komisji pismo stwierdzające, że w dniu 7 listopada 1997 r. składający petycję wnieśli do Sądu Apelacyjnego Matagalpa środek zaradczy w sprawie amparo, żądając stwierdzenia nieważności koncesji na rzecz SOLCARSA. Z tego powodu Nikaragua argumentowała, że krajowe środki odwoławcze nie zostały wyczerpane i powołała się na artykuły 46 Konwencji i 37 Regulaminu Komisji.
24. W dniu 2 marca 1998 r. Państwo poinformowało Komisję, że 22 stycznia tego samego roku skarżący złożyli do Sądu Najwyższego wniosek o wykonanie przez ten sąd wyroku z dnia 27 lutego 1997 r. (jak wyżej, par. 17). Przy tej okazji Nikaragua powtórzyła swoje stanowisko, że krajowe środki odwoławcze nie zostały wyczerpane, i zwróciła się do Komisji o powstrzymanie się od dalszego rozpatrywania sprawy.
25. W dniu 3 marca 1998 r. Komisja Międzyamerykańska zatwierdziła Raport nr 27/98, przesłany do Państwa 6 tego samego miesiąca i roku, i przyznała Nikaragui 2 miesiące na złożenie sprawozdania o środkach, które podjęła w celu wykonania zalecenia. W sprawozdaniu tym Komisja stwierdziła:
141. W oparciu o zbadane działania i zaniechania […] państwo Nikaragua nie wypełniło swoich zobowiązań wynikających z Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka. Państwo Nikaragua nie wyznaczyło terenów komunalnych Wspólnoty Awas Tingni ani innych społeczności tubylczych, ani nie podjęło skutecznych środków w celu zapewnienia praw własności Wspólnoty na swoich gruntach. To zaniechanie przez państwo stanowi naruszenie art. 1, 2 i 21 Konwencji, które łącznie ustanawiają prawo do wspomnianych skutecznych środków. Artykuły 1 i 2 zobowiązują Państwa do podjęcia niezbędnych środków w celu realizacji praw zawartych w Konwencji.
142. Państwo Nikaragua jest aktywnie odpowiedzialne za naruszenia prawa własności, zawartego w art. 21 Konwencji, udzielając spółce SOLCARSA koncesji na prowadzenie prac związanych z budową dróg i pozyskiwaniem drewna na gruntach Awas Tingni, bez zgoda społeczności Awas Tingni.
143. [...] że Państwo Nikaragua nie zagwarantowało skutecznego środka odwoławczego w odpowiedzi na roszczenia Wspólnoty Awas Tingni dotyczące jej praw do ziemi i zasobów naturalnych, zgodnie z art. 25 Konwencji.
Komisja zaleciła również, aby Nikaragua:
a. Ustanowienie procedury w swoim systemie prawnym, możliwej do zaakceptowania przez zaangażowane społeczności tubylcze, która [spowodowałaby] szybkie oficjalne uznanie i rozgraniczenie terytorium Awas Tingni oraz terytoriów innych społeczności wybrzeża Atlantyku;
b. Zawiesić jak najszybciej wszelką działalność związaną z koncesją na pozyskiwanie drewna w obrębie gruntów gminnych Awas Tingni, przyznanych SOLCARSA przez państwo, do czasu rozwiązania kwestii własności gruntów, która dotyczy społeczności tubylczych, lub [zostało] osiągnięte konkretne porozumienie między państwem a społecznością Awas Tingni;
C. Rozpocząć rozmowy ze społecznością Awas Tingni w ciągu jednego miesiąca w celu ustalenia okoliczności, w jakich [można] osiągnąć porozumienie między państwem a społecznością Awas Tingni.
26. W dniu 7 maja 1998 r. Komisja Międzyamerykańska otrzymała odpowiedź państwa. Komisja stwierdziła, że chociaż odpowiedź została udzielona doraźnie, przeanalizuje jej treść w celu dodania jej do akt sprawy. W odniesieniu do zaleceń Komisji Międzyamerykańskiej Nikaragua stwierdziła, że:
a) W celu zastosowania się do zaleceń IACHR w odniesieniu do ustanowienia procedury prawnej możliwej do zaakceptowania przez zaangażowane społeczności tubylcze, co [spowodowałoby] wytyczenie i oficjalne uznanie ziem Awas Tingni i innych społeczności Atlantyku wybrzeża, rząd Nikaragui posiada Narodową Komisję ds. Wyznaczenia Ziem Rdzennych Społeczności Wybrzeża Atlantyku. W tym samym celu został przygotowany projekt ustawy o rdzennej własności komunalnej, zawierający trzy elementy: 1. Ustanowienie niezbędnych przepisów dotyczących akredytacji rdzennych społeczności i ich władz. 2. Aby przystąpić do rozgraniczenia nieruchomości i dostarczenia dokumentów tytułowych. 3. Rozstrzygnięcie sporu. Projekt ma na celu znalezienie rozwiązania prawnego w zakresie własności rdzennej ludności lub mniejszości etnicznych. Projekt będzie konsultowany ze społeczeństwem obywatelskim, a po osiągnięciu konsensusu zostanie przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu do dyskusji i późniejszego zatwierdzenia. Przewidywany czas całej procedury to około trzech miesięcy od dzisiejszej daty.
b) W związku z zaleceniem zawieszenia wszelkich działań związanych z koncesją na pozyskiwanie drewna udzieloną SOLCARSA oraz wykonania wyroku Sądu Najwyższego, rząd Nikaragui cofnął tę koncesję w dniu 16 lutego 1998 r. Tego dnia powiadomił Michaela Kang, dyrektor generalny SOLCARSA[,], że od tego dnia koncesja jest nieważna. Poinformowano go również, aby zarządził zawieszenie wszelkich działań i ostrzegł, że przeciwnie, naruszy art. 167 Konstytucji i będzie narażony na powództwo karne lub cywilne.
c) Jeśli chodzi o zalecenie rozpoczęcia dyskusji ze społecznością Awas Tingni [C]oast, rząd Nikaragui jest mocno zaangażowany w znalezienie globalnego rozwiązania dla wszystkich rdzennych społeczności [A]tlantyckiego [C]oastu, w ramach [P]omunalny projekt ustawy [własnościowej] iw tym celu odbędą się szeroko zakrojone konsultacje z tymi społecznościami.
27. Jeśli chodzi o wnioski z Raportu nr 27/98, Państwo Nikaragui wyraziło uznanie praw społeczności tubylczych, zapisanych w jego Konstytucji i innych normach prawnych. Stwierdzono dalej, że to
wiernie przestrzegał wcześniejszych przepisów prawa, a co za tym idzie działał zgodnie z krajowym systemem prawnym oraz postanowieniami zasad i procedur [Amerykańskiej] Konwencji [o] Prawach Człowieka. Podobnie społeczność Awas Tingni skorzystała ze swoich praw określonych w ustawie i miała dostęp do środków prawnych przewidzianych w ustawie.
Wreszcie Nikaragua zwróciła się do Komisji Międzyamerykańskiej o zamknięcie niniejszej sprawy.
28. 28 maja 1998 r. Komisja postanowiła wnieść sprawę do Trybunału.
IV. POSTĘPOWANIE PRZED SĄDEM
29. Komisja złożyła skargę do Trybunału w dniu 4 czerwca 1998 r.
30. Komisja wyznaczyła Claudio Grossmana i Hélio Bicudo na swoich delegatów, Davida Padillę, Hernando Valencia i Berthę Santoscoy na swoich doradców prawnych oraz Jamesa Anaya, Todda Cridera i Maríę Luisę Acosta Castellón na asystentów.
31. W dniu 19 czerwca 1998 r., po wstępnym rozpatrzeniu wniosku przez Prezesa Trybunału (zwanego dalej „Prezesem”), Sekretariat Trybunału (zwany dalej „Sekretariatem”) powiadomił Państwo o wniosku, jak również co do terminów, w których powinna na nią odpowiedzieć, wnieść zastrzeżenia wstępne i powołać swoich przedstawicieli. Ponadto zwrócił się do państwa o wyznaczenie sędziego ad hoc. Tego samego dnia Sekretariat zwrócił się do Komisji o przesłanie kilku stron nieczytelnych załączników do petycji.
32. W dniu 2 lipca 1998 r. Nikaragua wyznaczyła Alejandro Montiel Argüello na sędziego ad hoc, a Edmundo Castillo Salazara na swojego agenta.
33. Tego samego dnia Komisja przedłożyła Trybunałowi kopie stron aneksu do skargi na żądanie Sekretariatu (pkt 31 powyżej), a także adresy i pełnomocnictwa przedstawicieli pokrzywdzonych, z wyjątkiem Todda Pełnomocnictwo Crider złożone 24 lipca 1998 r.
34. W dniu 18 sierpnia 1998 r. Państwo potwierdziło powołanie Rosenaldo J. Castro S. i Berthy Marino Argüello na jej doradców prawnych.
35. W dniu 19 sierpnia 1998 r. Nikaragua wniosła zastrzeżenie wstępne, stwierdzając, że krajowe środki odwoławcze nie zostały wyczerpane, zgodnie z artykułami 46 i 47 Konwencji, i zwróciła się do Trybunału o uznanie skargi za niedopuszczalną.
36. W dniu 25 września 1998 r. Komisja przedstawiła swoje uwagi do wstępnego zarzutu podniesionego przez państwo.
37. W dniu 19 października 1998 r. państwo złożyło odpowiedź na wniosek.
38. 27 stycznia 1999 r. Organizacja Rdzennych Syndyków Karaibów Nikaragui (OSICAN) przedstawiła opinię jako amicus curiae. 4 lutego 1999 r. Sekretariat otrzymał notatkę od Eduardo Conrado Povedy, w której przystąpił on do ww. opinii amicus curiae.
39. W dniu 15 marca 1999 r. Sekretariat zażądał, aby Państwo przesłało różne dokumenty oferowane jako załączniki w krótkich odpowiedziach na skargę oraz na zastrzeżenia wstępne, które nie zostały wówczas złożone. Dokumenty wymagane w odpowiedzi na skargę to: s. 129 i 130 załącznika 10; mapy i opisy fizyczne przedstawione w załączniku 15 oraz dokumenty dotyczące nadawania sąsiednim społecznościom tytułu Awas Tingni, oferowane w tym samym załączniku. Następujące dokumenty zostały poproszone o załącznik 10 opinii w sprawie zarzutów wstępnych: szacunkowe prognozy położenia geograficznego obszaru zgłaszanego przez społeczność Awas Tingni, roszczenia innych społeczności, „nakładanie się” roszczeń, ziemie ejido, ziemie narodowe i inne ilustracje istotne dla sprawy; zaświadczenie wydane przez Instituto Nicaragüense de Reforma Agraria (zwane dalej „INRA”) w związku z wnioskiem o przyznanie tytułu przez społeczność Awas Tingni; Konstytucja Nikaragui; certyfikacja artykułów nikaraguańskich kodeksów prawnych, odpowiednich ustaw i dekretów oraz certyfikacja działań podejmowanych przez instytucje rządu centralnego, organy zdecentralizowane lub jednostki autonomiczne oraz inne instytucje Zgromadzenia Narodowego i Sądu Najwyższego Nikaragui.
40. 26 maja 1999 r. państwo przedłożyło oświadczenie, do którego dołączyło następujące dokumenty: Konstytucja Nikaragui z jej poprawkami, Ustawa Amparo, Ustawa nr 290 i strony od 8984 do 8989 Dziennika Gazety La Gaceta nr. 205, z dnia 30 października 1998 r. W tym samym zestawieniu Nikaragua oświadczyła, że nie przedstawi map i opisów fizycznych przedstawionych jako załącznik 15 w swojej krótkiej odpowiedzi na wniosek, ponieważ „mapy przedłożone wraz z informacją o zastrzeżeniach wstępnych pokazują położenie geograficzne obszaru będącego przedmiotem roszczeń Wspólnoty, roszczenia innych społeczności, opisy fizyczne itd.”. Państwo wyraziło również, że nie przedstawi certyfikatu INRA dotyczącego tytułu Wspólnoty Awas Tingni, oferowanego jako załącznik 10 do opinii w sprawie wstępnych zastrzeżeń, „ponieważ ten sam komunikat […] zawierał zaświadczenie wydane przez tę instytucję w tej samej sprawie z dnia 5 sierpnia 1998 r.”. W odniesieniu do stron 129 i 130 załącznika 10 zwięzłej odpowiedzi na skargę, Państwo wskazało, że wspomniany załącznik faktycznie kończył się na stronie 128. W odniesieniu do dokumentów dotyczących tytułów innych społeczności tubylczych, Państwo wskazało, że jeśli uzna to za właściwe, przedstawi je później w toku postępowania.
41. W dniu 28 maja 1999 r. kanadyjska organizacja Zgromadzenie Pierwszych Narodów (AFN) przedstawiła oświadczenie w języku angielskim, działając jako amicus curiae. Hiszpańska wersja tego dokumentu została przedstawiona w lutym 2000 roku.
42. 31 maja 1999 r. organizacja International Human Rights Law Group przedstawiła oświadczenie w języku angielskim, działając jako amicus curiae.
43. W dniu 31 maja 1999 r. w siedzibie Trybunału odbyła się publiczna rozprawa w sprawie zarzutów wstępnych.
44. W dniu 1 lutego 2000 r. Trybunał wydał wyrok w sprawie zarzutów wstępnych, w którym oddalił zastrzeżenie wstępne podniesione przez Nikaraguę.
45. W dniu 2 lutego 2000 r. Sekretariat zwrócił się do Komisji o przesłanie ostatecznej listy świadków i biegłych zaproponowanych przez Komisję w celu złożenia zeznań na rozprawie publicznej co do meritum sprawy. Komisja przedstawiła te informacje 18 dnia tego samego miesiąca i roku.
46. W dniu 20 marca 2000 r. Prezydent wydał zarządzenie zwołujące Komisję Międzyamerykańską i państwo na publiczną rozprawę co do meritum, która ma się odbyć w siedzibie Trybunału w dniu 13 czerwca 2000 r. Ta publiczna rozprawa nie miały miejsce z powodu cięć budżetowych, które spowodowały odroczenie przez Trybunał XLVIII sesji zwyczajnej, na której miała się odbyć ta rozprawa.
47. W dniu 7 kwietnia 2000 r. Państwo przedłożyło krótkie oświadczenie, w którym „nazwiska osób, które miałyby wyjaśnić treść i zakres dowodów z dokumentów przedstawionych we właściwym czasie”, w celu przesłuchania w charakterze świadków następujących osób oraz biegli na publicznej rozprawie co do meritum niniejszej sprawy: Marco Antonio Centeno Caffarena, dyrektor Urzędu Tytułów Wiejskich; Uriel Vanegas, Dyrektor Sekretariatu Demarkacji Terytorialnej Rady Regionalnej RAAN; Gonzalo Medina, doradca i ekspert w dziedzinie geodezji i kartografii w Nikaraguańskim Instytucie Studiów Terytorialnych oraz María Nella Rocha, Specjalny Prokurator ds. Środowiska w Biurze Prokuratora Generalnego Republiki.
Argumenty przedstawione przez Państwo we wspomnianym streszczeniu wskazują, że zeznania złożone przez świadków i biegłych przyczynią się do ustalenia:
a) szkody wyrządzone prawom własności społeczności tubylczych sąsiadujących ze Wspólnotą Mayagna Awas Tingni, jeżeli tytuł własności został przyznany nieproporcjonalnemu obszarowi będącemu przedmiotem roszczeń tej Wspólnoty [;]
b) odszkodowanie od roszczeń do ziemi pozostałych rdzennych społeczności atlantyckiego wybrzeża Nikaragui, jeżeli nieproporcjonalny obszar, do którego domaga się rdzenna społeczność Awas Tingni, został mu przydzielony;
c) interes państwa w przeprowadzeniu równego i obiektywnego procesu nadawania tytułów na ziemiach społeczności tubylczych, co będzie chronić prawa każdej ze społeczności; argumenty przedstawione w briefie na temat zastrzeżeń wstępnych i odpowiedzi na wniosek oraz poparte dokumentami złożonymi za pomocą przywołanych wcześniej załączników.
48. W dniu 13 kwietnia 2000 r. Komisja wysłała pismo, w którym zwróciła się do Trybunału o nakazanie państwu podjęcia „niezbędnych środków w celu zapewnienia, że jej urzędnicy nie działają w sposób, który prowadzi do wywierania nacisku na Wspólnotę”. zrezygnowania ze swojego roszczenia lub który ma tendencję do ingerowania w stosunki między Wspólnotą a jej pełnomocnikami, [oraz…] zaprzestania prób negocjowania z członkami Wspólnoty bez uprzedniego porozumienia lub porozumienia z Komisją i Trybunałem w tym zakresie”. Komisja dołączyła oświadczenie z 12 kwietnia 2000 r., sporządzone przez Jamesa Anaya, prawnego przedstawiciela Wspólnoty, do Jorge E. Taiana, Sekretarza Wykonawczego Komisji,
49. W dniu 14 kwietnia 2000 r. Sekretariat dał państwu 30 dni na przedstawienie uwag do wyżej wymienionej opinii. W dniu 10 maja tego samego roku Nikaragua oświadczyła, że w ogóle nie wywierała żadnego nacisku na Wspólnotę ani nie ingerowała w stosunki Wspólnoty z jej przedstawicielami prawnymi. Państwo wyraziło również chęć poszukiwania polubownego ugody poprzez bezpośrednie i wyłączne rozmowy z Komisją. Przedłożył załączony dokument z dnia 3 lutego 2000 r., zatytułowany „zapis nominacji przedstawicieli mieszkańców, którzy tworzą grupę etniczną Mayagna Wspólnoty Awas Tingni, gmina Wa[s]pam, Río Coco, RAAN” .
50. W dniu 10 maja 2000 r. Komisja wysłała oświadczenie, w którym stwierdziła, że Nikaragua w swojej odpowiedzi na skargę nie zaproponowała ani świadków, ani biegłych. Dodał również, że Państwo nie twierdziło, iż siła wyższa lub inne powody uzasadniają dopuszczenie dowodów niewymienionych w jego odpowiedzi, iz tego powodu Komisja zwróciła się do Trybunału o uznanie powołania świadków i biegłych przedstawionych przez Nikaraguę za niedopuszczalne (powyżej ust. 47).
51. W dniu 1 czerwca 2000 r. Sekretariat zażądał, aby Państwo przedstawiło, nie później niż 15 czerwca tego roku, uzasadnienie lub uwagi dotyczące oferowania świadków i biegłych, aby Prezydent rozważył ich dopuszczalność. W swoim Postanowieniu z 18 sierpnia 2000 r. Trybunał ponownie zwrócił się do Państwa z prośbą o przedstawienie uzasadnienia doraźnej propozycji świadków i biegłych (pkt 47 powyżej); Trybunał zażądał również, aby Państwo określiło, które osoby zostały zaproponowane jako świadkowie, a które jako biegli.
52. W dniu 31 maja 2000 r. kancelaria prawna Hutchins, Soroka & Dionne przedłożyła opinię amicus curiae w języku angielskim w imieniu Mohawks Indigenous Community of Akwesasne.
53. W dniu 5 września 2000 r. Państwo przedstawiło opinię, w której stwierdziło, że osoby wymienione w opinii z dnia 7 kwietnia 2000 r. (pkt 47 powyżej) zostały zaproponowane jako biegli. Następnego dnia Sekretariat, zgodnie z instrukcjami Przewodniczącego, zwrócił się do Komisji o przesłanie jej uwag do tej opinii, jak również ostatecznej listy świadków i biegłych do dnia 12 września 2000 r.
54. W dniu 12 września 2000 r. Komisja przesłała notę, w której podtrzymała swój wniosek o uznanie za niedopuszczalne powołania biegłych przedstawionych przez Państwo, ponieważ Państwo nie podało powodów uzasadniających tę doraźną propozycję. W tej samej notatce Komisja przedstawiła ostateczną listę swoich świadków i biegłych, w tym jako biegły Theodore Macdonald Jr., który we wniosku został zaproponowany jako świadek.
55. W swoim Rozporządzeniu z 14 września 2000 r. Prezydent zdecydował, że oferta dowodowa złożona przez Państwo w dniu 7 kwietnia 2000 r. (powyżej paragraf 47) uległa przedawnieniu; jednakże jako dowód ułatwiający rozstrzygnięcie sprawy, zgodnie z art. 44 § 1 Regulaminu, Prezes wezwał Marco Antonio Centeno Caffarenę do stawienia się przed Trybunałem w charakterze świadka. Przewodniczący odrzucił również wniosek Komisji o stawienie się Theodore Macdonald Jr. w charakterze biegłego sądowego, ponieważ uległ on przedawnieniu, i dopuścił go w charakterze świadka, jak pierwotnie zaproponowano. Prezydent wezwał również świadków: Jaime Castillo Felipe, Charly Webster Mclean Cornelio, Wilfredo Mclean Salvador, Brooklyn Rivera Bryan, Humberto Thompson Sang, Guillermo Castilleja i Galio Claudio Enrique Gurdián Gurdián,
56. W dniu 5 października 2000 r. Komisja przedłożyła oświadczenie, w którym zwróciła się do Trybunału z wnioskiem o przeprowadzenie publicznej rozprawy merytorycznej w siedzibie Sądu Najwyższego Kostaryki, biorąc pod uwagę dużą liczbę osób, które wykazały zainteresowanie udziałem w tym przesłuchaniu.
57. W dniu 20 października 2000 r. Prezydent wydał zarządzenie, w którym poinformował Komisję i państwo, że publiczne przesłuchanie zwołane na mocy rozporządzenia z 14 września 2000 r. odbędzie się w siedzibie Najwyższej Komisji Wyborczej Kostaryki, począwszy od 16 listopada 2000 r. o godz. 16:00 wysłuchać odpowiednio zeznań i opinii wezwanych wcześniej świadków i biegłych.
58. W dniu 26 października 2000 r. Państwo wysłało pismo wzywające Trybunał do odrzucenia wniosku Komisji o przeprowadzenie rozprawy publicznej w sprawie merytorycznej w siedzibie Sądu Najwyższego Kostaryki, ponieważ podane powody były następujące: czysto spekulatywne” i nie były „wystarczającym powodem prawnym uzasadniającym przeniesienie wspomnianych rozpraw”.
59. W dniu 27 października 2000 r. Komisja wysłała raport z listą 19 członków społeczności Awas Tingni, którzy mieli uczestniczyć w rozprawie publicznej w charakterze obserwatorów.
60. W tym samym dniu przewodniczący wydał zarządzenie, w którym zdecydował, że biorąc pod uwagę wniosek państwa o przeprowadzenie jawnej rozprawy merytorycznej w siedzibie Trybunału oraz o liczbie członków wspólnoty Mayagna, którzy stawienia się na rozprawę, zdaniem Komisji, była znacznie mniejsza niż pierwotnie przewidywano, nie istniał powód przeprowadzenia jawnej rozprawy poza siedzibą Trybunału, w związku z czym zdecydował, że rozprawa odbędzie się w siedzibie Trybunału Trybunału, w tym samym dniu io tej samej godzinie, o której mowa w jego Postanowieniu z 20 października 2000 r. (pkt 57 powyżej).
61. W listopadzie 2000 r. Robert A. Williams Jr., w imieniu organizacji National Congress of American Indians (NCAI), przedstawił oświadczenie w języku angielskim, działając jako amicus curiae.
62. W dniach 16, 17 i 18 listopada 2000 r. na rozprawie publicznej dotyczącej meritum sprawy Trybunał wysłuchał zeznań świadków i biegłych przedstawionych przez Komisję oraz świadka wezwanego przez Trybunał zgodnie z art. z art. 44 ust. 1 Regulaminu. Sąd wysłuchał również końcowych pism procesowych stron.
Pojawili się przed Sądem:
W imieniu Międzyamerykańskiej Komisji Praw Człowieka:
Hélio Bicudo, delegat; Claudio Grossman, delegat; Bertha Santoscoy, adwokat; i James Anaya, asystent.
Świadkowie zaoferowani przez Międzyamerykańską Komisję Praw Człowieka:
Jaime Castillo Felipe (tłumacz: Modesto José Frank Wilson); Charly Webster Mclean Cornelio; Theodore Macdonald Jr.; Guillermo Castilleję; Galio Claudio Enrique Gurdián Gurdián; Brooklyn Rivera Bryan; Humberto Thompson śpiewał; i Wilfredo Mclean Salvador.
Biegli zaoferowani przez Międzyamerykańską Komisję Praw Człowieka:
Rodolfo Stavenhagena Gruenbauma; Charles Rice Hale; Roque de Jesús Roldán Ortega; i Lottie Marie Cunningham de Aguirre.
Świadek wezwany przez Międzyamerykański Trybunał Praw Człowieka (art. 44 ust. 1 Regulaminu):
Marco Antonio Centeno Caffarena.
63. Podczas publicznego rozprawy co do meritum sprawy w dniu 17 listopada 2000 r. Marco Antonio Centeno Caffarena zaoferował kilka dokumentów na poparcie swoich zeznań, a 21 listopada 2000 r. przedstawił osiem dokumentów (infra para. 79 i 95). ).
64. W dniu 24 listopada 2000 r. Trybunał, zgodnie z art. 44 Regulaminu postępowania, zdecydował, że przydatne jest dodanie do materiału dowodowego w tej sprawie następujących dokumentów przedstawionych przez Marco Antonio Centeno Caffarena: odpis, poświadczone przez notariusza z dnia 22 lutego 1983 r. poświadczenie wpisu do publicznego rejestru nieruchomości Departamentu Zelaya z dnia 10 lutego 1917 r. majątku nr 2111 oraz ekspertyzę etnograficzną Ramiro García Vásqueza na dokumencie przygotowanym przez Theodore'a Macdonalda „Awas Tingni an Etnographic Study of the Community and its Territory” (infra paragrafy 79 i 95). Trybunał zwrócił się również, aby Państwo nie później niż 15 grudnia 2000 r. przedłożyło kopię pełnego opracowania,
65. W dniu 20 grudnia 2000 r. Państwo zastosowało się do wniosku Trybunału w Rozporządzeniu, o którym mowa w poprzednim akapicie, dostarczając kopię Ogólnych Założeń, Streszczenie Wykonawcze i Sprawozdanie Końcowe dokumentu „Badanie diagnostyczne własności gruntów w rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku”, przygotowanego przez Radę ds. Badań Ameryki Środkowej i Karaibów (infra paragrafy 80 i 96).
66. W dniu 29 stycznia 2001 r. Komisja przedłożyła notę wraz z trzema dokumentami: uwagami Theodore Macdonald z 20 stycznia 2001 r. i uwagami Charlesa Rice Hale z 7 stycznia 2001 r., oba w związku z ekspertyzą etnograficzną Ramiro García Vásquez na dokumencie przygotowanym przez Theodore'a Macdonalda „Awas Tingni an etnograficzne studium społeczności i jej terytorium” (infra paragrafy 81 i 97); oraz kopia dokumentu „Awas Tingni an etnograficzne studium społeczności i jej terytorium. Raport 1999”.
67. W dniu 21 czerwca 2001 r. Sekretariat, zgodnie z instrukcjami Przewodniczącego, zezwolił Komisji i państwu do dnia 23 lipca tego roku na przedstawienie ostatecznych pisemnych argumentów. W dniu 3 lipca 2001 r. Komisja zażądała przedłużenia terminu do 10 sierpnia tego samego roku na przedłożenie opinii. W dniu 6 lipca 2001 r. Sekretariat, zgodnie z instrukcjami Przewodniczącego, poinformował Komisję i państwo, że wnioskowane przedłużenie zostało przyznane.
68. W notatce z dnia 31 lipca 2001 r. Sekretariat, zgodnie z instrukcjami Przewodniczącego i zgodnie z art. 44 Regulaminu, zwrócił się do Komisji o przedstawienie dowodów i pism procesowych w celu uzasadnienia wniosku o zapłatę odszkodowań, kosztów i wydatków zgłoszonych przez Komisję w punkcie dotyczącym petycji we wniosku (powyżej ust. 4), najpóźniej do dnia 10 sierpnia 2001 r.
69. W dniu 31 lipca 2001 r. Sekretariat, zgodnie z instrukcjami Trybunału i zgodnie z art. 44 Regulaminu, zezwolił Nikaragui do 13 sierpnia 2001 r. na dostarczenie, jako dowodu w celu ułatwienia rozstrzygnięcia sprawy, następujących dokumenty: istniejące akty własności wspólnoty Awas Tingni (wspólnota Mayagna); Dziesięciu Gmin (gmina Miskita); społeczności tubylczej Tasba Raya (znanej również jako sześć społeczności), która obejmuje społeczności Miguel Bikan, Wisconsin, Esperanza, Francia Sirpi, Santa Clara i Tasba Pain (społeczności Miskito) oraz społeczności tubylczej Karatá (społeczność Miskito). Dokumenty te nie zostały przedłożone Sądowi.
70. W dniu 8 sierpnia 2001 r. Państwo sprzeciwiło się przyznaniu stronom możliwości przedstawienia ostatecznych pisemnych argumentów i wniosło o przedłużenie terminu do 10, 2001 r., aby je przedłożyć. Następnego dnia Sekretariat, zgodnie z poleceniem Prezesa, poinformował Państwo, że stałą i jednolitą praktyką Sądu było umożliwienie stronom przedstawienia ostatecznych pisemnych argumentów, traktowanych jako podsumowanie stanowisk przedstawionych przez strony na rozprawie publicznej co do meritum sprawy, przy założeniu, że rzeczone opinie nie były przedmiotem dodatkowych sprzecznych uwag stron.
71. W dniu 10 sierpnia 2001 r. Komisja przedstawiła swoje końcowe argumenty na piśmie, które zawierały załącznik (poniżej pkt 82).
72. W dniu 17 sierpnia 2001 r. Nikaragua przedłożyła swoje końcowe pisma procesowe.
73. W dniu 22 sierpnia 2001 r. Komisja doraźnie przedłożyła oświadczenie dotyczące reparacji, kosztów i wydatków (infra para. 159).
74. W dniu 25 sierpnia 2001 r. Państwo zwróciło się do Trybunału o nieuwzględnianie oświadczenia Komisji dotyczącego reparacji, kosztów i wydatków, ponieważ uległ on przedawnieniu.
V. DOWODY
A) DOWODY Z DOKUMENTÓW
75. Wraz ze swoim wnioskiem Komisja Międzyamerykańska przedłożyła kopie 58 dokumentów w 50 załącznikach (powyżej ust. 1 i 29).
76. W odpowiedzi na skargę (pkt 37 powyżej) państwo załączyło kopie 16 dokumentów zawartych w 14 załącznikach.
77. Na etapie wstępnych zastrzeżeń państwo przedłożyło kopie 26 dokumentów.
78. Na etapie wstępnych zastrzeżeń Komisja przedłożyła kopie 27 dokumentów.
79. W dniu 21 listopada 2000 r. Marco Antonio Centeno Caffarena, dyrektor generalny Urzędu ds. Tytułów Wiejskich w Nikaragui, przesłał kopie 8 dokumentów (pkt 63 i 64 powyżej).
80. W dniu 20 grudnia 2000 r., w odpowiedzi na wniosek Trybunału, Państwo przedłożyło kopię jednego dokumentu (pkt 65 powyżej).
81. Komisja przedłożyła 3 dokumenty wraz z notą z dnia 29 stycznia 2001 r. (pkt 66 powyżej).
82. W dniu 10 sierpnia 2001 r., wraz z końcowymi pismami procesowymi, Komisja przedłożyła jeden dokument jako załącznik do tej opinii (pkt 71 powyżej).
B) DOWODY USTNE I EKSPERTÓW
83. Na rozprawie publicznej, która odbyła się 16, 17 i 18 listopada 2000 r. (pkt 62 powyżej), Trybunał wysłuchał zeznań ośmiu świadków i czterech biegłych przedstawionych przez Komisję Międzyamerykańską, a także zeznania jednego świadek wezwany przez Trybunał, wykonujący swoje uprawnienia na podstawie art. 44 ust. 1 regulaminu postępowania. Wspomniane zeznania zostały podsumowane poniżej, w kolejności otrzymanej:
a. Zeznanie Jaime Castillo Felipe, członka społeczności Awas Tingni (tłumacz: Modesto José Frank Wilson)
Świadek urodził się w Awas Tingni 15 czerwca 1964 roku i obecnie mieszka we Wspólnocie Awas Tingni. Jest członkiem grupy etnicznej Mayagna, a jego językiem ojczystym jest „Sumo Mayagna”.
Pozostali członkowie społeczności Awas Tingni również są Sumo. Prawdą jest, że we Wspólnocie są osoby, które nie należą do grupy etnicznej Mayagna, ale jest ich niewiele, ponieważ zamieszkały tam lub mają członków Wspólnoty jako małżonków. Mieszkają w Awas Tingni od ponad pięćdziesięciu lat, a wcześniej mieszkali w Tuburús. Nie wie dokładnie, w którym roku powstała osada Awas Tingni. Są właścicielami ziemi, którą zamieszkują, ponieważ mieszkają na tym terytorium od ponad 300 lat, a można to udowodnić, ponieważ mają miejsca historyczne i ich praca odbywa się na tym terenie. Byli członkowie społeczności Tilba-Lupia, którzy mieszkali w Awas Tingni. Mógł wskazać osoby, które tworzą Wspólnotę.
W latach 1991-1996 był syndykiem gminy Awas Tingni. Syndyk jest osobą odpowiedzialną za rozwiązywanie konfliktów mogących powstać wewnątrz gminy, a także za podejmowanie działań, w porozumieniu z władzami gminy, przed podmiotami państwowymi.
W czasie, gdy był Syndykiem, zajmował się INRA w celu uzyskania tytułu lub rozgraniczenia ziem na rzecz Wspólnoty, ale te kroki nie powiodły się, ponieważ do tej pory nie było odpowiedzi. 12 marca 1996 r. wystąpił do Rady Okręgowej RAAN. Odpowiedzią władz było, że zamierzają przeanalizować jego prośbę, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi w tym zakresie. W tym czasie przedłożył mapy gminy, spis ludności Awas Tingni oraz dokument dotyczący terenu gminy, przygotowany przez dr Theodore Macdonalda z Uniwersytetu Harvarda.
On i członkowie gminy utrzymują się m.in. z rolnictwa, łowiectwa i rybołówstwa. Na polowanie odbywają 15-dniową wycieczkę. Wspólnota wybiera to, co ma być skonsumowane, aby nie niszczyć zasobów naturalnych.
Tereny są zajęte i użytkowane przez całą gminę. Nikt nie jest właścicielem ziemi indywidualnie; zasoby ziemi są zbiorowe. Jeżeli osoba nie należy do Wspólnoty, osoba ta nie może użytkować ziemi. Nie ma prawa wydalić kogokolwiek ze Wspólnoty. Aby odmówić użytkowania gruntu jakiemukolwiek członkowi Wspólnoty, sprawa musi zostać omówiona i rozstrzygnięta przez Radę Wspólnoty. Kiedy ktoś umiera, jego najbliżsi krewni stają się właścicielami rzeczy, które posiadał zmarły. Ale ponieważ grunty są zbiorową własnością społeczności, nie ma możliwości, aby jeden członek mógł swobodnie przekazywać drugiemu swoje prawa w związku z użytkowaniem gruntu.
Nie wie, czy jego przodkowie uzyskali jakiś tytuł własności. Kiedy w 1992 r. osiągnięto porozumienie między przedsiębiorstwem zajmującym się pozyskiwaniem drewna Maderas y Derivados de Nicaragua SA (MADENSA) (zwanym dalej „MADENSA”) a Wspólnotą, ta ostatnia oświadczyła, że posiada prawo własności uznawane przez rząd centralny i rząd krajowy , ponieważ świadek i pozostali członkowie wspólnoty czują się prawdziwymi właścicielami tych ziem, ponieważ żyli na nich od ponad 500 lat.
Wspólnota złożyła wniosek do Komisji Międzyamerykańskiej, ponieważ żądała tytułu własności, o który kilkakrotnie wnosiła, a państwo nigdy nie udzieliło odpowiedzi. Mają nadzieję uzyskać odpowiedź opartą na sprawiedliwości i prawach społeczności tubylczych. Początkowo zamierzali polubownie załatwić roszczenia do ziemi, ale teraz, wyczerpawszy wszelkie środki i dochodząc do szczebla Sądu Międzyamerykańskiego, czekają na jego decyzję o zakończeniu tego konfliktu.
b. Zeznanie Charly Webstera Mcleana Cornelio, sekretarza Komitetu Terytorialnego Awas Tingni
Świadek urodził się w Awas Tingni w Nikaragui i jest członkiem Wspólnoty Mayagna, co w języku Mayagna oznacza „dziecko Słońca”. Pełnił w gminie funkcję osoby odpowiedzialnej za las, dzięki czemu chronił las przed szkodami i opiekował się zwierzętami. Obecnie jest sekretarzem Komitetu Terytorialnego Awas Tingni, aw 1991 roku brał udział wraz z innymi przywódcami Wspólnoty w tworzeniu mapy wyznaczającej granice terytorialne Wspólnoty Mayagna.
Gmina, do której należy, liczy 1016 mieszkańców, a tworzy ją 208 rodzin; tylko cztery rodziny tworzą małżeństwa mężczyzn z Miskito i kobiet z Majagny. Liczbę mieszkańców ustalono na podstawie spisu przeprowadzonego niedawno przez przywódców gminy. Liczby przedstawione przez państwo, według spisu przeprowadzonego przed laty, plasują liczbę członków gminy między 300 a 400, ale nie jest to liczba aktualna.
Walka Majów o uznanie przez państwo ich historycznego prawa do ich ziem trwa od dawna. Ostatnie wysiłki na rzecz poszanowania ich ziem obejmują opracowanie, bez żadnej pomocy doradczej, dokumentu „Walka o Mayagna Sumo”, w którym proszą państwo o uznanie ich praw własności. Dokument ten został przedstawiony Alberto Escobarowi, który był wówczas delegatem INRA. Następnie udali się do Managui na dialog z ministrem INRA, ale nie uzyskali tytułu własności do swojej ziemi.
W 1992 roku Wspólnota podpisała umowę z firmą MADENSA, bez pomocy doradczej. Przywódcy Gminy oświadczyli przedstawicielom MADENSY, że mają tytuł do tych ziem w tym sensie, że mają do nich prawo poprzez historyczne posiadanie. Następnie podpisali kolejną umowę z firmą MADENSA, przy wsparciu doradczym i przy udziale MARENA, która zobowiązała się do pomocy Wspólnocie w demarkacji swojego terytorium, ale zobowiązanie to nie zostało spełnione.
Następnie państwo udzieliło koncesji firmie SOLCARSA. Ich brak zgody na tę koncesję wynika z faktu, że państwo nie skonsultowało się wcześniej ze Wspólnotą w celu ustalenia, czy koncesja jest korzystna, a także dlatego, że prace prowadzone przez SOLCARSA będą dotyczyć 62 000 hektarów terytorium Awas Tingni. W związku z tym Wspólnota zareagowała i odbyło się Walne Zgromadzenie, na którym zapadła decyzja o sporządzeniu pisma potępiającego państwo.
Aby osiągnąć szacunek dla terytorium Wspólnoty, jej przywódcy sporządzili mapę. Gmina ma 13 km w górach i znajduje się 21 km od Puerto Cabezas, wzdłuż gminy Waspám, a według mapy jej granice znajdują się w następujących granicach: od Caño Cocolano przez Kisak Laini, przez Suku Was, Kalwa , Kitan Mukni, Kuru Was, Kiamak, Caño Turuh Wasni, Caño Rawa Was, Tunjlan Tuna, do Kuah Sahna. Ta mapa pokazuje obszar, który zajmują. Liderzy Gminy odnosili się do jej terytorium, ao hektarach nie mówili. Świadek nie wie, że w 1993 r. lekarze Anaya i Acosta zażądali tytułu własności do 16 000 hektarów dla Wspólnoty. Państwo z kolei argumentowało, że zasięg terytorium, do którego domagają się Majagna, jest nadmierny, mając na uwadze liczbę członków Wspólnoty określoną w oficjalnym spisie oraz fakt, że obszar, do którego zgłasza się ta Wspólnota, nie jest proporcjonalny do obszaru, który faktycznie zajmuje. Majagna mieli pewne konflikty ze społecznościami Francia Sirpi, Santa Clara i Esperanza dotyczące roszczeń do ziemi, które zostały załatwione pokojowo. Według państwa, część jego terytorium jest przedmiotem roszczeń grup z Osiemnastu Społeczności i Dziesięciu Społeczności, które oświadczyły, że posiadały je przed przybyciem Majów i że pozwoliły im osiedlić się na ich terytorium na znak życzliwość. W obliczu tego oświadczenia świadek wskazuje, że terytoria tych społeczności są daleko od terytorium Awas Tingni i że w związku z tym
Świadek wyjaśnił, że aby udać się z wioski Awas Tingni, gdzie skupia się większość Wspólnoty, do Tuburús, również zamieszkałego przez członków Wspólnoty Mayagna, muszą podróżować w „pipantes”, typie kajaka napędzanego wiosłami. a przy suchej pogodzie zajmuje to półtora dnia, aw porze deszczowej dwa i pół dnia.
Terytorium Majów jest ważne dla ich rozwoju kulturowego, religijnego i rodzinnego, a także dla ich egzystencji, ponieważ prowadzą one działalność łowiecką (polują na dziki) i łowią ryby (przemieszczając się wzdłuż rzeki Wawa), a także uprawiają Ziemia. Wszyscy członkowie Wspólnoty mają prawo uprawiać ziemię, polować, łowić ryby i zbierać rośliny lecznicze; jednak sprzedaż i prywatyzacja tych zasobów jest zabroniona.
Terytorium jest dla nich święte, a na całym terytorium znajduje się kilka wzgórz, które mają duże znaczenie religijne, takie jak Cerro Mono, Cerro Urus Asang, Cerro Kiamak i Cerro Quitiris. Istnieją również święte miejsca, w których Wspólnota ma drzewa owocowe, takie jak pejibaye, cytryna i awokado. Kiedy mieszkańcy Awas Tingni przechodzą przez te miejsca, które sięgają 300 wieków wstecz, zgodnie z tym, co powiedział jego dziadek, robią to w milczeniu na znak szacunku dla swoich zmarłych przodków i witają Asangpas Muigeni, ducha góry , który mieszka pod wzgórzami.
C. Zeznanie Theodore Macdonald Jr., antropolog
Był w kontakcie ze społecznością Awas Tingni. Odwiedził Wspólnotę trzykrotnie, w marcu i lipcu 1995 r. oraz w styczniu 1999 r. Celem tych wizyt było zbadanie relacji między mieszkańcami osady Awas Tingni a użytkowaną przez nich ziemią, a to wymagało społeczno- studia polityczne i historyczne, a także inne badania. Pracę nad tym badaniem rozpoczął dzięki projektowi finansowanemu przez World Wildlife Fund. Zatrudnili University of Iowa, który z kolei zatrudnił go do tego badania.
Wyniki jego badań nad społecznością Awas Tingni zostały udokumentowane, najpierw jako raport wstępny, w 1996 roku, do którego dołączył mapę z terenami osady Awas Tingni, a następnie w kolejnym raporcie w styczniu 1999 roku. ten ostatni raport był rozwinięciem tego z 1996 roku, ponieważ był to raport wstępny, a ponadto po powrocie stwierdził, że jest wiele rzeczy, których chciał się dowiedzieć o historii Wspólnoty Mayagna. Nie ma sprzeczności między tymi dwoma raportami, ale drugi wszedł w większą głębię etnograficzną i uzyskano więcej szczegółów na poparcie badania.
The Awas Tingni Community prepared a map, roughly in 1992, without his advisory assistance; they made it on their own and showed it to him when he began the study of the witness. According to the Mayagna, this map represents the territory which belongs to them. In that map one can see the boundary, the place where the main community is located, where other communities are located, the sacred places, and other, older places where they lived before. One can also see the Wawa River, which runs westward toward the Atlantic Coast.
There are two other maps, made by the witness. The first of these maps was made in 1996 with a computer system called Geographical Information System (GIS). What he did was enter the data and information gathered by the Community to determine the complete extent of the territory. In this map one can see the settlement of the Awas Tingni Community, the Wawa River, Tuburús, the sacred places, and also the boundary. The second map, drawn in 1999, is almost the same. The main difference is that it is hand drawn, but both maps are based on the same information.
The methodology used to make the map was as follows: first he began in the Awas Tingni Community with a Geographical Positioning System (GPS), which operates based on satellites. During the first stage, he went up the Wawa River with five members of the Community, to gather data on the use of the land throughout the territory and to corroborate the information received from the Community. During the second stage, after being trained by the witness, members of the Community traveled the territory with the GPS equipment. They recorded more than 150 reference points during those visits.
Do wykonania prac polegających na zlokalizowaniu punktów odniesienia w celu wykonania mapy przeszkolono dwóch młodych członków Gminy. W ten sposób prace terenowe nad mapą prowadzili rdzenni mieszkańcy Awas Tingni. Gdy informacje te zostaną uwzględnione w systemie pozycjonowania punktów, nie ma możliwości manipulowania nimi.
Uzyskane punkty odniesienia zostały odzwierciedlone na podstawowej mapie, przygotowanej przez zawodowego kartografa (studenta prawa na Uniwersytecie Harvarda, który nauczył się obsługi Systemu Informacji Przestrzennej -GIS- i był ekspertem komputerowym).
Aby nazwać Majagne wspólnotą, trzeba wszystko postrzegać jako proces. Obecnie jest grupą z własnym przywództwem, własną formą organizacji społecznej i rozpoznaje się jako społeczność tubylcza.
Jeśli chodzi o obecny stan posiadania ziemi we wspólnocie Awas Tingni, świadek uważa, że najpierw trzeba opowiedzieć o historii. Wspólnota identyfikowała się jako społeczność Majagna, ale stopniowo, poprzez wzrost demograficzny, a także stałą komunikację z ludźmi z innych obszarów, zaczęła identyfikować się jako niezależna społeczność, wokół jej duchowych przywódców zwanych kacykami. W ten sposób ukształtowało się i wzmocniło poczucie wspólnoty, z własnymi granicami i granicami.
Jak widać na mapie, na terytorium Awas Tingni znajdują się dwie społeczności Miskito. Jednym z nich jest Esperanza, która powstała w dwóch etapach: w 1971 roku, po wojnie między Hondurasem i Nikaraguą, oraz w 1972 roku po huraganie, kiedy przybyły inne społeczności. Jedna z pięciu społeczności założonych na tym terytorium nazywa się Tasba Raya, Esperanza i znajduje się na północ od rzeki Wawa. Przybyli tam na rozkaz ówczesnego państwa i zostali zaakceptowani przez społeczność Awas Tingni. Drugi, zwany Yapu Muscana, a nie wspólnota, był jedynie schronieniem; była to rodzina Miskito, która ustanowiła się niezależnie po południowej stronie. Nie ma dowodów na to, że te społeczności istniały przed społecznością Awas Tingni; zamiast tego członek Francia Sirpi,
Obecnie istnieją pewne konflikty z sąsiednimi społecznościami, szczególnie ze względu na obecność i brak zrozumienia z firmą SOLCARSA, ponieważ członkowie sąsiednich społeczności chcą przejąć ich ziemie, z myślą, że ci, którzy są właścicielami ziemi, odniosą korzyści z prac zostać podjęte.
Historia i posiadłość przodków została zbudowana z rdzennych mieszkańców różnych grup etnicznych. Postrzeganie przez Wspólnotę jej granic zostało wzmocnione poprzez interakcje z sąsiadami. Jedynym dowodem, który można wykorzystać do ustalenia istnienia Wspólnoty przed 1990 r., jest tradycja ustna. Istnieją badania naukowe dotyczące historii Wspólnoty, konsultowano się również z niektórymi ekspertami na Uniwersytecie Harvarda, w Stanach Zjednoczonych i Ameryce Środkowej, i nie znaleziono danych, które byłyby sprzeczne z ustną tradycją, na której opiera się jego badanie.
Formy użytkowania gruntów we Wspólnocie Awas Tingni opierają się na systemie komunalnym, w którym istnieje użytkowanie przez osoby fizyczne, co oznacza, że nikt nie może sprzedać ani wydzierżawić tego terytorium osobom spoza Wspólnoty. Jednak w obrębie Wspólnoty niektóre osoby użytkują działkę, określony obszar, rok po roku. W ten sposób Wspólnota szanuje prawo użytkowania, ale nie dopuszcza do nadużywania tego prawa. To prawo użytkowania jest często nabywane w drodze dziedziczenia, przekazywanego z pokolenia na pokolenie, ale przede wszystkim jest przyznawane w drodze konsensusu wspólnotowego. Może być również przenoszony z jednej rodziny na drugą. Korzystający z tego użytkowania mają możliwość wyłączenia innych członków gminy z użytkowania tego gruntu, korzystania z tych zasobów.
Bardzo ważne są wzgórza znajdujące się na terenie Gminy. Żyją w nich „duchy gór”, jefes del monte, które w Majagnie nazywane są „Asangpas Muigeni”, i to one kontrolują zwierzęta w całym regionie. Aby móc korzystać z tych zwierząt, trzeba mieć szczególny związek z duchami. Często kacyk, który jest swego rodzaju „szamanem” zwanym Ditelianem, potrafi utrzymywać takie relacje z duchami. Dlatego też obecność zwierząt i możliwość polowania na nie opiera się na ich kosmosie i ma wiele wspólnego z granicami, ponieważ według nich właścicielami zwierząt są ci mistrzowie gór, zwłaszcza dziki, które poruszają się w sforach po górach . Istnieje wtedy silna więź z otoczeniem, z tymi świętymi miejscami,
Na terenach przygranicznych znajdują się dwa święte miejsca: cmentarze, które obecnie są często odwiedzane przez członków Gminy i położone są wzdłuż rzeki Wawy; są to stare osady, które odwiedzają podczas polowania. Wyprawa na polowanie jest do pewnego stopnia aktem duchowym i ma wiele wspólnego z terytorium, z którego korzystają. Drugim rodzajem sakralnych obszarów są wzgórza.
D. Ekspertyza Rodolfo Stavenhagena Gruenbauma, antropologa i socjologa
Zna sytuację rdzennej ludności atlantyckiego wybrzeża Nikaragui przez odniesienie, a nie bezpośrednio. Jego wiedza pochodzi z literatury etnograficznej i antropologicznej na temat Nikaragui oraz z raportów specjalistów na temat sytuacji ludów wybrzeża atlantyckiego Nikaragui, tradycyjnie marginalizowanych z władzy centralnej i związanych z pewnymi interesami gospodarczymi lub międzynarodowymi, ale bardzo świadomych ich tożsamości kulturowej, ich społecznego postrzegania siebie jako grup społecznych o historycznej ciągłości, więzi z ziemią oraz ich własnej działalności gospodarczej i form organizacji, które odróżniają ich od reszty ludności Nikaragui.
The indigenous peoples of various countries in our continent suffer problems of discrimination. The situation has been modified over the last several years, due to legislative and constitutional changes, public opinion and the complaints and claims made nationally and internationally by indigenous organizations.
Ludność rdzenna definiuje się jako te grupy społeczne i ludzkie, utożsamiane kulturowo i utrzymujące ciągłość historyczną ze swoimi przodkami, od czasu przed przybyciem pierwszych Europejczyków na ten kontynent. Tę ciągłość historyczną można dostrzec w ich formach organizacji, w ich własnej kulturze, w ich samoidentyfikacji oraz w użyciu języka, którego pochodzenie jest przedhiszpańskie. Narody te są znane w naszych krajach, ponieważ utrzymują formy życia i kultury, które odróżniają je od reszty społeczeństwa, i tradycyjnie były umieszczane na podrzędnej i marginalnej pozycji przez dyskryminujące struktury ekonomiczne, polityczne i społeczne, które praktycznie zachowały je w stanie obywatelstwa drugiej kategorii, mimo że w ustawodawstwie, formalnie, ludność rdzenna ma takie same prawa jak ludność nie-rdzenna. Ale w rzeczywistości to obywatelstwo jest jakby wyimaginowane, ponieważ nadal cierpią z powodu strukturalnych form dyskryminacji, wykluczenia społecznego i marginalizacji.
Państwo Nikaragua od wielu lat prowadzi politykę inkorporacji, integracji ludów Wybrzeża Atlantyku z państwem narodowym, z pewnymi pozytywnymi wynikami w zakresie integracji narodowej kraju, ale istnieją również napięcia między rdzenną ludnością. ludności tego regionu i reszty społeczeństwa, zwłaszcza że te procesy inkorporacji naruszają niektóre podstawowe prawa tych rdzennych populacji i zagrażają ich przetrwaniu jako grup społecznych utożsamianych ze zbiorową osobowością i określoną tożsamością etniczną.
Podstawowym tematem definicji ludów tubylczych jest ich stosunek do ziemi. Wszystkie badania antropologiczne, etnograficzne, cała dokumentacja, którą ludy tubylcze przedstawiły w ostatnich latach, pokazują, że związek między ludami tubylczymi a ziemią jest zasadniczą więzią, która zapewnia i utrzymuje tożsamość kulturową tych ludów. Trzeba zrozumieć, że ziemia nie jest jedynie narzędziem produkcji rolnej, ale częścią przestrzeni geograficznej i społecznej, symbolicznej i religijnej, z którą łączy się historia i aktualna dynamika tych ludów.
Większość rdzennych ludów w Ameryce Łacińskiej to ludy, których istota wywodzi się z ich stosunku do ziemi, czy to rolników, myśliwych, zbieraczy, rybaków itp. Związek z ziemią jest niezbędny do ich samoidentyfikacji. Zdrowie fizyczne, psychiczne i społeczne rdzennej ludności jest związane z pojęciem ziemi. Tradycyjnie społeczności tubylcze i ludy różnych krajów Ameryki Łacińskiej miały wspólną koncepcję ziemi i jej zasobów.
Na nizinach ludy tubylcze tradycyjnie praktykowały rolnictwo na własne potrzeby, zwłaszcza w lasach tropikalnych. Często łączą to zmieniające się rolnictwo na własne potrzeby z innymi działaniami, które wymagają przestrzeni ekonomicznej relatywnie większej niż działka rolnicza. Przestrzeń, w której porusza się ludność tubylcza, czasami prawie jako grupy na wpół koczownicze, jest przestrzenią zbiorową. Władze lokalne w każdej społeczności mają swoje własne mechanizmy, zwyczaje i zwyczaje, prawo zwyczajowe, aby rozdzielać egalitarny dostęp wśród wspólnot domowych. Zgodnie z technologią, produktywnością, zrównoważonym rozwojem ekologicznym i zdolnością produkcyjną rotacja ta może trwać latami, ponieważ w miarę przemieszczania się społeczności zajmuje ona inne przestrzenie, zanim wróci do pierwotnego miejsca. Dzieje się tak często na terenach nizinnych i bardzo różni się od gęsto zaludnionych wyżyn. Rdzenne społeczności Nikaragui podążają za modelem nizinnym.
Istnieją dwie koncepcje ziemi zbiorowej: ogólnie terytorium, które społeczność uważa za wspólne, chociaż wewnętrznie istnieją mechanizmy przydzielania czasowego zajęcia i użytkowania przez jego członków i które nie pozwala na alienację osobom niebędącym członkami społeczności; oraz obszary, które są używane tylko zbiorowo, „wspólne”, które nie są podzielone na działki. Prawie wszystkie społeczności tubylcze mają część używaną wspólnie jako „wspólnoty”, a następnie inną część, którą można podzielić i przydzielić rodzinom lub jednostkom domowym. Niemniej jednak koncepcja własności zbiorowej pozostaje, nawet jeśli jest kwestionowana przez innych, często samo państwo, gdy nie ma tytułu. Gdy pojawiają się problemy, pojawia się potrzeba posiadania tytułów własności, ponieważ społeczność ryzykuje utratę wszystkiego.
Istnieją naciski na osoby posiadające prawa użytkowania lub własności w obrębie społeczności, aby uzyskać tytuł własności do tych działek w taki czy inny sposób, ale kiedy państwo uzna je za własność prywatną, można je sprzedać lub wynająć, co zrywa z tradycją społeczności.
Historia praktyki i polityki państw Ameryki Łacińskiej w stosunku do ludów tubylczych jest długa i dramatyczna. Przed podbojem i kolonizacją oraz przed utworzeniem państw narodowych ludy tubylcze i ich ziemie stanowiły całość, niepowtarzalną całość. Nałożyło się na to państwo narodowe, które w większości krajów przejmuje prawa własności do ziemi, która pod względem praw przodków należała i nadal należy do ludów tubylczych. W XIX i XX wieku państwa uznały duże przestrzenie geograficzne terytorium półkuli za nieużytki, ziemie narodowe i przyjęły na siebie prawo do sporządzenia na tych ziemiach testamentu, bez uwzględnienia praw pierwotnych, prawa historyczne, oraz fizyczna obecność rdzennych ludów, zorganizowanych w różny sposób na tych ziemiach od czasów ich przodków. Problemy pojawiają się, gdy państwa decydują się wydać tytuły własności do tych gruntów lub przyznać koncesje lub zezwolić na wykarczowanie tych gruntów, zezwolić na wykorzystanie tych gruntów do innych celów określonych przez różne interesy gospodarcze. Wtedy wiele rdzennych ludów zdaje sobie sprawę, że z prawnego punktu widzenia nie są oni autentycznymi właścicielami terytoriów, które tradycyjnie okupowali. zezwolić na wykorzystanie tych gruntów do innych celów określonych przez różne interesy gospodarcze. Wtedy wiele rdzennych ludów zdaje sobie sprawę, że z prawnego punktu widzenia nie są oni autentycznymi właścicielami terytoriów, które tradycyjnie okupowali. zezwolić na wykorzystanie tych gruntów do innych celów określonych przez różne interesy gospodarcze. Wtedy wiele rdzennych ludów zdaje sobie sprawę, że z prawnego punktu widzenia nie są oni autentycznymi właścicielami terytoriów, które tradycyjnie okupowali.
W ostatnich dziesięcioleciach ludy tubylcze zaczęły się organizować, ponieważ zdały sobie sprawę, że muszą coś zrobić, aby prawnie chronić i chronić te ziemie. To, co ogólnie nazywamy rdzennym prawem zwyczajowym, nie jest ustrukturyzowanym zbiorem prawa, a tym bardziej skodyfikowanym; to szereg rzeczywistych praktyk, które są realizowane na różne sposoby w różnych społecznościach, aby rozwiązać szereg problemów związanych z wymierzaniem sprawiedliwości, rozwiązywaniem konfliktów, utrzymywaniem porządku wewnętrznego, regulowaniem skarg interpersonalnych, zarządzaniem relacjami ze światem zewnętrznym itp. prawa, ziemia jest postrzegana jako miejsce duchowe, o ile jest połączona z ludźmi, ponieważ ma święte miejsca, las itp. Ten związek ludzi z terytorium niekoniecznie jest spisany, jest to coś, co żyje na codziennie.
Jeśli chodzi o zajęcie ziemi przez przodków, ciągłość ustala się w kategoriach ciągłości historycznej grupy, która przez wieki zachowała tożsamość, z której właśnie wynika jej aktualna sytuacja w danym kraju. Faktem jest, że ze względu na zmiany historyczne, depresje gospodarcze, przemoc, wojny domowe i naciski gospodarczo dominującego systemu, który przez wieki wywierał presję na rdzenną ludność i ograniczał ją do tych obszarów, które pierwsi najeźdźcy, osadnicy, a następnie duże korporacje, które nie były zainteresowane, tubylcze grupy zostały zmuszone do poszukiwania nowych siedlisk, aby zachować ciągłość historyczną bez interwencji obcych sił, aby zachować ich wolność i prawo do życia zgodnie z własnym rozumieniem życia.
Wszystko to jest częścią rdzennego światopoglądu, który obecnie znajduje odzwierciedlenie w prawie materialnym i konstruowane jest międzynarodowe prawo tubylcze. Proces ten obejmuje prace Organizacji Narodów Zjednoczonych w projekcie Deklaracji praw ludów tubylczych; przez Organizację Państw Amerykańskich, w Projekcie na temat praw ludności rdzennej; przez Międzynarodową Organizację Pracy w Covenant 169. Do tej pory uznanie praw ludności rdzennej było jedynie formalne, ponieważ nie było możliwe osiągnięcie postępu w rozwoju regulacji dotyczących tych praw. Porozumienie MOP odzwierciedla je w sposób ogólny i stawia wyzwanie przełożenia tych norm na skuteczne przepisy krajowe.
Raport przygotowany przez prof. Theodore'a Macdonalda spełnia wszystkie wymogi metodycznie odpowiedzialnej etnograficznej pracy badawczej, opartej na wielu źródłach i koncepcjach z różnych dyscyplin: antropologii, historii, geografii, ekonomii itp. Z lektury opracowania wynika, że badacz dużo podróżował po tych terenach, przeprowadzał wywiady z wieloma osobami, uzyskiwał bezpośrednie informacje, co na ogół robią antropolodzy, a także uciekał się do krytycznej analizy dużej ilości dokumentów, które nie zawsze są łatwe do zdobycia, aby uzasadnić swoje Wyniki.
W pewnych kontekstach historycznych prawa człowieka mogą być zagwarantowane i w pełni wykonywane tylko wtedy, gdy uznaje się prawa zbiorowości i wspólnoty, do której dana osoba należy od urodzenia i do której ona lub jest częścią, która daje mu wszystkie niezbędne elementy do poczucia pełnej realizacji jako istota ludzka, co oznacza również istotę społeczną i kulturową. Odpowiednikiem tego stwierdzenia jest to, że łamiąc prawa społeczności do dalszego istnienia jako takiej i jej reprodukcji jako jednostki i tożsamości, narusza się szereg podstawowych praw człowieka: prawo do kultury, do uczestnictwa, do tożsamości , do przetrwania; zostało to wykazane w wielu badaniach dotyczących rdzennej ludności i społeczności w Ameryce Łacińskiej.
The international community and human rights law face the challenge of developing new concepts and new norms which, without in any way damaging or curtailing the individual’s human rights, are able to enrich the way of life of indigenous peoples by recognizing the social and cultural reality in which those rights are breached.
e. Testimony of Guillermo Castilleja, Special Projects Director for the World Wildlife Fund (WWF)
In 1993, as Forestry Policy Officer of the World Wildlife Fund for Latin America, he began a project in connection with the Awas Tingni Community in Nicaragua. The main objective of that project was to support the Government of Nicaragua in the establishment of a contractual arrangement for the sustainable use of the “broad-leafed” forests of the Atlantic Coast, specifically the Awas Tingni forests. This project was a response to an explicit initiative by Nicaragua requesting advisory assistance.
Od 1991 roku World Wildlife Fund pełni rolę doradczą w polityce leśnej, a konkretnie z ówczesnym Instytutem Zasobów Naturalnych (IRENA), którym obecnie jest MARENA, Ministerstwo Środowiska i Zasobów Naturalnych. Bezpośrednim tłem projektu Awas Tingni była koncesja udzielona przez państwo tajwańskiej firmie EQUIPE, obejmująca obszar około miliona hektarów na wybrzeżu Atlantyku. Wywołało to poważny konflikt, który ostatecznie został rozwiązany poprzez anulowanie koncesji przez Nikaraguę. Wnioskiem wyciągniętym z koncesji EQUIPE była potrzeba opracowania modeli użytkowania lasów, które byłyby naprawdę opłacalne i mogłyby być zrównoważone w perspektywie długoterminowej.
W przypadku społeczności Awas Tingni, zainicjowała ona porozumienie umowne ze spółką MADENSA, Maderas y Derivados de Nicaragua ze stolicy Dominikany, która ustanowiła podstawę dla tego, co może być formą wyrębu, z udziałem mieszkańców tego region.
W zasadzie to, co nie jest wykorzystywane, co nie jest deklarowane, co nie jest odpowiednio zarządzane, jest w konkretnym przypadku Wybrzeża otwarte na inwazję osadników, przekształcenie lasów w tereny rolnicze, i tak właśnie jest Nikaragua i inne. kraje regionu niestety utraciły wiele swoich lasów.
W celu ochrony zasobów poprzez działania związane z wyrębem konieczne są trzy rzeczy. Po pierwsze, operacja pozyskiwania drewna musi być technicznie zrównoważona, innymi słowy, wydobycie nie może przekraczać zdolności lasu do naturalnej regeneracji. Po drugie, muszą istnieć elementy niezbędne do tego, aby operacja była opłacalna ekonomicznie, to znaczy opłacalna ekonomicznie. Po trzecie, szczególnie w przypadku lasów Ameryki Łacińskiej, gdzie wokół nich mieszka wiele grup ludności wiejskiej, konieczne jest, aby były one społecznie opłacalne, muszą istnieć wsparcie społeczne i ramy prawne wymagane, aby zapewnić, że te operacje, nawet jeśli są skuteczne technicznie i opłacalne ekonomicznie, nie naruszają praw, jakie mogą mieć społeczności zamieszkujące te lasy.
Z tych wszystkich powodów World Wildlife Fund stwierdził, że przypadek tego stosunku umownego między Awasem Tingni i MADENSA był bardzo interesującą okazją do wykazania, że tego typu zarządzanie lasami jest możliwe. Fakt, że MADENSA od początku zaakceptowała obecność społeczności, był znaczącym postępem w porównaniu z przypadkiem koncesji udzielonej wcześniej spółce tajwańskiej, w której po prostu nie uznano faktu istnienia społeczności tubylczych na tym obszarze.
Przed rozpoczęciem projektu skontaktowano się z następującymi urzędnikami państwowymi: dr Jaime Incer, ówczesny minister MARENA; Roberto Araquistain, dyrektor Państwowej Służby Leśnej; inż. Brady Watson, odpowiedzialny za Administrację Lasów na Terenach Publicznych (ADFOREST) i James Gordon, Delegat IRENA, obecnie MARENA, w Puerto Cabezas. W ramach rozmów z innymi urzędnikami punktem wyjścia było stwierdzenie, że chociaż Wspólnota nie miała formalnego tytułu własności do gruntu, w związku z zajęciem tych gruntów została uznana domniemana własność, co ostatecznie musiałoby zostać sformalizowane. Innymi słowy, wiedziano, że przynajmniej część, jeśli nie cały obszar objęty planem zagospodarowania MADENSA, to grunty komunalne gminy Awas Tingni.
Pierwszy kontakt świadka z gminą miał miejsce na początku 1993 r. Towarzyszyli im przedstawiciele IRENA i Państwowej Służby Leśnej. Odbyli spotkania w Puerto Cabezas z niektórymi przywódcami i członkami Wspólnoty. Następnie udali się do Awas Tingni, aby poznać resztę Wspólnoty i warunki, w jakich żyli, a także bezpośrednio wysłuchać opinii ludzi. Rozmawiając z przywódcami Wspólnoty w Puerto Cabezas iz członkami Wspólnoty, zdali sobie sprawę z dwóch głównych problemów. Jedną z nich była umowa, którą Wspólnota podpisała z MADENSA, umowa na 25 lat, która sprawiła, że czuli się uwięzieni, a drugą, najważniejszą dla nich troską, była niepewność, jaką odczuwali w odniesieniu do własności gruntów. Społeczność była zainteresowana nie tyle właściwą eksploatacją lasu czy zasobami, które mógł on zapewnić, ale raczej pozyskaniem środków na niezbędne badania, aby móc w końcu przeprowadzić demarkację swoich gruntów. To były ich główne obawy.
Uzgodniono z MADENSA i IRENA, że 25-letni kontrakt, który Awas Tingni podpisał z tą pierwszą, zostanie renegocjowany. W tym celu potrzebne byłyby usługi doradztwa technicznego i prawnego, ponieważ zażądała ich Wspólnota, aby wynegocjować lepsze warunki.
Rolą World Wildlife Fund było zapewnienie, że takie wsparcie zostanie udzielone Wspólnocie. WWF pomogło w stworzeniu technicznego zespołu prawnego, który rozpoczął się od udziału Jamesa Anaya z University of Iowa i Hansa Ackersona, eksperta ds. leśnictwa, który świadczył usługi doradcze dla Nikaragui w dziedzinie leśnictwa.
Istotną przeszkodą w negocjacjach tego procesu był brak precedensu prawnego stanowiącego punkt odniesienia dla tego typu ustaleń. Kolejną przeszkodą w negocjacjach była kwestia własności gruntu, ponieważ aby mieć plan zagospodarowania, musiał istnieć dobrze określony obszar.
Kolejnym zadaniem podjętym przez World Wildlife Fund było zapewnienie procesu, do którego przystąpią różne strony. Ponadto, po rozpoczęciu negocjacji, WWF przyczynił się do zatrudnienia facylitatora, który pomógłby „odblokować” negocjacje. Efektem tych negocjacji było porozumienie między trzema stronami, z udziałem społeczności Awas Tingni, państwa za pośrednictwem MARENY i korporacji MADENSA. Była to pięcioletnia, odnawialna umowa, określająca warunki sprzedaży drewna przez Wspólnotę i kupowanego przez korporację; warunki, na jakich MARENA uznaje prawo własności gruntu, własność gruntu; warunki działań dla wydobycia rocznego oraz system monitoringu, którego ta operacja wymagałaby.
Kilka części umowy odnosi się do prawa własności gruntu. Jeden z nich uważa gminę za „właściciela tych ziem”. Ponadto Nikaragua zobowiązała się do ułatwienia procesu nadawania tytułów i nie podważania aspiracji Wspólnoty w zakresie ich roszczeń terytorialnych. Chociaż umowa przewidywała, że państwo ułatwi proces tytułowania gruntów, świadek nie przypomina sobie, by słyszał, jak to miałoby być zrobione. Wspomina dyskusję na ten temat, ponieważ znany do tej pory proces tytułowania gruntów był prowadzony przez INRA, Nikaraguański Instytut Reformy Rolnej, który w tym czasie rozdzielał 50 manzanów ziemi na rodzinę. Państwowa Służba Leśna bardzo jednak podkreślała, że taki proces był w tym przypadku niewystarczający, argumentując, że tym, co chcieli promować jako użytkowanie gruntów, było leśnictwo, podczas gdy proces INRA promował użytkowanie gruntów rolnych. Obawiali się, że model dystrybucji gruntów rolnych wywoła falę wylesiania. Nie przypomina sobie, by MARENA ustaliła ścieżkę, w której Wspólnota może wystąpić o tytuł własności gruntów, ponieważ oni również byli zdezorientowani co do tego, jak powinien wyglądać ten proces.
As of 1994, he had less contact with the project and no direct knowledge of what was happening. He heard of State plans to grant a concession to the SOLCARSA corporation through a letter sent by the Community, through its representatives, to Minister Milton Caldera. He held a conversation with Minister Caldera at the time in connection with the concession to SOLCARSA. That official knew that the land claimed by the community included most of the area included in the concession, and that the Community objected to it. The Minister’s reaction was that the agreement that MARENA had signed with the Community and with MADENSA was an agreement which he did not agree with, and regarding the Community’s claims, he said “they are too many”.
The State has had two policies in granting the concession to MADENSA, first, and subsequently to SOLCARSA. One was a recognition of the acquired rights of the communities, and that they should be taken into account in those forest management contracts; the other was that as long as there is no title deed, there is no basis for thinking that the communities have acquired rights and, therefore, concessions on public lands can be granted to third parties.
f. Testimony of Galio Claudio Enrique Gurdián Gurdián, holder of a licentiate degree in philosophy, a specialist in social anthropology and development studies, especially relations between States and indigenous peoples.
He lived in the Northern Atlantic Region of Nicaragua from 1979 to 1990, from 1996 to 1998, and sporadically in 1999 and the year 2000.
Był jednym z trzech głównych badaczy i generalnym koordynatorem General Diagnostic Study na temat własności ziemi wśród rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku, przeprowadzonego przez Radę ds. Badań Ameryki Środkowej i Karaibów. Badanie diagnostyczne miało dwa główne cele. W części formalnej starano się kartograficznie odzwierciedlić to, co społeczności lub niektóre społeczności karaibskiego wybrzeża Nikaragui uważały za swoje wspólne ziemie i ich zastosowania. Celem cichym była modernizacja księgi wieczystej. Starał się również określić granice terytoriów społeczności tubylczych, aby dokładniej wyjaśnić, na jakich ziemiach narodowych mogło działać państwo. Badanie diagnostyczne zostało przeprowadzone w trakcie realizacji umowy pomiędzy Nikaraguą a Bankiem Światowym.
Badanie diagnostyczne składało się z pięciu rozdziałów. W pierwszym rozdziale, zatytułowanym Zasady ogólne, zalecił, aby biorąc pod uwagę historię stosunków państwa Nikaragui ze społecznościami tubylczymi, wydał oświadczenie wyrażające chęć rozwiązania takich problemów. Kolejnym zaleceniem było ukończenie badania diagnostycznego przeprowadzonego przez Radę ds. Badań Ameryki Środkowej i Karaibów, ponieważ oszacowano, że na karaibskim wybrzeżu Nikaragui jest od 280 do 300 społeczności, a badanie diagnostyczne objęło tylko około 50% tej sumy. wszechświat. Aby uzyskać całościowy obraz roszczeń, nakładania się, ogólnie problemów związanych z posiadaniem gruntów, konieczne było wykonanie badania diagnostycznego. Trzecim aspektem rozdziału o Zasadach Ogólnych było przekazanie wyników badania diagnostycznego społecznościom, które dostarczyły informacji. To jest coś, czego zwykle się nie robi i jest to kluczowy aspekt, aby rozpocząć proces demarkacji i tytułowania gruntów.
Drugi rozdział, zatytułowany „Rozwiązywanie konfliktów”, był bardzo ważny ze względu na istniejące w tym obszarze nakładanie się. Nakładanie się to obszary, w których kilka społeczności korzysta i posiada dany obszar.
Kluczowe zalecenie, aby wyniki badania diagnostycznego przekazać społecznościom poprzez masowe warsztaty, nigdy nie zostało zrealizowane, ani też nie podjęto działań niezbędnych do wdrożenia zaleceń badania diagnostycznego. Zasugerowano, że państwo powinno odwoływać się do prawa zwyczajowego i istniejących stosunków między społecznościami, poprzez ich tradycyjne władze, w poszukiwaniu rozwiązania konfliktów. Z tego powodu istotne było, aby rozwiązywanie konfliktów odbywało się w ramach, w których państwo nikaraguańskie przestało być sędzią i stroną, co stanowiło jego historyczną rolę w tym względzie, aby stało się zamiast tego państwem pośredniczącym. Państwo nie zastosowało się do zaleceń przedstawionych w badaniu diagnostycznym.
Nikaragua konsultowała się ze społecznościami tubylczymi w sprawie wstępnego projektu ustawy tytułów ziemskich ich ziem. Konsultacje te zostały osiągnięte pod naciskiem rdzennej ludności. Propozycja została przedłożona przez dwie Rady Regionalne we wrześniu 2000 r., a na poziomie krajowym panuje przekonanie, że propozycja ta nie zostanie zatwierdzona, ponieważ nie istnieje wola polityczna, aby to zrobić.
Dawna INRA, obecnie Ministerstwo Rolnictwa i Leśnictwa, nie ma uprawnień do wyznaczania ani tytułowania gruntów komunalnych społeczności tubylczych. Od 1990 r. nie ma tytułów dla społeczności tubylczych, formalne uprawnienia do wyznaczania i tytułowania gruntów nie są wykonywane.
Jeśli tubylcza społeczność chce uzyskać tytuł własności swojej ziemi, nie ma instytucji ani mechanizmu państwowego, do którego mogłaby się odwołać. Jedynym znalezionym tytułem jest tytuł Dziesięciu Społeczności, przyznany przez Komisję Traktatu Harrison-Altamirano w latach 1905-1917. Terytorium innych społeczności nie zostało nazwane. Istnieje jeszcze jeden tytuł, w wyniku konfliktu granicznego między Nikaraguą a Hondurasem, który miał miejsce na początku lat sześćdziesiątych, na korzyść społeczności wzdłuż rzeki Coco, ale tytuł ten nie jest zgodny z potrzebami i posiadaniem gruntów wzorce społeczności na tym terytorium. Przerwanie tytułu własności gruntów przez Nikaraguę może być spowodowane pozorną reakcją państwa na sytuacje kryzysowe. Innymi słowy, tytuł w latach 80., głównie z powodu wojny, był częścią strategii przekształcenia konfliktu zbrojnego w dyskusję polityczną. Tak więc po wyborach iw klimacie pokoju, który zapanował, wydaje się, że państwo nie ma bodźców do rozwiązywania historycznych roszczeń społeczności.
Jedna z dwóch skonsolidowanych map uwzględnionych w badaniu diagnostycznym odpowiada Północnoatlantyckiemu Regionowi Autonomicznemu i podsumowuje problem nakładania się. Wszystkie wspólnoty, łącznie 116, przedstawiły swoje roszczenia jako blok i mają one cechę nakładania się. Tylko społeczność Tumarín nie ma tej funkcji. Zjawisko nakładania się jest bardziej złożone we Wspólnocie Awas Tingni, na obszarze pomiędzy tą społecznością a Dziesięciu Wspólnotami.
Obszar, do którego zgłasza się Awas Tingni, wynosi około 90 000 hektarów. Społeczności argumentowały, że ich projekcja kartograficzna oparta na historii mówionej ma związek z etnografią terytorium. Tak więc źródła bibliograficzne do XIX wieku podają, że społeczności Miskito, które otrzymały tytuły własności na mocy traktatu Harrison-Altamirano, znajdują się na wybrzeżu. Reszta, z obszaru przybrzeżnego w głębi lądu, to społeczności Sumo Mayagna, więc obecność Awas Tingni na tym terytorium nie jest anomalią, nie jest wyjątkiem, ale raczej reprezentuje wzór osadniczy społeczności Tuasca, Panamascas i Wuga. To właśnie z powodu ekspansji społeczności przybrzeżnych oraz firm zajmujących się wyrębem bananów, w tym przypadku, społeczności wycofały się w kierunku źródeł rzek.
W badaniu diagnostycznym nie uwzględniono roszczenia gruntowego Awas Tingni, ponieważ ich sprawa była załatwiana zgodnie z prawem, a kolejne badanie prowadził dr Macdonald, według bardzo podobnej metodologii, co zapewniało jakość tej pracy.
Nakładanie się Awas Tingni i wspólnot Francia Sirpi, osiemnastu wspólnot i wspólnot Puerto Cabezas, wszystkie były częścią tego samego wzorca; nie było nic szczególnego, a badanie diagnostyczne miało na celu ustalenie charakterystycznych cech tych nakładania się. W badaniu diagnostycznym najważniejsze było podsumowanie tych wszystkich nakładających się elementów, a nie skupianie się na pojedynczym przypadku, który miał te same nakładające się cechy, co nie różniło się zbytnio od tego, co wydarzyło się w innych obszarach i gdzie badanie było prowadzone z te same cechy, które są przeprowadzane dla badania diagnostycznego. Konflikt lądowy między Awas Tingni a grupą Dziesięciu Gmin nie został udokumentowany w badaniu diagnostycznym, podobnie jak konflikt między Awas Tingni a Gminą Kukalaya,
Według przekazów ustnych społeczność Awas Tingni przeprowadziła migrację. Układ osadniczy gmin jest wzorcem migracji terytorialnych. Jednym z powodów odmawiania przez państwo prawa posiadania terytorium było twierdzenie, że społeczności te są koczownicze. Społeczność Awas Tingni wyemigrowała z tradycyjnej osady społeczności Mayagna, a także społeczności Miskito, szukając lepszych warunków dla ich utrzymania.
Od 1990 r. państwo, za pośrednictwem odpowiednich agencji, nie nadało gminom żadnych tytułów własności.
g. Świadectwo Brooklynu Rivery Bryan, rdzennej przywódczyni
Jest członkiem jednej ze wspólnot Miskito, Lidaucra Sandy Bay, i mieszka w mieście Bilwi, w Północnoatlantyckim Regionie Autonomicznym w Nikaragui. Pełniąc funkcję ministra-dyrektora Nikaraguańskiego Instytutu Rozwoju Regionów Autonomicznych (INDIRA), koordynował plany rozwoju i działań społecznych państwa, na poziomie instytucjonalnym, w regionie autonomicznym, gdzie większość rdzennych społeczności Nikaragui. W tym czasie był świadomy polityki i praktyk innych instytucji państwowych dotyczących społeczności tubylczych, w szczególności MARENA i Nikaraguańskiego Instytutu Reformy Rolnej (INRA).
W związku z sytuacją ludów tubylczych i tytułowaniem ich ziem zwraca uwagę, że będąc ministrem-dyrektorem INDIRY podjął kroki w celu sprzeciwu wobec przyznania koncesji. Najpierw zwrócił się do MARENA, odpowiedzialnej za podejmowanie decyzji w sprawie takich ustępstw. Ponieważ nie uzyskał odpowiedniej odpowiedzi, wysłał komunikat do wszystkich pozostałych ministrów, którzy w tym czasie nie wykazywali zainteresowania. Sytuacja nie została rozwiązana.
INRA ograniczyła swoją pracę do zajmowania się roszczeniami do ziemi przez spółdzielnie i bezrolnych chłopów, przyznając im działkę, 50 manzana na rodzinę, wraz z pomocą techniczną. INRA nie podjęła żadnej odpowiedzialności wobec społeczności tubylczych, argumentując, że prawo nie upoważnia ich do zajmowania się ich roszczeniami i nie ma innej konkretnej agencji, która mogłaby się nimi zająć. INRA przeniosła roszczenia społeczności tubylczych na rzecz INDIRA, ale prawo nie przyznało jej uprawnień do zajmowania się tymi konkretnymi roszczeniami, ani też nie uczyniła tego z MARENA, więc państwo nie miało instrumentu prawnego do zaspokojenia tych roszczeń.
Kiedy pojawiły się roszczenia społeczności tubylczych, zwrócił się do władz INRA, aby zobaczyć, jak można sobie z nimi poradzić, i omówił tę sprawę z wysokimi urzędnikami w gabinecie. Chociaż INRA twierdziła, że nie ma władzy, wydała certyfikaty gruntów przyznane byłym jednostkom wojskowym, wojskowym i policyjnym oraz nikaraguańskiemu ruchowi oporu, czyli ziemiom, które znajdowały się na terytoriach większości rdzennych społeczności.
Następnie INDIRA poszukiwała innych mechanizmów, opartych na działaniach samych społeczności, w tym celu współpracowała przy tworzeniu Organizacji Syndyków Rdzennych, którzy są prawnymi administratorami ziem społeczności. Narodziła się Organizacja Syndyków Atlantyckiego Wybrzeża Nikaragui (OSICAN). Organizacja ta w drodze szerokich konsultacji ze społecznościami tubylczymi przygotowała ustawę, która została przedłożona Zgromadzeniu Narodowemu w 1996 r. W wyniku tej inicjatywy postanowiono powołać Narodową Komisję Wyznaczenia Ziem Społeczności Rdzennych , co nastąpiło w 1996 roku, ale nie było w stanie osiągnąć postępu w powierzonych jej zadaniach.
Utworzenie Komisji Wyznaczenia Narodowego pozostało w spadku po rządzie, który objął urząd w 1997 r. Podczas tego rządu odbyły się spotkania między przedstawicielami stanów i ludności tubylczej, którzy domagali się rozszerzenia reprezentacji tubylczej; wniosek ten doprowadził do projektu ustawy, który został przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu 13 października 1998 r.
Gdy państwo udzieliło koncesji korporacji SOLCARSA, świadek pełnił funkcję ministra, z tego powodu wie, że podczas gdy MARENA rozważała tę koncesję, niektórzy przedstawiciele rdzennych społeczności Awas Tingni, Kakamuklayi i innych przybyli do ich urzędy do sprzeciwu, argumentując, że ich prawa terytorialne zostały naruszone, ponieważ obszar proponowanej koncesji pokrywał się z terytoriami ich przodków.
Wraz z przedstawicielami społeczności skontaktował się z wyższymi władzami MARENA, aby przedstawić ich obawy i żądania. Jednak stanowisko przyjęte przez tę instytucję, podobnie jak przez rząd, było takie, że puste obszary lub nieużytki należą do państwa, społeczności tubylcze nie mają prawa do ziemi, a koncesja przyniesie korzyści, ponieważ będzie generować zatrudnienie i dochód . Obawy te zostały poruszone bezpośrednio z ministrem MARENA, najpierw Miltonem Calderą, następnie jego następcą Claudio Gutiérrezem, a następnie Roberto Araquistainem y Láinezem, którzy byli bezpośrednio odpowiedzialni za politykę dotyczącą koncesji.
Aby udzielić koncesji firmie, należało najpierw ustalić kryteria i politykę rozwoju lasów w kraju; jednak nie zostało to jeszcze zrobione, więc koncesje zostały udzielone bez dobrze dostosowanych kryteriów, aby zapewnić rdzenną własność prawa i ochronę środowiska. MARENA zażądała od firmy jedynie przedłożenia planu urządzenia lasu. Świadek zauważył, że część urzędników MARENA brała udział w pracach grup doradczych przygotowujących plany zarządzania, więc doszło do konfliktu interesów.
Rdzennych społeczności regionu nigdy nie skonsultowano, czy koncesja na rzecz SOLCARSA była dogodna, ani też nie przeprowadzono żadnej kontroli na tym obszarze. Nie było też konkretnego zobowiązania do zbadania i odpowiedniego zajęcia się ich skargami.
Na mocy ustawy nr 14 tytuły nadano 28 społecznościom tubylczym, które skorzystały z reformy rolnej. Świadek wie, że projekt Prawa własności rdzennej komunalnej został przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu i odbyły się konsultacje w celu analizy tego projektu.
Społeczność Awas Tingni, która była bezpośrednio dotknięta koncesją, posiada posiadłości sięgające czasów przed utworzeniem Państwa Nikaragui i jak większość społeczności tubylczych ma historyczne prawo do zajmowanych przez siebie ziem i zasobów. Koncesja na rzecz SOLCARSA szkodzi im, ponieważ wyrąb odbywałby się na ich terytorium, na którym społeczność tradycyjnie zamieszkiwała i prowadziła działalność kulturalną, gospodarczą i społeczną. Mapy i opracowania skutecznie wspierają ich prawa, jako społeczności, do tych obszarów i ich starożytnych miejsc.
h. Świadectwo Humberto Thompsona Sanga, członka rdzennej społeczności Lanlaya
Jest obywatelem Nikaragui. Większość życia spędził w społeczności Lanlaya, należącej do grupy etnicznej Miskito, której jest członkiem, niedaleko miasta Puerto Cabezas w Nikaragui. Był członkiem Rady Regionalnej, aw 1998 roku został wybrany na czteroletnią kadencję. Jest także członkiem rdzennej organizacji YATAMA.
29 marca 1996 r. wniósł przeciwko państwu środek zaradczy amparo w celu zawieszenia koncesji udzielonej przez państwo korporacji SOLCARSA. O lekarstwo poprosili przywódcy gminy Awas Tingni Mayagna. Minął prawie rok, zanim Trybunał zdecydował się na środek zaradczy. Decyzja anulowała koncesję na rzecz firmy i nakazała jej zawieszenie. Mimo to firma kontynuowała swoją działalność.
Inżynier Jorge Brooks, który był urzędnikiem MARENA, podjął pewne kroki w celu promowania koncesji SOLCARSA.
Po decyzji Sądu Najwyższego SOLCARSA pokryła wydatki na zorganizowanie spotkania w Puerto Cabezas, w tym koszty przewiezienia wszystkich radnych regionu z gmin do Puerto Cabezas. Po spotkaniu w Puerto Cabezas Jorge Brooks zaoferował każdemu z członków Rady 5000 kordob do głosowania za koncesją na rzecz korporacji SOLCARSA.
W dniu 22 stycznia 1998 r. świadek wniósł kolejny środek odwoławczy o unieważnienie koncesji. Osiem miesięcy później sąd unieważnił koncesję. Jednak sytuacja rdzennych tytułów lub demarkacji gruntów pozostała bez zmian. Państwo nic z tym nie zrobiło.
Wybrzeże Atlantyku ma autonomiczny status, który został uznany od 1987 r. przez ustawę nr 28, zgodnie z którą wszelkie koncesje udzielone przez państwo muszą być konsultowane ze społecznościami tubylczymi, a także z Radą Regionalną.
Świadek wie, że przeciwko koncesji został złożony do SOLCARSA środek odwoławczy o niekonstytucyjności, w którym Gmina Awas Tingni była stroną w procesie, w wyniku którego koncesja została uznana za niekonstytucyjną. Wie też, że MARENA nakazała zawieszenie koncesji wkrótce po zawiadomieniu przez Sąd Najwyższy o niezgodności tej koncesji z konstytucją.
Nie posiada wiedzy na temat Planu Zarządzania, który jest warunkiem wstępnym rozpoczęcia pozyskiwania drewna, zatwierdzonego przez państwo dla SOLCARSA. Wie, że MARENA w uchwale ministerialnej nr 02-97 nałożyła na SOLCARSA grzywnę za nielegalne pozyskiwanie drewna poza obszarem koncesji.
Społeczność Awas Tingni zajmuje ziemie przodków, jest społecznością tubylczą i „historycznie jest to ich terytorium, to ich ziemia, nikt nie może jej odebrać (od nich), a państwo doskonale zdaje sobie z tego sprawę, całkowicie, to terytorium należy do społeczności Awas Tingni”.
Zeznanie Wilfredo Mcleana Salvadora, członka społeczności Awas Tingni
Świadek urodził się we Wspólnocie Awas Tingni. Należy do grupy etnicznej Mayagna. W Gminie pełni funkcję osoby odpowiedzialnej za las. Jest również osobą odpowiedzialną za Centrum Szkolne w Awas Tingni.
Uczestniczył w spotkaniu, które odbyło się w Domu Prezydenckim w lutym 1997 r. W spotkaniu uczestniczyli także syndycy, delegaci gminy i ich doradcy. Tym razem złożyli prezydentowi Nikaragui swój wniosek o wyznaczenie terytorialne Awas Tingni i poinformowali go, że firma zajmująca się wyrębem SOLCARSA wkracza na terytorium Wspólnoty. Prezydent powiedział, że rozumie, iż mają prawa do tych ziem i że rozwiąże sprawę, po czym zorganizował spotkanie z ministrem MARENA. Tego samego dnia Minister przyjął je w Ministerstwie. Na tym spotkaniu powiedziano im, że pójdą do Wspólnoty w celu zbadania sprawy.
Następnie koncesja SOLCARSA została uznana za niekonstytucyjną. Jednak urzędnicy państwowi nigdy nie udali się do Wspólnoty w celu rozwiązania ich wniosku o wyznaczenie terenu.
W dniach 28-30 marca 2000 r. uczestniczyli w kolejnym spotkaniu w Managui, w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Wspólnota zwróciła się o przesłuchanie władz z powodu obaw o rozgraniczenie ich ziem. W spotkaniu wzięło udział dwunastu delegatów państwa. Dr María Luisa Acosta, przedstawicielka Gminy, była jedyną ich doradczynią, która mogła być obecna na tym spotkaniu. Nie pozwalali na obecność doradców międzynarodowych; stwierdzili, że nie trzeba iść przed sąd międzyamerykański i że lepiej jest rozwiązać sprawę w Nikaragui.
Państwo powiedziało im, że lepiej jest znaleźć rozwiązanie sprawy między rządem a rdzenną grupą. Przedstawiciele tego ostatniego pokazali delegatom państwa mapę przedstawiającą rozgraniczenie ziem należących do Awas Tingni, zgodnie z roszczeniami gminy. Delegaci państwowi odpowiedzieli, że nie uznają tego rozgraniczenia, ponieważ nie dokonano go wspólnie z władzami państwowymi. Przedstawiciele państwa zaoferowali Wspólnocie prawo własności do 12 tys. ha ziemi, na której znajduje się ponad 50 sztuk bydła oraz inne zasoby i materiały do ich zagospodarowania. Radca prawny nie był obecny w chwili, gdy przedstawiciele państwa składali tę propozycję. Państwo doszło do tej liczby, ponieważ zgodnie z ustawą o reformie rolnej każdej rodzinie przyznano 58 hektarów, a zatem, biorąc pod uwagę populację społeczności Awas Tingni, był to odpowiedni obszar. Gmina nie zaakceptowała umowy, ponieważ oferta nie była zgodna z jej roszczeniami do gruntów, zgodnie z przedłożoną przez Gminę mapą.
Jeśli chodzi o wniosek o przyznanie tytułu własności gruntów skierowany do Wykonawczej, odpowiedź otrzymali podczas wizyty u Prezydenta i Ministra, którzy powiedzieli, że go przestudiują, ale nie poszli dać im tytułu własności. Rdzenna grupa nie zwróciła się do Trybunału Sprawiedliwości o przyznanie tytułu ziemi po tym, jak nie otrzymała odpowiedzi od władz wykonawczych.
Społeczność Awas Tingni walczyła od dłuższego czasu, domagając się, aby Nikaragua zapewniła rozwiązanie ich sprawy, domagając się demarkacji ich ziem.
J. Ekspertyza Charlesa Rice Hale, antropologa specjalizującego się w kulturach tubylczych.
Jego praca koncentruje się na badaniu kultur tubylczych, zwłaszcza w Ameryce Środkowej, a dokładniej na atlantyckim wybrzeżu Nikaragui. Aby przeprowadzić te badania, mieszkał około pięciu lat na wybrzeżu Atlantyku. Badania, które prowadził w tym regionie nadmorskim, w ciągu pierwszych trzech lat, były badaniami etnograficznymi opartymi na metodach antropologicznych. Następnie przeprowadził również badania i mapowanie w kontekście badania diagnostycznego na temat roszczeń rdzennej ludności Wybrzeża. Posługuje się miskito, jednym z głównych języków używanych przez ludy tubylcze. Mieszkał głównie w miejscowości Bluefields, a społeczność, w której prowadził bardziej intensywne prace terenowe, to Sandy Bay Sirpe, która znajduje się na północy, u ujścia Rio Grande.
Ogólne badanie diagnostyczne dotyczące własności gruntów w społecznościach wybrzeża Atlantyku, do którego państwo powołało się w odpowiedzi na wniosek Komisji, jest badaniem rozpoczętym w 1997 r., w które był bezpośrednio zaangażowany jako koordynator badań. To badanie diagnostyczne obejmowało badanie etnograficzne i mapowanie około 128 społeczności tubylczych i czarnoskórych. Opierał się on na dwóch kluczowych pytaniach: jakie są roszczenia tych społeczności w odniesieniu do ich praw do gruntów komunalnych i jak uzasadniają swoje roszczenia. Badanie przeprowadzono społeczność po społeczności, stosując spójną metodologię, aby odpowiedzieć na te dwa pytania w związku ze społecznościami włączonymi do uniwersum badawczego.
The indigenous peoples of the Atlantic Coast are primarily three: the Miskito, the Mayagna, and the Rama. There are various groups which have existed since before the Europeans arrived. The groups surviving to the present day are the Mayagna, of whom there are three important groups: Panamaca, Tuaca, and Urba, who at the time of the arrival of the Europeans settled in the area of land use and possession, which is the same until now.
The three key land tenure characteristics are an extensive use of the land, the environment, and its resources. There is a place of land use and possession and, depending on economic activities, they move to other places to carry out their economic activities.
There have been few concrete actions by the State regarding recognition, titling, and endorsement of communal rights to the land. Only twice has there been land titling more or less in accordance with what the community was claiming; that was in 1987, for two Mayagna communities, out of roughly 300 communities in all. Since 1990 there has been no action directed toward that goal.
In some cases, land titles are agrarian allocations which are less than the community’s claims. Agrarian allocations are a step prior to legal titling, and in many cases the process is incomplete, leading to a statement of intent, but without legalization nor the guarantees that the community requires to protect its lands from third parties. There is no evidence of actions tending to ensure use and possession by the communities.
INRA jest postrzegana przez społeczności tubylcze jako wrogi aktor, reprezentujący wizję niezgodną z ich żądaniami ani ze zrozumieniem samej kultury tubylczej. Jej główne działania były na rzecz imigrantów chłopskich w zachodniej części kraju. Wśród rdzennych społeczności bardziej obecny jest urząd MARENA, który do 1998 roku, o ile nie zmienił nazwy, nosił nazwę ADFOREST i zajmował się udzielaniem koncesji. W percepcji społeczności tubylczych jest to podmiot, który udziela koncesji na należące do nich ziemie i zasoby, przez co postrzegany jest jako zagrożenie dla ich interesów.
Świadek jest świadomy roszczenia terytorialnego społeczności Awas Tingni. Jego źródła wiedzy o Awasie Tingnim obejmują badania etnograficzne przeprowadzone przez Theodore'a Macdonalda i odpowiednie dokumenty. W pracy doktora Macdonalda zastosowano zestaw kryteriów metodologicznych podobnych do tych stosowanych w badaniu diagnostycznym przeprowadzonym przez Central American and Caribbean Research Council. W zakresie kartografii praca prof. Macdonalda jest zbliżona pod względem rygoru i treści do badania 128 zbiorowości uwzględnionych we wspomnianym badaniu diagnostycznym.
Przodkowie obecnych mieszkańców Awas Tingni zawsze używali i posiadali to terytorium. W dawnych czasach byli to populacja, która żyła w różnych miejscach. Wraz z przybyciem Misjonarzy Morawskich na przełomie wieków, co jest udokumentowane w codziennej prasie, nastąpił proces „zarodkowania” tych mieszkańców, najpierw we Wspólnocie Tuburús, pod koniec XIX i na początku XX wieku . W 1945 r. społeczność Tuburús przeniosła się do Awas Tingni z kilku powodów. Przodkowie tej społeczności żyli na tym terenie od czasów przodków, mimo że miał miejsce proces „zarodkowego osadnictwa”. Miejsca utrzymania, takie jak polowania i rybołówstwo oraz kluczowe miejsca, które mają wartość duchową lub kulturową, są czynnikiem określającym tradycyjne terytorium.
Społeczności tubylcze najbliższe społeczności Awas Tingni nie należą do tej samej grupy etnicznej Majów. Są to społeczności Tasba Raya, czyli Miskitos, i Dziesięć Wspólnot, jak się je nazywa. Istnieje dokumentacja dotycząca przybycia społeczności Tasba Raya, Francia Sirpi, Wisconsin, Santa Clara itd. w latach sześćdziesiątych, a ostatnio przybycia Awas Tingni. Dziesięć Społeczności przebywa na terenie Awas Tingni od dłuższego czasu, ale są od siebie dość odległe.
Bardzo często dochodzi do nakładania się wszystkich obszarów objętych badaniem diagnostycznym. Na całym wybrzeżu Atlantyku zachodzą na siebie. Nakładanie się to obszary, z których w pewien sposób wspólnie korzystają mieszkańcy dwóch społeczności, które twierdzą, że ten sam obszar. Niekoniecznie jest to sprzeczne. Nie ma żadnych aktów własności przyznanych na obszarze objętym roszczeniami Wspólnoty Awas Tingni. Istnieją tytuły Dziesięciu Społeczności, ale jest to niewielki procent i nie pokrywają się z tym, do czego te społeczności już mają tytuł. Właściwie te ziemie nie są jeszcze zatytułowane, ale istnieje projekt, który je zatytułuje. Odniesiono się do projekcji każdej społeczności, która byłaby podstawą dla kolejnego procesu, który jeszcze nie miał miejsca.
Dane dotyczące społeczności Awas Tingni zostały przeanalizowane w związku z ich roszczeniami do gruntów i stwierdzono, że zakres roszczeń Awas Tingni jest dokładnie pośredni, jeśli chodzi o zakres roszczeń innych bloków wielogminnych włączonych do badanie diagnostyczne. Każdy blok komunalny z kolei w pewnym stopniu pokrywa się z sąsiednią społecznością.
Okazało się, że mechanizm prawny do zarządzania tymi nakładającymi się obszarami, ponieważ są to społeczności, które twierdzą, że ziemia jest użytkowana i posiada ją bez odmawiania jej użytkowania przez inne społeczności, to prawne uznanie tej wspólnej ziemi, niezależnie od tego, czy łączy się z nią, czy ją tworzy. jedno terytorium między dwiema społecznościami lub poprzez instrument prawny, który wyraźnie uznaje obszar za wspólny. Istnieją przykłady tego typu rozwiązań na tym samym obszarze Awas Tingni z sąsiednimi gminami Francia Sirpi i Tasba Raya. Poszukiwane jest zidentyfikowanie obszaru, którym chcą wspólnie zarządzać, a tym samym przeprowadzenie procesu prawnego przed zawarciem porozumienia między stronami. W niektórych przypadkach zawsze będzie konflikt.
Nie znaleziono żadnych próśb ze strony społeczności tubylczych o przyznanie tytułu własności do ziemi indywidualnej. Roszczenia są prawie zawsze zbiorowe, ponieważ grupa członków społeczności domaga się zbiorowego posiadania i używania praw. Nie ma indywidualnego posiadania ani koncepcji tego rodzaju prawa w odniesieniu do tytułów własności; zamiast tego, społeczności tubylcze żądają zbiorowego tytułu własności.
k. Opinia ekspercka adwokata Roque de Jesús Roldána Ortegi
Biegły sądowy pracował w Kolumbijskim Instytucie Reformy Rolnej (INCORA) przez 18 lat. W INCORZE przez dwa lata pracował w programach chłopsko-rolniczych tytułów ziemi, a przez 16 w biurze zajmującym się legalizacją ziemi na rzecz rdzennych grup kolumbijskich. Pracował jako szef Krajowej Dyrekcji Spraw Tubylczych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Był międzynarodowym konsultantem w zakresie ustawodawstwa tubylczego w kilku krajach Ameryki Łacińskiej.
Przeprowadził dwie konsultacje w Nikaragui. W 1995 roku pracował jako konsultant dla MARENA, aw 1996 roku dla INRA. Doradztwo dla INRA odbyło się w ramach programu zarządzania gruntami w Regionie Atlantyckim, który był realizowany przez tę agencję przy wsparciu Banku Światowego. Doradztwo miało na celu ustalenie wykonalności tytułowania gruntów w ramach Programu Korytarza Biologicznego prowadzonego przez MARENĘ pod auspicjami Banku Światowego.
Ostatnio wydał książkę „Legalność i prawa na wybrzeżu Atlantyku”, która jest krytyczną recenzją nikaraguańskiego systemu prawnego w zakresie kwestii praw mniejszości etnicznych w tym kraju, a także odnosi się do próby zreformować system prawny dotyczący ziemi w Nikaragui.
W Nikaragui istnieją dwa rodzime sektory: jeden zlokalizowany w regionie Pacyfiku, silnie związany z gospodarką rynkową i dość zintegrowany z wzorcami kultury narodowej, oraz drugi zlokalizowany w regionie atlantyckim, który ma silne cechy kultury tradycyjnej. Żądania rdzennych grup na wybrzeżu Atlantyku opierają się na przyczynach historycznych, ze względu na tysiącletnią okupację tego terytorium przez te ludy, ponieważ byli tam już w momencie podboju lub europejskiej okupacji tego terytorium przez Brytyjczyków i Hiszpanów. Badania archeologiczne i/lub antropologiczne pokazują, że ludy te zajmowały te terytoria przez kilka stuleci przed odkryciem. Ta tysiącletnia okupacja wyraża się w rzeczowych działaniach mieszkańców tego terytorium, w działaniach na rzecz ich utrzymania,
Nikaragua podpisała zobowiązania do uznania ziem tubylczych, takie jak podpisanie traktatu Harrison-Altamirano; podjęto kolejne zobowiązania do prawnego uznania ziem tubylczych, zwłaszcza te przyjęte w 1987 r. jako modyfikacje Konstytucji i „Statutu autonomii”.
Polityka traktowania ludów tubylczych we wszystkich krajach Ameryki Łacińskiej od momentu odkrycia miała na celu dążenie do przyspieszonej integracji tych ludów z wzorcami życia reszty społeczeństwa narodowego. Ta polityka trwała przez długi czas. Stopniowo kraje zmieniały swoje normy konstytucyjne do tego stopnia, że obecnie wiele narodów posiada normy, które uznają różnorodność kulturową poszczególnych społeczeństw narodowych, istnienie ludów tubylczych, prawo tych ludów do zachowania różnorodności kulturowej na zawsze oraz prawo do legalizacji swoich ziem. Nikaragua była jednym z pierwszych krajów Ameryki Łacińskiej, które podjęły taki proces uznania. Istnienie ludów tubylczych jako społeczeństw zróżnicowanych kulturowo w stosunku do reszty społeczeństwa, z określonymi prawami, które odnoszą się przede wszystkim do zbiorowego posiadania ziemi, została zaakceptowana na poziomie konstytucyjnym. Od czasu przyjęcia konstytucji z 1987 r. i ustawy o autonomii, które ustanowiły, że ludy tubylcze mają prawo do uznania ich własności ziemi i posiadania ziemi, od tego czasu ludy tubylcze mogą być uważane za pełnoprawnych właścicieli ziemi, a jeśli nie mają pisemnych tytułów, mogą wykazać posiadanie różnych rodzajów dowodów. Przyjęcie tych norm powinno zmusić państwo do powstrzymania się od podejmowania decyzji dotyczących terytoriów okupowanych przez rdzennych mieszkańców. który ustalił, że ludy tubylcze mają prawo do uznania ich własności ziemi, ich posiadania ziemi, od tego czasu ludy tubylcze mogą być uważane za pełnoprawnych właścicieli ziemi, a jeśli nie mają pisemnych tytułów, mogą wykazać swoje posiadanie poprzez różne rodzaje dowodów. Przyjęcie tych norm powinno zmusić państwo do powstrzymania się od podejmowania decyzji dotyczących terytoriów okupowanych przez rdzennych mieszkańców. który ustalił, że ludy tubylcze mają prawo do uznania ich własności ziemi, ich posiadania ziemi, od tego czasu ludy tubylcze mogą być uważane za pełnoprawnych właścicieli ziemi, a jeśli nie mają pisemnych tytułów, mogą wykazać swoje posiadanie poprzez różne rodzaje dowodów. Przyjęcie tych norm powinno zmusić państwo do powstrzymania się od podejmowania decyzji dotyczących terytoriów okupowanych przez rdzennych mieszkańców.
Statut Autonomii stwierdza również, że własność ziem tubylczych przez społeczności tubylcze jest niemożliwa do przyłączenia, niezbywalna i niezbywalna. W praktyce istnieją pewne problemy, ponieważ ustawa o reformie rolnej, która zezwalała na oddawanie ziemi rdzennej ludności, została przyjęta rok przed konstytucją i ustawą o autonomii. I że ustawa o reformie agrarnej nie uznawała szczególnego charakteru rdzennej własności, ale raczej własność zgodnie z warunkami nikaraguańskiego kodeksu cywilnego, innymi słowy, że jest to własność do zajęcia, nakazu i zbywalna, zlokalizowana w ramach handlu i przyznana te same cechy, co ziemia oddana rolnikom, po badaniach podobnych do tych, które przeprowadzano przed oddaniem ziemi rolnikom.
Własność tubylcza to własność prywatna, która zbiorowo należy do rdzennej ludności, społeczności lub grupy. Transakcje rozporządzania nim są ograniczone, biorąc pod uwagę, że jest to własność przydzielona grupie, która jest narodem i pragnie zachować się jako naród i domaga się utrzymania ludności i terytorium.
Ziemie zajmowane przez rdzenną ludność wybrzeża Atlantyku były postrzegane jako ziemie narodowe, ziemie rządowe, ziemie, którymi państwo może swobodnie dysponować, i jako takie są oddawane chłopom, którzy osiedlali się w tych regionach. Społecznościom tubylczym nadano również tytuły własności do ziemi, ale tytuły te mają ten sam charakter, co tytuły do ziemi nadane chłopom-rolnikom.
Trzeba dokonać pewnych zmian w systemie prawnym kraju. Po pierwsze, należy wyjaśnić lub rozwinąć niektóre istniejące normy konstytucyjne, rozwinąć je pod względem prawnym. Należy ustanowić jasną procedurę gwarantującą ludom tubylczym dostęp do pełnej własności ich ziem, poprzez procedurę, którą mogą zarządzać zgodnie ze swoją tradycją i kulturą, która uznaje niezbywalność i nierozłączność tych ziem. Istnieje również potrzeba dalszego definiowania niektórych aspektów dotyczących własności i zarządzania zasobami naturalnymi, ponieważ nawet jeśli zgodnie z Konstytucją i Ustawą o Autonomii należą one do ludności tubylczej, są sprzeczne z niektórymi normami ustanowionymi przez Państwo. Tak jest na przykład w przypadku niektórych terytoriów, które zostały określone jako "parki" w Regionie Atlantyckim. Należy wyjaśnić, jakie prawa ma ludność tubylcza i państwo w odniesieniu do tych terytoriów. Należy ustanowić system administrowania tymi terenami po ich przyznaniu przez państwo.
Trwający w Nikaragui proces konsultacji w sprawie projektu ustawy o nadawaniu tytułów własności wspólnotom tubylczym jest znaczącym krokiem naprzód, ponieważ stworzył możliwości udziału i konsultacji z ludnością tubylczą.
Ludność rdzenna żyje z ziemi; innymi słowy, możliwość utrzymania jedności społecznej, zachowania i reprodukcji kulturowej oraz przetrwania fizycznego i kulturowego zależy od zbiorowego, wspólnotowego istnienia i utrzymania ziemi, jak to miało miejsce od czasów starożytnych. Same grupy tubylcze, w niektórych regionach, są zainteresowane wykorzystaniem swoich zasobów, ale doświadczenie pokazało, że wykorzystanie zasobów naturalnych, odnawialnych lub nieodnawialnych bez podjęcia specjalnych środków w celu zapewnienia stabilności ludności tubylczej na ziemi - środków, które muszą szanować ich kulturę i unikać szkód środowiskowych - powoduje katastrofalne szkody.
Nie ma jasnej jednolitości we wszystkich krajach Ameryki Łacińskiej co do tego, czy mogą istnieć prawa własności bez tytułu własności. Pewne ustawodawstwo, jak na przykład w Kolumbii, przyjmuje, że ludy tubylcze są właścicielami ziemi i że tytuł własności jest jedynie uznaniem, formą dowodu. Stanowisko to może utrzymać ludy tubylcze we wszystkich krajach, które podpisały konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy. Nikaragua konstytucyjnie zaakceptowała prawa własności ludów tubylczych, przyjmując Statut Autonomii, ponieważ zadeklarowała, że ludy tubylcze mają prawa do ziemi, prawo do posiadania ziem, które tradycyjnie zajmowały.
Kraje, które przeprowadziły reformy konstytucyjne, skutecznie przyczyniły się do zapewnienia większej stabilności rdzennej ludności i znacznej poprawy stosunków między tymi grupami ludności a resztą ludności kraju, a także z państwem.
Nie studiował konkretnie sytuacji społeczności Awas Tingni. Przeprowadzone przez niego badania dotyczą analizy i przeglądu systemu prawnego w Nikaragui w zakresie praw terytorialnych ludów tubylczych.
Wyraźną ilustracją jest doświadczenie Ameryki Łacińskiej w kwestii własności komunalnej. Cała polityka państw latynoamerykańskich przez prawie 180 lat była nastawiona na eliminację form zbiorowej własności i autonomicznych form rządów ludów tubylczych. Przyczyniło się to do wyeliminowania wielu rdzennych ludów, ponieważ doprowadziło nie tylko do ich kulturowego zaniku, ale także do ich fizycznego zaniku. Doświadczenia w ciągu ostatnich 20 lat w tych gminach, które zdołały osiągnąć zbiorową własność ziemi i uzyskały pewnego rodzaju wsparcie ze strony państwa dla rozwoju gospodarki na tych terenach.
W przypadku Nikaragui, gdyby została określona procedura demarkacji terytoriów i tytułowania ziem tubylczych, po przyjęciu Konstytucji i Ustawy o autonomii, mając na uwadze liczbę społeczności istniejących na wybrzeżu Atlantyku i postęp tych samych społeczności w samookreśleniu własnej przestrzeni życiowej czas potrzebny na nadanie im tytułu prawnego do tych ziem mógł ulec znacznemu skróceniu, do roku, dwóch lub trzech lat.
l. Ekspertyza adwokat Lottie Marie Cunningham de Aguirre
Biegły jest mieszkańcem Ciudad Bilwi, w gminie Puerto Cabezas, Północnoatlantycki Region Autonomiczny. Jest adwokatem i notariuszem. Ma 6-letnie doświadczenie w pracy ze społecznościami tubylczymi na atlantyckim wybrzeżu Nikaragui i udzielała porad prawnych społecznościom tubylczym na różnych terytoriach RAAN, zarówno w gminie Puerto Cabezas, jak iw gminie Waspam. Jest Indianką Miskito, a jej językiem ojczystym jest Miskito, co daje jej pewną możliwość zrozumienia zjawisk w tej społeczności.
W funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości w jej kraju społeczności tubylcze borykają się z problemami wynikającymi z braku harmonii między prawem materialnym a zwyczajowym oraz opóźnieniami wymiaru sprawiedliwości. Kolejną trudność stanowi wyłączne używanie języka hiszpańskiego w postępowaniu sądowym; istnieje ustawa o językach, zgodnie z którą języki ludów tubylczych i społeczności etnicznych są urzędowe w regionach autonomicznych, ale sędziowie nie wyznaczają tłumaczy pisemnych ani ustnych dla członków społeczności tubylczych.
Konstytucja Nikaragui chroni prawa własności społeczności tubylczych. Artykuły 5, 89 i 180 tej Konstytucji uznają prawo do własności, a także ustanawiają bezpośrednie gwarancje takich praw ludów tubylczych, bez konieczności ich późniejszego dookreślania.
Jeśli chodzi o krajowe środki zaradcze na mocy ustawodawstwa Nikaragui, jedynym istniejącym środkiem jest środek amparo. Zgodnie z Ustawą nr 49, Ustawą o Amparo, społeczności tubylcze muszą wnieść ten środek odwoławczy do Sądu Apelacyjnego. Ustawa ta stanowi, że środek amparo należy wnieść do Sądu Apelacyjnego, który „rozpatruje pierwsze postępowanie aż do wydania aktu zawieszenia, a druga część, aż do wydania ostatecznego wyroku, będzie następnie rozpatrywana przez Sąd Najwyższy”.
Rdzenni mieszkańcy bardzo mało uciekali się do środka amparo, ponieważ wcześniej RAAN nie miał sądu apelacyjnego, który powstał dopiero w 1999 roku. rdzennych społeczności i dlatego musiały podróżować – bo nie było innej drogi – do Bilwi, potem do stolicy Nikaragui, a na końcu do Matagalpy. Złożenie środka zajęło im trzy dni.
Wspólnota Awas Tingni złożyła środek zaradczy w sprawie amparo 12 września 1995 r., a sprawiedliwość w tej sprawie została opóźniona. Ustawa ustanawia 5-dniowy termin dla sądu, na który wniesiony został środek odwoławczy w celu podjęcia decyzji, czy go przyjmuje, czy odrzuca, a następnie jest on przekazywany do Sądu Najwyższego Sprawiedliwości Nikaragui, który musi podjąć decyzję w tej sprawie w ciągu 45 dni. Środek odwoławczy wniesiony przez Awas Tingni nie został rozstrzygnięty w ciągu 45 dni, ale prawie dwa lata później, 27 lutego 1997 r., bez odpowiedzi na roszczenia skarżącego.
Drugi środek zaradczy amparo został następnie złożony, ponieważ pierwszy nie został odrzucony na podstawie tytułu własności gruntów, ale raczej z innych powodów, takich jak brak konsultacji z Radą Regionalną RAAN. Wraz z wnioskiem złożonym w ramach tego drugiego środka naprawczego, który został zaakceptowany, koncesja na rzecz SOLCARSA została zawieszona.
Trybunał zaakceptował środek zaradczy niekonstytucyjności, ponieważ Rada w całości nie wyraziła na to zgody. Tak więc sąd w Nikaragui stwierdził, że środek zaradczy na rzecz niekonstytucyjności jest właściwy i unieważnił koncesję z 1997 roku. Gdy koncesja została uznana za niekonstytucyjną, Rada Regionalna spotkała się i ratyfikowała koncesję.
Zgodnie z prawem w Nikaragui, wykonanie decyzji Sądu Najwyższego Nikaragui w przypadku środków amparo musi nastąpić w ciągu 24 godzin. Jednak zgodność z postanowieniem Sądu Najwyższego w sprawie ww. środka odwoławczego nie nastąpiła w tym okresie, lecz około roku.
Podczas gdy przestrzeganie nakazu Sądu Najwyższego Nikaragui wciąż trwało, świadek usłyszał, że firma została ukarana grzywną m.in. za wycinanie cennego drewna. Była to grzywna w wysokości 1 000 000 za kordobę. Wie też, że Urząd Generalnego Rewidenta zatwierdził tę grzywnę i że Urząd Rewizyjny ponownie ukarał władze urzędowe. Urząd Rewizyjny ustalił, że sankcja powinna wynosić co najmniej dwukrotność tej grzywny i zażądał, aby właściwy minister zapłacił ją indywidualnie za niewykonanie prawa, ale Minister nigdy nie dokonał zapłaty; ponadto minister ten miał ostatnio ponownie problemy z Urzędem Rewizyjnym w związku z wycinką cennego drewna w Nikaragui.
Jej zdaniem nie ma innej procedury sądowej, która okazałaby się skuteczna w Nikaragui w celu egzekwowania norm konstytucyjnych w stosunku do ludności rdzennej. Aby usprawnić funkcjonowanie systemu sądownictwa w odniesieniu do społeczności tubylczych, konieczne byłoby zmodyfikowanie ustawy nr 49 o środkach zaradczych amparo, która wskazuje procedury składania tego środka zaradczego, procedurę, która musi być ustanowiona w taki sposób, aby jest prosty, zwinny i skuteczny, aby społeczności tubylcze miały dostęp do wymiaru sprawiedliwości; ustawa organiczna o sądownictwie również musi zostać zmodyfikowana, aby była zgodna z ramami konstytucyjnymi i stanowiła, że organy sądowe mogą działać z urzędu w przypadku petycji składanych przez społeczności tubylcze dotyczące ich praw terytorialnych; oraz ustawa o rozgraniczeniu i tytułowaniu tradycyjnych ziem społeczności rdzennych społeczności Waspam i Waspam musi być egzekwowana, opublikowana i obowiązywać, aby społeczności te miały dostęp do procedury rozstrzygania ich roszczeń dotyczących praw terytorialnych. Projekt został poparty przez obie Regionalne Rady Autonomiczne i oficjalnie przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu. Szczególnie interesujący jest art. 18 Statutu o autonomii regionów autonomicznych, który stanowi, że wymiar sprawiedliwości musi podlegać specjalnym regulacjom, uwzględniającym specyfikę kulturową społeczności tubylczych i etnicznych. aby społeczności te miały dostęp do procedury rozstrzygania ich roszczeń dotyczących praw terytorialnych. Projekt został poparty przez obie Regionalne Rady Autonomiczne i oficjalnie przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu. Szczególnie interesujący jest art. 18 Statutu o autonomii regionów autonomicznych, który stanowi, że wymiar sprawiedliwości musi podlegać specjalnym regulacjom, uwzględniającym specyfikę kulturową społeczności tubylczych i etnicznych. aby społeczności te miały dostęp do procedury rozstrzygania ich roszczeń dotyczących praw terytorialnych. Projekt został poparty przez obie Regionalne Rady Autonomiczne i oficjalnie przedłożony Zgromadzeniu Narodowemu. Szczególnie interesujący jest art. 18 Statutu o autonomii regionów autonomicznych, który stanowi, że wymiar sprawiedliwości musi podlegać specjalnym regulacjom, uwzględniającym specyfikę kulturową społeczności tubylczych i etnicznych.
Z drugiej strony świadek zaświadcza o rodowym charakterze posiadania przez Awas Tingni, ponieważ jest to społeczność rdzenna z własnym językiem, własną kulturą i historycznie ustalonym posiadaniem na swoim terytorium. Jest świadoma, że Wspólnota Awas Tingni wystąpiła o tytuł własności jej gruntów w drodze procedur administracyjnych, że wyczerpała wszystkie takie procedury, a mimo to Wspólnota nie otrzymała odpowiedzi od władz administracyjnych.
Jako adwokat zna pojęcie prokrastynacji administracyjnej. Powstaje zgodnie z wolą władz. Gdy to nastąpi i wyczerpała się ścieżka administracyjna, gminy nie mają innego wyjścia, jak odwołać się do sądownictwa, innymi słowy, jedyną procedurą jest remedium amparo w świetle zaniedbania ze strony władz. Termin na wniesienie środka zaradczego amparo wynosi 30 dni od powiadomienia o czyn lub zaniechaniu przez władze. Za pomocą środka amparo społeczność Awas Tingni zażądała przyznania tytułów ziem swoich przodków za pośrednictwem sądownictwa. Świadek wie o działaniach podejmowanych przez Awas Tingni przed sądami w celu promowania jego praw.
Jeśli chodzi o wniosek o zawieszenie koncesji na wyręb, środek zaradczy amparo złożony przez społeczność Awas Tingni został odrzucony z powodu ciągłego braku szacunku państwa dla uznawania praw rdzennych społeczności. Z proceduralnego punktu widzenia sądy nie dyskutowały o przyczynie odrzucenia środka.
Dla społeczności tubylczych nie ma innej procedury, dzięki której mogą one dochodzić swoich praw przodków, które są uznane w Konstytucji.
Artykuł 18 Statutu Autonomicznego Regionów Autonomicznych stanowi, że wymiar sprawiedliwości musi podlegać specjalnym regulacjom, ale jest to prawo ogólne, dla którego nie opracowano regulacji. Nie ma procedury, która pozwalałaby organom sądowym na uwzględnienie specyfiki, którą powinny wziąć pod uwagę. Zeznanie Marco Antonio Centeno Caffarena, dyrektora Urzędu Tytułów Wiejskich w Nikaragui.
Świadek mieszka w Managui w Nikaragui. Jest urzędnikiem państwowym od 1991 roku, zajmując wysokie stanowiska jako doradca oraz w sprawach dotyczących własności. Obecnie jest dyrektorem generalnym Biura Tytułów Wsi.
Aby wyjaśnić historię tytułowania ziemi w Nikaragui, należy rozróżnić trzy okresy lub etapy w XX wieku.
Pierwszym momentem było wdrożenie traktatu między Wielką Brytanią a Republiką Nikaragui, jak go nazywano traktat Harrison-Altamirano. Artykuł trzeci tego traktatu nakazywał przyznanie tytułów własności do określonego obszaru istniejącym społecznościom rdzennym Nikaragui Miskitia. Każdemu czteroosobowemu gospodarstwu domowemu przyznano tytuł własności do ośmiu manzanów ziemi. Jeśli gospodarstwo domowe miało więcej niż tę liczbę członków, powinni otrzymać tytuł własności do dodatkowych dwóch manzana na osobę.
Celem traktatu było przyznanie tytułów własności wszystkim grupom etnicznym lub społecznościom tubylczym zamieszkującym w tym czasie atlantyckie wybrzeże Nikaragui. W latach 1915-1920 zarejestrowano ponad 80 000 hektarów i wydano 60 tytułów własności, które są należycie zarejestrowane w Urzędzie Rejestracji Nieruchomości Publicznych w Bluefields, które jest jedynym na wybrzeżu Atlantyku. Ponadto społeczności Tilba-Lupia zostały przyznane dwa tytuły, których numery rejestracyjne to 2111 i 2112. W tym czasie grupy etniczne Majagna lub Sumo otrzymały tytuł do znacznej ilości ziemi, około 3690 hektarów, biorąc pod uwagę uwzględnij wyniki spisu ludności z 1950 r., który oszacował tę populację na około 407 osobników w regionie wybrzeża Atlantyku w Nikaragui.
Procedura zastosowana podczas wdrażania traktatu Harrison-Altamirano była prosta. Powołano Komitet ds. Tytułów Komarów, który odwiedzał miejsca, w których miały być przyznawane tytuły własności lub istniały wspólnoty, które zgłaszały swoje żądania. Żądania te „zostały opublikowane, aby ktokolwiek czuł, że doszło do naruszenia, mógł się sprzeciwić”. Jeśli nie było sprzeciwu, mierzono ziemię i przyznawano tytuł własności, ale jeśli ktoś sprzeciwiał się, szukano polubownego ugody, zapewniając rekompensatę za obszary, na których tytuł własności dotyczył innych.
Następnie, w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, nastąpił drugi moment, w którym Nikaraguański Instytut Rolniczy (IAN) przyznał tytuły własności zgodnie z kryterium agrarnym; z tego powodu kompleksowe podejście do tytułowania ustąpiło miejsca okresowi, w którym tytuły własności do dodatkowych gruntów były przyznawane na mocy prawa rolnego z 1963 roku. W tym czasie społeczności tubylcze otrzymały tytuły własności do 62 500 ha. W sumie 28 gmin otrzymało tytuły własności. Grupy etniczne Majagna lub Sumo otrzymały tytuły własności do 14 tysięcy hektarów. W tym okresie trwał konflikt między Nikaraguą a Hondurasem, w wyniku którego niektóre społeczności zdecydowały się na powrót do Nikaragui i otrzymały tytuły własności; Do tych społeczności należały Francia Sirpi i Wisconsin.
Okres rewolucji, lata osiemdziesiąte, to kolejny moment. Na mocy nowej ustawy o reformie rolnej, opartej na kryterium dodatkowych gruntów oraz w ramach instytucji zwanej MIDINRA, 29 gmin otrzymało tytuły własności, ale dokładna liczba hektarów nie została odnotowana w Biurze Ewidencji Nieruchomości. Badanie ewidencji instytucji oraz księgi metrykalnej nieruchomości pozwoliło ustalić jedynie, że akty własności wydano na 28 tys. ha.
W latach 1995-98 przeprowadzono bardzo kompletne badania diagnostyczne dotyczące własności ziemi w społecznościach tubylczych. To badanie diagnostyczne odzwierciedlało, według rozeznania konsultantów, sytuację wspomnianych wówczas wspólnot. Badanie diagnostyczne nie dotyczyło przypadku społeczności Awas Tingni.
Szczególnie interesującym punktem roszczeń do ziemi na atlantyckim wybrzeżu Nikaragui jest tworzenie bloków. Bloki te mają bardzo pozytywny aspekt, ponieważ wzmacniają zarządzanie przez społeczności. Pojawia się jednak problem polegający na tym, że niedawno utworzone społeczności, zwane „wspólnotami córek”, zostały dodane do „wspólnot matek”, które otrzymały tytuły własności od Komitetu ds. Tytułów dla Komarów. Ci pierwsi oddzielili się od drugich, uzyskując pewną autonomię, a teraz zamierzają rościć sobie prawo do ziemi, powołując się na prawa przodków.
W archiwach instytucji noszącej dziś nazwę Office of Rural Titlings (dawniej INRA, a wcześniej MIDINRA) nie znaleziono żadnego formalnego wniosku o tytuł własności gruntów ze strony społeczności Awas Tingni. Jednak w pewnym momencie postępowania Komisja Międzyamerykańska dostarczyła kserokopię rejestru „wizyt lub dokumentów przychodzących”, w którym odnotowano wniosek dwóch przedstawicieli Wspólnoty, domagający się 16 tys. ha tytułowania gruntów. Świadek nie mógł jednak określić roku, w którym doszło do tego pozwu.
Świadek posiada wiedzę na temat opracowania przygotowanego przez doktora Theodore'a Macdonalda, które ma na celu ukazanie okupacji przodków ich ziem przez społeczność Awas Tingni. W związku z tym stwierdza, że Urząd Tytułów Wiejskich zajął się sprawą Wspólnoty „w tym sensie, że jest to już znane i że jest to kwestia, którą muszą udokumentować […] instytucjonalnie”, z tego powodu Wspomniane Biuro zatrudniło do oceny tego badania eksperta z Nikaragui, Ramiro Garcia, archeologa zatrudnionego jako badacz przez Muzeum Narodowe Nikaragui i doradcę Nikaraguańskiego Instytutu Kultury.
Kryterium instytucjonalnym urzędu, który reprezentuje, polega na tym, że społeczność Awas Tingni nie posiada przodków na ziemiach, do których występuje o tytuł własności.
W rzeczywistości społeczność Awas Tingni ma konflikt interesów w odniesieniu do tytułów własności gruntów ze społecznościami, które już należycie otrzymały tytuły własności od Komitetu ds. Tytułów Tytułów dla Komarów, ale zwłaszcza ze społecznościami lub grupami, które otrzymały tytuły własności w okresie IAN, w szczególności ze Wspólnotami Francia Sirpi, Wisconsin, Santa Clara, Aminrosita 1, Aminrosita 2, a także osiemnaście wspólnot i dziesięć wspólnot, jak się je nazywa. Uniemożliwiło to szybkie wydanie tytułu własności w odpowiedzi na petycję lub roszczenie społeczności Awas Tingni. Jednak urząd kierowany przez świadka nigdy nie odmawiał tej Gminie prawa do własności gruntów.
W wyniku projektu ustawy przedłożonej przez władze wykonawcze do Zgromadzenia Ustawodawczego Nikaragui w październiku 1998 r. przeprowadzono szereg konsultacji ze społecznościami i władzami autonomicznego regionu wybrzeża Atlantyku, a także ze społeczeństwem obywatelskim Nikaragui.
W okresie obejmującym lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte IAN wystawił 28 tytułów własności społecznościom tubylczym. Po 1974 r., za rządów gen. Anastacio Somozy, wydano tytuły własności, co do których nie ma dokładnych danych, ale według ewidencji Wojewódzkiego Urzędu Tytułowego przyznano ok. 68 tys. ha.
Twierdzenie społeczności Awas Tingni jest sprzeczne. Ich prośba, według właściwego organu ds. odniesień geograficznych i kartografii w Nikaragui, czyli Nikaraguańskiego Instytutu Badań Terytorialnych, INETER, obejmowała około 156 000 hektarów.
Żadna społeczność tubylcza nie otrzymała tytułu własności w ciągu ostatnich 11 lat, aw roku, w którym świadek przebywał w danej instytucji, nie było tytułów własności gruntów na rzecz społeczności tubylczych, głównie dlatego, że ramy prawne są w początkowej fazie. Dlatego „byłoby całkowicie niedopuszczalne, aby instytucja […] oficjalnie przyznawała [rodzime tytuły własności] według kryteriów, które być może nie byłyby zgodne z duchem [mającym] odzwierciedlenie w prawie”.
Świadek nie może określić liczby rdzennych mieszkańców Nikaragui, ale informacje te znajdują się w dokumentach spisu powszechnego z 1995 r., chociaż inwentarz Urzędu Tytułów Wsi z 1991 r. wymienia 230 gmin. 60 z nich otrzymało tytuły własności od Komitetu ds. Tytułów dla Komarów; 7 dodatkowych społeczności zostało zidentyfikowanych w badaniu przeprowadzonym przez University of Austin w Teksasie na podstawie umowy; 28 gmin otrzymało tytuły własności w okresie IAN, a 29 w latach osiemdziesiątych, w ramach instytucji zwanej MIDINRA. W związku z tym według tej podstawowej kalkulacji 124 gminy otrzymały tytuły własności.
Jeśli chodzi o roszczenie społeczności Awas Tingni, Urząd ds. Tytułów Wiejskich podjął się udokumentowania ich sprawy, ponieważ była ona sprzeczna pod względem zgłaszanego obszaru, ponieważ Awas Tingni ma problemy z granicami. W tym sensie dokument przedłożony Trybunałowi przez Międzyamerykańską Komisję zawiera mapę z lokalizacją obszaru około pięćdziesięciu kilku tysięcy hektarów. Instytut Studiów Terytorialnych zdigitalizował i geograficznie odniósł te informacje, dając zupełnie sprzeczny obszar. Fakt, że istnieje taka czynność prawna i że nie została jeszcze rozstrzygnięta, jest dodatkowym elementem, który nie pozwala nadać tytułu na korzyść Awas Tingni w sposób nieoficjalny i zgodnie z kryteriami, które mogą być sprzeczne z duchem prawa, które jeszcze nie zostało zostały przyjęte.
Raport przygotowany przez Theodore'a Macdonalda został skrytykowany, odwołując się do metodologicznych aspektów badania, gdyż faworyzował źródła ustne i nie porównywał ich ze źródłami archeologicznymi, ani też nie łączono technik etnograficznych z elementami demografii historycznej, ani nie były lingwistyczne. badania przeprowadzone w celu potwierdzenia, że jest to zwarta społeczność należąca do wyraźnie określonej grupy etnicznej. Co więcej, badanie to było niejednoznaczne w odniesieniu do rodowego charakteru okupacji obszaru objętego roszczeniem.
Istnieją normy konstytucyjne dotyczące tytułów własności gruntów i uznawania praw społeczności tubylczych, ale Urząd ds. Tytułów Wiejskich nie jest instytucją, która powinna je uznawać, ponieważ jego rolą jest jedynie umożliwienie im działania. Jako instytucja zajmująca się nadawaniem tytułów posiada delegatury na obszarach, na których występuje ludność miejscowa, których zadaniem jest właśnie wykrywanie i przyjmowanie wniosków o nadawanie tytułów; ale zgodnie ze statutem o autonomii wybrzeża Atlantyku władze lokalne są odpowiedzialne za udzielanie pomocy grupom ludności i przyczynianie się do odpowiedniego rozpatrywania ich roszczeń.
VI. OCENA DOWODÓW
84. Artykuł 43 regulaminu postępowania wskazuje właściwy moment procesowy na przedstawienie dowodów i ich dopuszczalność w następujący sposób:
Przedstawione przez strony dowody są dopuszczalne tylko wtedy, gdy uprzednie zawiadomienie o tym jest zawarte we wniosku i odpowiedzi na nie oraz, w stosownych przypadkach, w dokumencie przedstawiającym zastrzeżenia wstępne i w odpowiedzi na nie. Jeżeli którakolwiek ze stron powołuje się na działanie siły wyższej, poważnej przeszkody lub zaistnienia zachodzących zdarzeń jako podstawy do przedstawienia dowodu, Sąd może w tym konkretnym przypadku dopuścić taki dowód w innym niż wskazany powyżej terminie, pod warunkiem, że stronom przeciwnym gwarantuje się prawo do obrony.
1. Uzyskać z urzędu wszelkie dowody, które uzna za przydatne. W szczególności może przesłuchać w charakterze świadka, biegłego lub w jakimkolwiek innym charakterze każdą osobę, której zeznanie, oświadczenie lub opinię uzna za istotne.
2. Żądać od stron przedstawienia wszelkich dostępnych dowodów lub wyjaśnień lub oświadczeń, które ich zdaniem mogą być przydatne.
3. Zwrócić się do dowolnego wybranego przez siebie podmiotu, urzędu, organu lub organu o uzyskanie informacji, wyrażenie opinii lub przedstawienie sprawozdania lub oświadczenia w dowolnej sprawie. Dokumenty nie mogą być publikowane bez zezwolenia Sądu. […]
86. Należy podkreślić, że zasada obecności obu stron postępowania reguluje kwestie dowodowe. Zasada ta jest jedną z podstaw art. 43 regulaminu postępowania, jeśli chodzi o czas, w którym należy przedstawić dowód, aby istniała równość stron.
87. Biorąc pod uwagę, że celem dowodu jest wykazanie prawdziwości zarzucanych faktów, niezwykle ważne jest ustalenie kryteriów stosowanych przez międzynarodowy trybunał praw człowieka przy ocenie dowodów.
88. Trybunał ma uprawnienia dyskrecjonalne do oceny złożonych zeznań lub oświadczeń, zarówno na piśmie, jak i w inny sposób. W tym celu może odpowiednio ocenić dowody, kierując się zasadą „kompetentnej analizy”, która pozwala sędziom na wyciągnięcie wniosków co do prawdziwości zarzucanych faktów, biorąc pod uwagę przedmiot i cel Konwencji Amerykańskiej.
89. Aby uzyskać jak największą liczbę dowodów, Trybunał był bardzo elastyczny w ich dopuszczeniu i ocenie, kierując się zasadami logiki i bazując na doświadczeniu. Kryterium już wspomnianym i stosowanym wcześniej przez Trybunał jest nieformalizm oceny dowodów. Procedura ustanowiona dla spraw spornych przed Sądem Międzyamerykańskim ma swoje cechy, które odróżniają ją od tej, która ma zastosowanie w krajowych procesach prawnych, ponieważ ta pierwsza nie podlega formalnościom tego ostatniego.
90. Z tego powodu „kompetentna analiza” i niewymaganie formalności przy przyjęciu i ocenie dowodów są podstawowymi kryteriami ich oceny, ponieważ dowody są oceniane racjonalnie i jako całość.
91. Trybunał oceni teraz wartość dowodów przedstawionych przez strony w niniejszej sprawie.
92. W odniesieniu do dowodów z dokumentów przedstawionych przez Komisję i państwo, które nie były ani kwestionowane, ani kwestionowane, ani też nie podnoszono kwestii ich autentyczności, Trybunał przypisuje tym dowodom wartość prawną i dopuszcza je do dowodów w niniejszej sprawie.
93. Dokumenty „Awas Tingni. Studium etnograficzne społeczności i jej terytorium”, przygotowane przez Theodore Macdonald w lutym 1996 r.; „Ekspertyza etnograficzna dotycząca dokumentu sporządzonego przez dr. Theodore Macdonalda”, napisana przez Ramiro García Vásqueza, oraz kilka map terenu zajmowanego przez społeczność Awas Tingni, zostały zakwestionowane pod względem ich treści. Sąd bierze pod uwagę różne stanowiska stron dotyczące wspomnianych dokumentów; niemniej jednak Trybunał uważa za pożyteczne dopuszczenie ich do dowodów w niniejszej sprawie.
94. W odniesieniu do wycinków prasowych zaoferowanych przez Komisję Trybunał uważa, że nawet jeśli nie są one odpowiednio udokumentowanymi dowodami, można je oceniać w zakresie, w jakim odzwierciedlają publicznie lub powszechnie znane fakty, oświadczenia urzędników państwowych wysokiego szczebla lub potwierdzają to, co wynika z innych dokumentów lub zeznań otrzymanych w trakcie postępowania.
95. Dokumenty przedłożone przez Marco Antonio Centeno Caffarena w dniu 21 listopada 2000 r. na publicznej rozprawie zostały ocenione przez Trybunał, a w postanowieniu z dnia 24 listopada 2000 r. Trybunał dopuścił dowód, zgodnie z art. 44 swojego Regulaminu postępowania, dwa z ośmiu przedłożonych przez niego dokumentów (pkt 63, 64 i 79 powyżej).
96. Dokument „Ogólne badanie diagnostyczne własności gruntów w rdzennych społecznościach wybrzeża Atlantyku”, przygotowany przez Radę ds. Badań Ameryki Środkowej i Karaibów, został przekazany przez państwo w dniu 20 grudnia 2000 r., zgodnie z wnioskiem z dnia 24 listopada 2000 r. Nakaz sądowy (powyżej pkt 64, 65 i 80). Ponieważ dokument ten został zażądany przez Trybunał na podstawie art. 44 jego regulaminu postępowania, jest on dopuszczony do dowodu w niniejszej sprawie na podstawie przepisu pierwszego akapitu tej samej normy.
97. Trybunał uważa, że trzy dokumenty przedłożone przez Komisję w dniu 29 stycznia 2001 r. (pkt 66 i 81 powyżej) są użyteczne, zwłaszcza że nie były kwestionowane ani kwestionowane, ani też nie kwestionowano ich autentyczności ani prawdziwości. Dlatego są dopuszczeni do dowodów w niniejszej sprawie.
98. Materiał dowodowy sprawy jest niepodzielny i tworzą go dowody przekazywane na wszystkich etapach postępowania. Z tego powodu dowody z dokumentów przedstawione przez państwo i Komisję na etapie wstępnych zastrzeżeń są dopuszczone jako dowody w niniejszej sprawie.
99. Państwo nie przedłożyło dokumentów żądanych przez Trybunał w dniu 31 lipca 2001 r. jako dowodów ułatwiających rozstrzygnięcie sprawy (pkt 69 powyżej). W tym względzie Trybunał zauważa, że strony muszą przedłożyć Trybunałowi żądane przez Trybunał dowody, czy to dokumenty, zeznania, opinie biegłych, czy też inne rodzaje dowodów. Komisja i Państwo muszą dostarczyć wszystkie wymagane elementy dowodowe – z urzędu, jako dowód ułatwiający rozstrzygnięcie sprawy lub na wniosek strony – aby Trybunał miał jak najwięcej elementów orzeczenia w celu ustalenia faktów i jak podstawę jego decyzji. Pod tym względem,
100. Odnośnie do opinii biegłych i przesłuchanych zeznań, które nie były ani kwestionowane, ani kwestionowane, Trybunał dopuszcza je do dowodu tylko w takim zakresie, w jakim jest to zgodne z przedmiotem badania.
101. W streszczeniu przedstawiającym swoje końcowe argumenty państwo stwierdziło, że:
Prawie wszyscy biegli przedstawieni przez Komisję przyznali, że nie mieli bezpośredniej wiedzy na temat roszczeń do ziem przodków wysuwanych przez rdzenną społeczność Awas Tingni; innymi słowy, uznali, że ich opinie zawodowe opierają się na badaniach przeprowadzonych przez inne osoby. Nieliczni eksperci przedstawieni przez Komisję, którzy mogli mieć bezpośrednią wiedzę na temat roszczenia do praw przodków wysuwanego przez Awasa Tingniego, uznali wstępny, a zatem niejednoznaczny charakter ich esejów. Ponieważ badania te nie są rozstrzygające, nie należy ich dopuszczać jako dowodów naukowych potwierdzających zarzut braku tytułów ziem przodków.
102. W związku z powyższym Trybunałowi przysługuje swoboda uznania w ocenie oświadczeń i oświadczeń przedłożonych Trybunałowi. W tym celu Sąd dokona odpowiedniej oceny materiału dowodowego, kierując się zasadami „kompetentnej analizy”.
VII. SPRAWDZONE FAKTY
103. Po zbadaniu dokumentów, zeznań, opinii biegłych oraz oświadczeń Państwa i Komisji w toku niniejszego postępowania, Trybunał stwierdza, że ustalono następujące fakty:
a. Wspólnota Awas Tingni jest rdzenną społecznością grupy etnicznej Mayagna lub Sumo, położoną w Północnoatlantyckim Regionie Autonomicznym (RAAN) na atlantyckim wybrzeżu Nikaragui; organizację administracyjną RAAN tworzą Rada Regionalna, Koordynator Regionalny, władze miejskie i gminne oraz inne organy odpowiadające podziałowi administracyjnemu gmin;
Organizacja Wspólnoty Awas Tingni obejmuje Zarząd, którego członkami są: Sędzia Miejski, Syndyk, Zastępca Syndyku oraz Osoba Odpowiedzialna za Las. Członkowie ci są wybierani przez zgromadzenie wszystkich dorosłych członków Wspólnoty i odpowiadają bezpośrednio przed tym zgromadzeniem;
Wspólnota Mayagna (Sumo) Awas Tingni składa się z ponad sześciuset osób; członkowie Wspólnoty utrzymują się z rolnictwa rodzinnego i komunalnego, uprawy owoców i roślin leczniczych, łowiectwa i rybołówstwa. Działalność ta, jak również użytkowanie i korzystanie z zamieszkiwanej przez nich ziemi, odbywa się w przestrzeni terytorialnej zgodnie z tradycyjną zbiorową formą organizacji;
istnieją „nakładanie się” lub nakładanie się ziem komunalnych, do których należą rdzenni mieszkańcy wybrzeża Atlantyku. Niektóre społeczności twierdzą, że mają prawa do tych samych ziem, których domaga się społeczność Awas Tingni; ponadto państwo utrzymuje, że część gruntów objętych roszczeniami wspólnoty Awas Tingni należy do państwa;
gmina nie posiada tytułu własności do gruntów, do których się zgłasza;
26 marca 1992 roku została podpisana umowa pomiędzy Awas Tingni Community i Maderas y Derivados de Nicaragua, SA (MADENSA) na kompleksowe zarządzanie lasem;
w maju 1994 r. Wspólnota, MADENSA i MARENA podpisały „Umowę o gospodarce leśnej”, na mocy której ta ostatnia zobowiązała się do ułatwienia „definicji” gruntów komunalnych i uniknięcia podważania roszczeń terytorialnych Wspólnoty;
Koncesja dla korporacji SOLCARSA na wykorzystanie drewna
5 stycznia 1995 r. Państwowa Służba Leśna MARENA zatwierdziła przedłożony przez SOLCARSA plan urządzenia lasu na wykorzystanie drewna „w rejonie rzeki Wawa i Cerro Wakambay”. W marcu 1995 r. plan ten został przedłożony Radzie Okręgowej RAAN. 28 kwietnia 1995 roku Koordynator Regionalny RAAN i korporacja SOLCARSA podpisali porozumienie, a 28 czerwca tego roku Zarząd Rady Regionalnej RAAN uchwałą nr 2-95 uznał to porozumienie oraz zezwolił na rozpoczęcie pozyskiwania drewna na obszarze Wakambay, jak określono w planie urządzenia lasu;
13 marca 1996 r. państwo, za pośrednictwem MARENA, udzieliło 30-letniej koncesji korporacji SOLCARSA na zarządzanie i użytkowanie lasu na obszarze około 62 000 hektarów położonych w RAAN, między gminami Puerto Cabezas i Waspam;
SOLCARSA została usankcjonowana rozporządzeniem ministerialnym nr 02-97, przyjętym przez MARENĘ 16 maja 1997 r., za nielegalne wycinanie drzew „na terenie gminy Kukulaya” oraz za prowadzenie prac bez pozwolenia środowiskowego;
27 lutego 1997 r. Zespół Konstytucyjny Sądu Najwyższego uznał koncesję przyznaną SOLCARSIE za niekonstytucyjną, ponieważ nie została zatwierdzona na posiedzeniu plenarnym Rady Okręgowej RAAN(in. par.103(q)(iii)) . Następnie Minister MARENA zwrócił się do Rady Regionalnej RAAN o zatwierdzenie tej koncesji;
9 października 1997 r. Rada Okręgowa RAAN podjęła decyzję o: a) „[r]atyfikacji Przepisu Administracyjnego Nr 2-95 z dnia 28 czerwca 1995 r., podpisanego przez Zarząd Samodzielnej Rady Okręgowej i Koordynatora Okręgowego [RAAN]”, który zatwierdził koncesję na wyręb na rzecz korporacji SOLCARSA; b) „[zawiesza] obowiązującą Umowę między Rządem Regionalnym a [SOLCARSA], podpisaną dnia 28 kwietnia 1995 r.”; oraz c) „[r]atyfikacja [...] Umowy o gospodarowanie i użytkowanie lasu, podpisany przez Ministra MARENA i [...] SOLCARSA w dniu 13.03.1996 r.”;
Wysiłki administracyjne podejmowane przez społeczność Awas Tingni
11 lipca 1995 r. María Luisa Acosta Castellón reprezentująca Wspólnotę skierowała pismo do Ministra MARENA z prośbą o niepodejmowanie dalszych kroków w celu udzielenia koncesji korporacji SOLCARSA bez porozumienia ze Wspólnotą. W piśmie stwierdzono również, że MARENA ma obowiązek „ułatwienia definiowania gruntów komunalnych i [...] uniknięcia niszczenia [...] roszczeń terytorialnych Wspólnoty”, gdyż tak stanowi umowa podpisana przez Wspólnoty, MADENSA i MARENA w maju 1994 r. (pkt 103 (i) powyżej);
w marcu 1996 r. gmina złożyła pismo do Rady Regionalnej RAAN, w której zwróciła się do Rady Regionalnej o rozpoczęcie procesu badawczego prowadzącego do odpowiedniej demarkacji terytorialnej z udziałem gminy Awas Tingni i innych zainteresowanych społeczności, w celu zapewnienia im praw własności na swoich przodkach na gruntach komunalnych” oraz „uniemożliwienie udzielania koncesji na eksploatację zasobów naturalnych na omawianym obszarze bez uprzedniej zgody Wspólnoty”. W tym celu zaproponowali: a) ocenę opracowania etnograficznego przedłożonego przez Wspólnotę oraz, w razie potrzeby, opracowanie uzupełniające; b) proces negocjacji między Wspólnotą Awas Tingni a sąsiednimi gminami w sprawie granic ich ziem komunalnych; c) identyfikacja gruntów państwowych na danym obszarze; oraz d) „wyznaczenie ziem komunalnych Awas Tingni”. Wspólnota stwierdziła, że wniosek został złożony „z powodu braku środków administracyjnych dostępnych w systemie prawnym Nikaragui, dzięki którym społeczności tubylcze mogą zapewnić prawa własności do swoich ziem komunalnych”;
Kroki prawne i działania
Pierwsze lekarstwo na amparo zgłoszone przez społeczność Awas Tingni i jej liderów.
11 września 1995 r. María Luisa Acosta Castellón, działając jako pełnomocnik specjalny przedstawicieli Wspólnoty Jaime Castillo Felipe, Marcial Salomón Sebastián i Siriaco Castillo Fenley, wniosła środek przeciwko amparo do Sądu Apelacyjnego w Matagalpa przeciwko Milton Caldera Cardenal, Minister MARENA, Roberto Araquistain, Dyrektor Państwowej Służby Leśnej MARENA oraz Alejandro Láinez, Dyrektor Państwowej Administracji Leśnictwa MARENA. We wniosku tym zażądali: a) nakazania wyżej wymienionym urzędnikom powstrzymania się od udzielenia koncesji SOLCARSA; aby agentom SOLCARSA nakazano opuszczenie ziem komunalnych Awas Tingni, gdzie „[prowadzili] prace mające na celu rozpoczęcie działalności związanej z tarcicą” i rozpoczęli proces dialogu i negocjacji ze Wspólnotą, na wypadek gdyby korporacja SOLCARSA nadal była „zainteresowana wykorzystaniem drewna na gruntach Wspólnoty” ; b) zastosowanie wszelkich innych środków, które Sąd Najwyższy uznał za słuszne; oraz c) wydanie nakazu wstrzymania procesu udzielania koncesji wnioskowanej do MARENA przez SOLCARSA. Ponadto, odnosząc się do naruszonych przepisów konstytucyjnych, skarżący stwierdzili, że sporne działania i zaniechania „[były] naruszeniem artykułów 5, 46, 89 i 180 Konstytucji Nikaragui, które łącznie zapewniają prawa własności i użytkowania rdzennej ludności. wspólnoty do swoich ziem komunalnych” i że,
w dniu 19 września 1995 r. Sąd Cywilny Sądu Apelacyjnego Szóstego Regionu Matagalpa uznał skargę amparo za niedopuszczalną jako „bezzasadną”, argumentując, że zgodnie z Amparo Wspólnota wyraziła milczącą zgodę na udzielenie koncesji Prawo, ponieważ wnioskodawcy przed złożeniem wniosku mieli 30 dni „od momentu, gdy dowiedzieli się o działaniu lub zaniechaniu”. Sąd ten uznał, że skarżący byli świadomi działań MARENA od czasu przed 11 lipca 1995 r., kiedy to skierowali pismo do Ministra MARENA (pkt 103(ñ) powyżej);
21 września 1995 r. María Luisa Acosta Castellón, działająca jako agent specjalny Jaime Castillo Felipe, Marcial Salomón Sebastián i Siriaco Castillo Fenley, przedstawiciele Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, złożyła wniosek o amparo do Najwyższego Trybunał Sprawiedliwości zwracając się o kontrolę stanu faktycznego i prawnego, w którym stwierdził, że Wspólnota i jej członkowie nie wyrazili zgody na proces udzielenia koncesji, że środek odwoławczy „[został] wniesiony przeciwko czynom, które zostały popełnione obecnie, gdy Wspólnota i jej członkowie [codziennie dowiadywali się o nowych naruszeniach”, i że w związku z tym trzydzieści dni na wniesienie środka amparo „można […] zacząć liczyć od ostatniego naruszenia, którego członkowie Wspólnota [była] świadoma”;
27 lutego 1997 r. Kolegium Konstytucyjne Sądu Najwyższego oddaliło skargę amparo o zbadanie stanu faktycznego i prawnego, opierając się na tych samych powodach, co Kolegium Cywilne Sądu Apelacyjnego VI Okręgu Matagalpy (supra para. 103.p.ii);
Środek Amparo złożony przez członków Rady Regionalnej RAAN:
29 marca 1996 r. Alfonso Smith Warman i Humberto Thompson Sang, członkowie Rady Regionalnej RAAN, złożyli przed Sądem Apelacyjnym w Matagalpa środek zaradczy przeciwko Claudio Gutiérrezowi, Ministrowi MARENA i Alejandro Láinezowi, Dyrektorowi Krajowej Administracji Leśnictwa MARENA za „podpisanie i autoryzację” koncesji na pozyskiwanie drewna firmie SOLCARSA, bez jej przedyskutowania i oceny na posiedzeniu plenarnym Rady Regionalnej RAAN, co stanowi naruszenie art. 181 konstytucji Nikaragui. W ramach tego środka odwoławczego zażądali zawieszenia wykonania koncesji i unieważnienia koncesji;
9 kwietnia 1996 r. Sąd Cywilny Sądu Apelacyjnego w Matagalpa uwzględnił wniesiony środek amparo, zarządził poinformowanie Prokuratora Generalnego RP, ostrzegł urzędników, przeciwko którym wniesiono środek odwoławczy, że powinni przedłożyć składał sprawozdania z ich działań do Sądu Najwyższego i wezwał strony do stawienia się przed Sądem Najwyższym „w celu skorzystania z przysługujących im praw”. Wreszcie oddalił wniosek o zawieszenie spornego aktu;
w wyroku nr 12 z dnia 27 lutego 1997 r. Skład Konstytucyjny SN uwzględnił wniosek amparo i uznał koncesję za niekonstytucyjną, ponieważ „nie została zatwierdzona przez Radę Okręgową [RAAN]”, ale raczej przez Radę Dyrektorów i przez Regionalnego Koordynatora [RAAN]”, naruszając w ten sposób artykuł 181 Konstytucji Nikaragui;
22 stycznia 1998 r. Humberto Thompson Sang, członek Rady Okręgowej RAAN, złożył do Trybunału Konstytucyjnego Sądu Najwyższego pismo, w którym wniósł o wykonanie wyroku nr 12 wydanego w sprawie 27 lutego 1997;
3 lutego 1998 r. Kolegium Konstytucyjne Sądu Najwyższego wydało zarządzenie zawiadomienia Prezydenta RP, że Minister MARENA nie zastosował się do wyroku nr 12 z dnia 27 lutego 1997 r. w sprawie nakazać Ministrowi należyte wykonanie tego wyroku, a Trybunał nakazał również zawiadomić o tym Zgromadzenie Narodowe;
w oficjalnym piśmie z dnia 16 lutego 1998 r. Minister MARENA poinformował Dyrektora Generalnego SOLCARSA, aby zarządził „zawieszenie wszelkich czynności” dotyczących umowy koncesji na pozyskiwanie drewna, ponieważ umowa ta stała się „bez jakikolwiek skutek lub wartość”, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego nr 12 z dnia 27 lutego 1997 r.;
Drugie lekarstwo na amparo złożone przez członków społeczności Awas Tingni:
a) uznanie koncesji na rzecz SOLCARSA za nieważną, ponieważ została udzielona i ratyfikowana z pominięciem konstytucyjnych praw i gwarancji wspólnoty Awas Tingni; b) wydanie nakazu dla Rady Dyrektorów Rady Regionalnej RAAN o rozpatrzeniu wniosku złożonego w marcu 1996 r. w celu „dalszego postępowania w celu uzyskania uznania i oficjalnego [poświadczenia] praw własności Wspólnoty do jej ziemie przodków”; c) wydanie nakazu dla „urzędników MARENA o powstrzymaniu się z kontynuowaniem koncesji na korzystanie z [n]rodzaju [zasobów] na obszarze koncesji na rzecz SOLCARSA do czasu ustalenia własności gruntu na tym obszarze lub zawarcia umowy został osiągnięty z Awas Tingni i każdą inną społecznością, która ma uzasadnione roszczenia do gruntów komunalnych na tym obszarze”,
12 listopada 1997 r. Sąd Cywilny Sądu Apelacyjnego Szóstego Rejonu Matagalpa uwzględnił wniosek amparo; odrzucił wniosek skarżących o zawieszenie czynu, ponieważ „najwyraźniej czyn został dokonany”; zarządził zawiadomienie o decyzji Prokuratorii Generalnej RP oraz zawiadomienie urzędników, przeciwko którym wniesiono skargę, w celu zwrócenia się do Sądu Najwyższego o ich działaniach, oraz wezwał strony do stawić się przed tym sądem „w celu skorzystania ze swoich praw”;
14 października 1998 r. Kolegium Konstytucyjne Sądu Najwyższego uznało „wniosek o środek amparo za niedopuszczalny ze względu na jego przedawnienie”, argumentując, że skarżący pozwolili na upływ trzydziestu dni od momentu powzięcia wiadomości ustawy, bez wnoszenia środka odwoławczego. Sąd ten stwierdził w tym względzie, że koncesja została podpisana w dniu 13 marca 1996 r. i że wnioskodawcy wiedzieli o koncesji wkrótce po jej podpisaniu;
tubylcze społeczności w Nikaragui nie otrzymały żadnych tytułów własności do ziemi od 1990 r.;
13 października 1998 r. Prezydent Nikaragui przedłożył Zgromadzeniu Narodowemu projekt ustawy „Prawo organiczne regulujące system własności komunalnej rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku i BOSAWAS”, który miał na celu „wdrożenie postanowień [artykułów] 5, 89, 107 i 180 Konstytucji”, ponieważ takie przepisy „wymagają istnienia instrumentu prawnego, który konkretnie reguluje delimitację i tytułowanie ziem społeczności tubylczych, aby nadać konkretny wyraz zasadom w nich zawartym”. W chwili wydania niniejszego wyroku wspomniany projekt ustawy nie został jeszcze przyjęty jako prawo w Nikaragui.
VIII. NARUSZENIE ARTYKUŁU 25
Prawo do ochrony sądowej
Argumenty Komisji
104. W odniesieniu do artykułu 25 Konwencji Komisja zarzuciła, że:
a) pomimo faktu, że instytucja amparo była chroniona Konstytucją Nikaragui (artykuły 45 i 188) oraz ustawodawstwem Nikaragui (ustawa nr 49 lub ustawa Amparo), była całkowicie nieskuteczna, aby uniemożliwić państwu dopuszczenie zagraniczna firma SOLCARSA do zniszczenia i eksploatacji ziem, które od lat należą do społeczności Awas Tingni;
b) skarżący zwrócili się do organu jurysdykcyjnego ustanowionego ustawą w celu uzyskania środków prawnych w celu ochrony ich przed czynami naruszającymi ich prawa konstytucyjne. Organ jurysdykcyjny musi podać powody na poparcie swoich wniosków i musi zdecydować o dopuszczalności lub niedopuszczalności roszczenia prawnego, z którego wynika środek zaskarżenia, po przeprowadzeniu procedury, w której przedstawiono dowody i toczy się debata na temat zarzutu. Środek odwoławczy był nieskuteczny, ponieważ nie uznawał naruszenia praw, nie chronił skarżących w naruszonych prawach ani nie zapewniał odpowiedniego zadośćuczynienia. Sąd uniknął orzeczenia w sprawie praw skarżących i utrudnił im korzystanie z prawa do środka odwoławczego na podstawie artykułu 25 Konwencji;
c) prawie rok po dopuszczeniu drugiego środka amparo, Sąd Najwyższy orzekł przeciwko temu środkowi bez rozstrzygnięcia co do meritum, argumentując, że skarżący sprzeciwiali się jedynie początkowemu przyznaniu koncesji i że Sąd doszedł do wniosku, w tym względzie, że środek odwoławczy uległ przedawnieniu, gdy faktycznie środek ten sprzeciwił się braku odpowiedzi na roszczenie terytorialne Wspólnoty i „rzekomej” ratyfikacji koncesji przez Radę Regionalną RAAN w 1997 r.;
d) ochrona sądowa dotyczy zobowiązania Państw-Stron do zapewnienia, że właściwe władze stosują się do orzeczeń sądowych, zgodnie z artykułem 25(2)(c) Konwencji. Jednakże w jedynej sprawie objętej stanem faktycznym w niniejszym postępowaniu, w której zapadło orzeczenie w sprawie środka amparo, Państwo zignorowało orzeczenie sądu wydane na korzyść społeczności tubylczych, łamiąc tym samym ww. artykuł Konwencji. Ponadto orzeczenie Sądu Najwyższego opierało się na pominięciu wymogu proceduralnego określonego w art. 181 Konstytucji i nie chroniło prawa własności do obszaru objętego tą koncesją;
e) władze Nikaragui powinny były zastosować się do wyroku z 27 lutego 1997 r. w odpowiednim czasie, a zatem powinny były pilnie i szybko zawiesić każdy akt, który został uznany za niekonstytucyjny, aby uniknąć spowodowania przez SOLCARSA nieodwracalnych szkód w ziemie Wspólnoty Awas Tingni. Nie postąpili jednak w ten sposób. Przez dwa lata Wspólnota znosiła kontynuację koncesji na pozyskiwanie drewna, co negatywnie wpłynęło na jej tradycyjną własność gruntu i zasoby naturalne;
f) Komisja została poinformowana w dniu 6 maja 1998 r. o zawieszeniu koncesji udzielonej SOLCARSA, półtora roku po zarządzeniu tego zawieszenia przez Sąd Najwyższy i po przyjęciu przez Komisję Raportu zgodnie z art. 50 Konwencji ;
g) Odpowiedź Nikaragui na sprawozdanie Komisji stanowi przyjęcie odpowiedzialności międzynarodowej w zakresie, w jakim Komisja uznaje swoje zobowiązania, gdy wskazuje, że jest w trakcie wykonywania zaleceń zawartych w tym sprawozdaniu;
h) Nikaragua nie zezwala grupom tubylczym na dostęp do sądownictwa, a zatem dyskryminuje je;
i) W Nikaragui nie ma skutecznej procedury ani mechanizmu wyznaczania granic i tytułowania rdzennej ziemi, zwłaszcza społeczności wybrzeży Atlantyku. Brak skutecznego mechanizmu tytułowania i demarkacji rdzennych ziem jest wyraźnie widoczny w przypadku Awas Tingni. Złożoność sprawy nie jest wymówką, by państwo przez lata nie wypełniało swojego obowiązku wynikającego z konwencji amerykańskiej, ani nie uważało, że nieuprawnione ziemie tubylcze są ziemiami stanowymi, ani nie udzielały koncesji firmom zagranicznym na tych ziemiach. Nawet po tym, jak państwo zobowiązało się w swojej „Konstytucji 1986” do zagwarantowania własności komunalnej społeczności tubylczych, minął długi okres bez faktycznego przeprowadzenia tego w związku z Awas Tingni i wieloma innymi społecznościami tubylczymi;
j) przedstawiciele Awas Tingni podjęli szereg kroków w związku z tytułami własności swoich ziem, zwracając się do organów państwowych posiadających odpowiednie kompetencje, w tym do INRA, instytucji, która została wskazana przez Nikaraguę jako organ uprawniony do nadawania tytułu czyn do rdzennych ziem komunalnych. Z drugiej strony, zgodnie z umową trójstronną podpisaną przez Wspólnotę, MARENĘ i MADENSA, MARENA zobowiązała się do tymczasowego uznania praw własności Wspólnoty do obszaru gospodarki leśnej oraz do ułatwienia procesu nadawania tytułów na korzyść Wspólnoty. MARENA nie wywiązała się jednak z tego zobowiązania. Ponadto w marcu 1996 r. Wspólnota złożyła wniosek o nadanie tytułu do Rady Regionalnej RAAN, ale nigdy nie otrzymała odpowiedzi, zamiast tego w następnym roku Rada zezwoliła na koncesję korporacji SOLCARSA bez konsultacji ze Wspólnotą. Wreszcie Wspólnota spotkała się z prezydentem Nikaragui w lutym 1997 r., aby sprzeciwić się koncesji i poprosić go o pomoc w tych samych celach; spotkanie to nie spowodowało jednak żadnego konkretnego aktu na korzyść Wspólnoty.
k) promując koncesję na rzecz SOLCARSA, państwo nie wzięło pod uwagę Wspólnoty i jej tradycyjnego prawa do ziemi; Nikaragua uznała obszar koncesji za grunty państwowe;
l) Wspólnota nie posiada formalnego tytułu ani żadnego innego instrumentu uznającego jej prawo do ziemi, na której mieszkają i na której prowadzona jest ich działalność kulturalna i bytowa, mimo że od lat domaga się tego od państwa. Od 1987 r. Nikaragua nie przyznała żadnych tytułów własności społecznościom tubylczym. Sytuacja Wspólnoty trwa nadal, pomimo podejmowanych od 1991 r. starań o wyznaczenie i tytułowanie ich tradycyjnych gruntów. Państwo dopuściło się zaniedbania i arbitralności w obliczu wniosków Wspólnoty o nadanie tytułu tytułów;
m) zasada estoppel nie pozwala państwu argumentować, że Wspólnota nie ma uzasadnionego roszczenia opartego na tradycyjnej lub historycznej własności gruntów, ponieważ zarzut ten jest sprzeczny ze stanowiskiem zajmowanym przez państwo przed Komisją i przed Wspólnotą przy kilku okazjach;
n) dla ludów tubylczych dostęp do prostego, szybkiego i skutecznego środka prawnego jest szczególnie ważny w związku z korzystaniem z ich praw człowieka, biorąc pod uwagę warunki bezbronności, w jakich zwykle się znajdują z powodów historycznych i ze względu na ich obecne społeczne okoliczności. W tej sprawie art. 25 Konwencji został naruszony na trzy sposoby: nieuzasadniona zwłoka w postępowaniu sądowym; odrzucenie środków odwoławczych wniesionych przez Wspólnotę oraz niewykonanie wyroku stwierdzającego niekonstytucyjność koncesji; oraz
ñ) przyznanie koncesji SOLCARSA i zaniechanie przez państwo niepodjęcia środków w celu zapewnienia praw Wspólnoty Awas Tingni do jej gruntów i zasobów naturalnych, zgodnie z ich tradycyjnymi wzorcami użytkowania i zajmowania, stanowiły naruszenie art. 1 i 2 Konwencji.
Argumenty państwa
105. W odniesieniu do artykułu 25 Konwencji Państwo z kolei twierdziło, że:
a) nie można stwierdzić, że w prawie Nikaragui doszło do zwłoki legislacyjnej, która utrudnia dochodzenie prawa uznanego przez Konstytucję. Istnieją ramy prawne umożliwiające przeprowadzenie procesu tytułowania gruntów dla społeczności tubylczych w kraju, za pośrednictwem Instytutu Reformy Rolnej Nikaragui (INRA), który został zignorowany przez Wspólnotę. Te ramy prawne zostały ustanowione przez Ustawę nr 14 „Poprawka do ustawy o reformie rolnej” z dnia 11 stycznia 1986 r. Państwo przyznało tytuł własności 28 społecznościom tubylczym na mocy tej ustawy. W aktach INRA nie ma wniosku o tytuł własności złożonego przez społeczność;
b) nie doszło do odmowy uznania prawa, w związku z którym po prostu nie złożono wniosków do władz krajowych. Społeczność tubylcza Awas Tingni nigdy nie złożyła formalnego wniosku o przyznanie tytułu własności gruntu przed sądami. Nie można zarzucić Sądowi Najwyższemu, że nie zapewnił środka prawnego, o który nigdy nie wnioskowano. Wszystkie roszczenia Wspólnoty były związane z jej sprzeciwem wobec koncesji na pozyskiwanie drewna przyznanej SOLCARSA;
c) Wspólnota złożyła niejednoznaczny i niejasny wniosek do Rady Regionalnej RAAN o pomoc w wypełnieniu luki normatywnej, jaka rzekomo istniała w tej sprawie. W związku z tym Wspólnota starała się zlekceważyć tubylcze procedury dotyczące tytułów własności gruntów, a także wprowadzić zamieszanie lub konflikt jurysdykcji między władzami rządu centralnego i rządów regionalnych na wybrzeżu Atlantyku;
d) 7 listopada 1997 r. Gmina wniosła do Sądu Najwyższego skargę amparo powołując się na odpowiedzialność państwa za prokrastynację administracyjną spowodowaną brakiem rozstrzygnięcia Rady Okręgowej RAAN, odwracając uwagę od zasadniczej kwestii, argumentując że Wspólnota nie złożyła żadnego wniosku o tytuł własności swoich rzekomych przodków przed właściwymi władzami, co jest równoznaczne z brakiem roszczenia proceduralnego;
e) Wspólnota zlekceważyła procedury krajowe zgodnie z prawem Nikaragui, rości sobie prawo do ziemi, która nie pochodzi od przodków, a poprzez mechanizm międzynarodowej presji sądowej stara się uchylić interesy osób trzecich na tym obszarze;
f) Wspólnota Awas Tingni skorzystała ze swojego prawa do wnioskowania o tytuł własności gruntów w sposób niedostateczny, uznając, że zrobiła to, gdy sprzeciwiła się przyznaniu koncesji na pozyskiwanie drewna na gruntach, które twierdzą:
1. Gdy postępowanie administracyjne w sprawie przyznania koncesji na wyręb nie zostało jeszcze zakończone, a władze MARENA poinformowały opinię publiczną w dniach 17, 18 i 19 maja 1995 r. o tej okoliczności, aby osoby trzecie miały możliwość wniesienia sprzeciwu, Wspólnota powstrzymał się od wniesienia jakiegokolwiek sprzeciwu wobec tego ustępstwa, czyniąc je w ten sposób aktem konsensualnym.
2. Po przyznaniu koncesji na wycinkę spółce SOLCARSA, Wspólnota nie skorzystała ze środka zaradczego amparo w terminie określonym przez prawo. Poprzez to poważne zaniedbanie, bezwzględnie przypisane stronie wnioskodawcy, utracili możliwość sądowej kontroli decyzji administracyjnych dotyczących koncesji.
3. Wspólnota w niedbały sposób zakwestionowała orzeczenie sądu, które odmówiło zastosowania środka amparo, o którym mowa w punkcie poprzednim, wnosząc kolejny środek amparo odwołujący się do kontroli stanu faktycznego i prawnego, w którym nie wnosiła o zawieszenie wykonania aktu administracyjnego który udzielił koncesji. Sąd Najwyższy musiał jednak ograniczyć swoje orzeczenie ściśle do pytania postawionego przez wnioskodawcę (zasada ścisłego prawa w kontroli).
4. Podczas gdy wyrok w przedmiocie środka odwoławczego w sprawie kontroli stanu faktycznego i prawnego był jeszcze w toku, Wspólnota nie sprzeciwiła się koncesji na wyręb poprzez środek zaradczy niezgodności z konstytucją, gdy miała taką możliwość. Jest to kolejny wyraz ich niedbałego korzystania z prawa do składania petycji. Wspólnota musiała polegać na działaniu osoby trzeciej, aby uzyskać to, czego nie była w stanie uzyskać. Obowiązek wyczerpania wszystkich krajowych środków odwoławczych spoczywa wyłącznie na skarżących, którzy nie mogą zwolnić się z obowiązku proceduralnego z powodu środków wniesionych przez osoby trzecie;
5. Co się tyczy wniosku o unieważnienie koncesji na pozyskiwanie drewna przyznanej SOLCARSA, nikaraguański system sądowy skutecznie zapewnił wnioskowany środek zaskarżenia, ponieważ koncesję tę uznano za nieważną. Nieskuteczni byli doradcy wspólnoty Awas Tingni, którzy nie wnieśli wobec tej koncesji żadnego środka odwoławczego w związku z niekonstytucyjnością, jak to zrobili niektórzy członkowie Rady Regionalnej RAAN. W odniesieniu do rzekomego opóźnienia w wykonaniu wyroku stwierdzającego nieważność koncesji należy wziąć pod uwagę, że państwo zwróciło się do SOLCARSA o zawieszenie koncesji wkrótce po wydaniu tego wyroku. Ponadto znaczenie tej kwestii nie jest jasne, ponieważ środek odwoławczy, który doprowadził do tego wyroku, został złożony przez osobę trzecią,
g) prawo Awas Tingni do tytułu własności ziem, które nie są jego przodkami, podlegałoby decyzji państwa po zasięgnięciu opinii tej społeczności;
h) Komisja stwierdziła, że Nikaragua posługuje się pretekstem, że nie przyznała tytułu własności wspólnocie Awas Tingni, ponieważ przedłożone przez nią roszczenie terytorialne jest złożone. Jednakże nie podjęto decyzji w sprawie tego twierdzenia, ponieważ Awas Tingni nie udowodnił, że posiada niezbędne wymogi, aby je uzasadnić, w szczególności dotyczące zajmowania przez przodków ziem przodków; oraz
i) państwo promowało ważne inicjatywy związane z tytułowaniem ziem komunalnych rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku.
Rozważania Trybunału
106. Artykuł 25 Konwencji stanowi, że:
1. Każdy ma prawo do prostego i szybkiego odwołania lub innego skutecznego odwołania się do właściwego sądu lub trybunału w celu ochrony przed czynami naruszającymi jego podstawowe prawa uznane w konstytucji lub ustawach […] lub w niniejszej Konwencji, nawet jeśli takie naruszenie mogło zostać popełnione przez osoby wykonujące swoje obowiązki służbowe.
2. Państwa-Strony zobowiązują się:
(a) zapewnienie, że każdej osobie żądającej takiego środka odwoławczego przysługują jej prawa określone przez właściwą władzę przewidzianą przez system prawny Państwa; b) rozwijanie możliwości sądowego środka odwoławczego; oraz c) zapewnienie, aby właściwe organy egzekwowały takie środki prawne po ich przyznaniu.
107. Artykuł 1 ust. 1 Konwencji potwierdza, że:
Państwa-Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się do poszanowania praw i wolności uznanych w niniejszej Konwencji oraz do zapewnienia wszystkim osobom podlegającym ich jurysdykcji swobodnego i pełnego korzystania z tych praw i wolności, bez jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, płeć , język, religię, poglądy polityczne lub inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, status ekonomiczny, urodzenie lub jakikolwiek inny stan społeczny.
108. Artykuł 2 Konwencji z kolei stanowi, że:
[jeżeli wykonywanie jakichkolwiek praw lub wolności, o których mowa w artykule 1, nie jest już zapewnione przepisami ustawodawczymi lub innymi przepisami, Państwa-Strony zobowiązują się przyjąć, zgodnie ze swoimi procedurami konstytucyjnymi i postanowieniami niniejszej konwencji, takie przepisy ustawodawcze lub inne środki, jakie mogą być konieczne do wykonania tych praw lub wolności.
109. Komisja podnosi, jako kluczową kwestię, brak uznania praw społeczności Awas Tingni przez Nikaraguę, a konkretniej nieskuteczność procedur przewidzianych w ustawodawstwie mających na celu zapewnienie skuteczności tych praw społeczności tubylczych, jak również jako brak rozgraniczenia ziem posiadanych przez tę gminę. Komisja dodaje, że pomimo wielokrotnych kroków podejmowanych przez Wspólnotę, oficjalne uznanie mienia komunalnego nie zostało jeszcze osiągnięte, a ponadto zostało ono naruszone przez koncesję na pozyskiwanie drewna przyznaną spółce o nazwie SOLCARSA na gruntach zajmowanych przez tę społeczność.
110. Państwo z kolei zasadniczo argumentuje, że Wspólnota ma nieproporcjonalne roszczenia, ponieważ jej posiadanie nie pochodzi od przodków, występuje o tytuł do ziem, które zostały zajęte przez inne społeczności tubylcze na atlantyckim wybrzeżu Nikaragui, i nigdy nie dokonało formalny wniosek o tytuł do właściwych organów. Nikaragua utrzymuje również, że istnieją ramy prawne regulujące procedurę tytułów własności gruntów dla społeczności tubylczych pod zwierzchnictwem Nikaragui Agrarian Reform Institute (INRA). W odniesieniu do koncesji na pozyskiwanie drewna przyznanej SOLCARSA państwo wskazuje, że wspólnota Awas Tingni nie poniosła żadnych szkód, ponieważ koncesja ta nie została wykonana, lecz została uznana za niezgodną z konstytucją.
111. Trybunał zauważył, że art. 25 Konwencji ustanowił, w szerokim zakresie,
zobowiązanie państw do zaoferowania wszystkim osobom podlegającym ich jurysdykcji skutecznego środka prawnego przeciwko czynom naruszającym ich prawa podstawowe. Stanowi również, że chronione w niej prawo dotyczy nie tylko praw zawartych w Konwencji, ale także uznanych przez Konstytucję lub prawo.
112. Trybunał powtórzył również, że prawo każdej osoby do prostego i szybkiego środka odwoławczego lub innego skutecznego środka odwoławczego przed właściwymi sędziami lub sądami, w celu ochrony przed aktami naruszającymi ich prawa podstawowe, „jest jednym z podstawowych filarów, nie tylko Konwencji amerykańskiej, ale także praworządności w społeczeństwie demokratycznym, w rozumieniu Konwencji”.
113. Trybunał wskazał również, że:
brak skutecznego środka odwoławczego przeciwko naruszeniu praw uznanych przez Konwencję stanowi naruszenie Konwencji przez Państwo-Stronę, w którym taka sytuacja ma miejsce. W tym względzie należy podkreślić, że do takiego uciekania się nie wystarczy, że jest ono utrwalone w Konstytucji lub w ustawie lub że powinno być formalnie dopuszczalne, ale rzeczywiście zasadne musi być ustalenie, czy istnieje stanowi naruszenie praw człowieka i zapewnienia wszystkiego, co konieczne, aby temu zaradzić.
114. Trybunał stwierdził ponadto, że aby Państwo zastosowało się do postanowień wspomnianego artykułu, nie wystarczy formalne istnienie środków prawnych, ponieważ muszą one być również skuteczne.
115. W niniejszej sprawie analizę art. 25 Konwencji należy przeprowadzić z dwóch perspektyw. Po pierwsze, istnieje potrzeba przeanalizowania, czy istnieje procedura tytułowania gruntów o cechach wymienionych powyżej, a po drugie, czy środki zaradcze amparo przedstawione przez członków Wspólnoty zostały podjęte zgodnie z art. 25.
a) Istnienie procedury dla rdzennych tytułów i rozgraniczenia gruntów:
116. Artykuł 5 konstytucji Nikaragui z 1995 r. stanowi, że:
Wolność, sprawiedliwość, poszanowanie godności osoby ludzkiej, pluralizm polityczny, społeczny i etniczny, uznanie różnych form własności, swobodna współpraca międzynarodowa i poszanowanie wolnego samostanowienia to zasady narodu Nikaragui.
[…]
Państwo uznaje istnienie ludów tubylczych, którym przysługują określone w Konstytucji prawa, obowiązki i gwarancje, a zwłaszcza zachowania i rozwoju ich tożsamości i kultury, posiadające własne formy organizacji społecznej i kierowania sprawami lokalnymi, jako a także zachowanie komunalnych form własności ich gruntów, a także użytkowania i korzystania z tych gruntów, zgodnie z prawem. W Konstytucji [...] dla społeczności Wybrzeża Atlantyku ustanawia się autonomiczny reżim.
Różne formy własności: publiczna, prywatna, stowarzyszeniowa, spółdzielcza i wspólnotowa muszą być gwarantowane i promowane bez dyskryminacji, aby wytwarzać bogactwo, a wszystkie z nich, funkcjonując swobodnie, muszą pełnić funkcję społeczną.
117. Art. 89 Konstytucji stanowi dalej, że:
Wspólnoty Wybrzeża Atlantyckiego są nieodłączną częścią ludności Nikaragui i jako takie mają te same prawa i te same obowiązki.
Wspólnoty Wybrzeża Atlantyckiego mają prawo do zachowania i rozwijania swojej tożsamości kulturowej w ramach jedności narodowej; mieć własne formy organizacji społecznej i zarządzać swoimi lokalnymi sprawami zgodnie z własnymi tradycjami.
Państwo uznaje komunalne formy własności ziemi Wspólnoty Wybrzeża Atlantyku. Uznaje również użytkowanie i korzystanie z wód i lasów na ich terenach komunalnych.
118. Art. 180 tej Konstytucji stanowi, że:
Wspólnoty Wybrzeża Atlantyckiego mają prawo do życia i rozwoju w formach organizacji społecznej, które odpowiadają ich tradycjom historycznym i kulturowym.
Państwo gwarantuje tym społecznościom korzystanie z ich zasobów naturalnych, skuteczność ich komunalnych form własności oraz wolny wybór ich władz i przedstawicieli.
Gwarantuje również zachowanie ich kultur i języków, religii i obyczajów.
119. Ustawa nr 28, opublikowana 30 października 1987 r. w La Gaceta nr 238, Dziennik Urzędowy Republiki Nikaragui, regulowała Statut Autonomii Regionów Wybrzeża Atlantyckiego Nikaragui. W związku z tym ustalił, że:
Sztuka. 4. Regiony zamieszkane przez Wspólnoty Wybrzeża Atlantyckiego korzystają, w ramach jedności Państwa Nikaragui, z autonomicznego reżimu, który gwarantuje skuteczne wykonywanie ich praw historycznych i innych, określonych w Konstytucji.
[…]
Sztuka. 9. Racjonalne wykorzystanie górnictwa, leśnictwa, rybołówstwa i innych zasobów naturalnych Regionów Autonomicznych będzie uznawać prawa własności do ich ziem komunalnych i musi przynosić korzyści ich mieszkańcom w sprawiedliwych proporcjach poprzez umowy między Rządem Regionalnym a Rządem Centralnym.
120. Dekret nr 16-96 z dnia 23 sierpnia 1996 r. o utworzeniu Krajowej Komisji Wyznaczenia Ziem Rdzennych Społeczności Wybrzeża Atlantyckiego stanowił, że „Państwo uznaje komunalne formy własności ziem Wspólnot Wybrzeża Atlantyku” i wskazał, że „konieczne jest powołanie odpowiedniego organu administracyjnego do rozpoczęcia procesu demarkacji tradycyjnych ziem społeczności tubylczych”. W tym celu dekret powierza komisji narodowej, między innymi, zadanie identyfikacji ziem tradycyjnie zajmowanych przez różne społeczności tubylcze, przeprowadzenie procesu analizy geograficznej w celu określenia obszarów gminnych i należących do państwa,
121. Ustawa nr 14, opublikowana 13 stycznia 1986 r. w La Gaceta nr 8, Dziennik Urzędowy Republiki Nikaragui, zatytułowana „Poprawka do ustawy o reformie rolnej”, stanowi w artykule 31, że:
Państwo zapewni niezbędną ziemię dla Miskito, Sumo, Ramy i innych społeczności etnicznych Atlantyku Nikaragui, aby poprawić ich standard życia i przyczynić się do społecznego i gospodarczego rozwoju [N]narodu.
122. W oparciu o powyższe, Trybunał uważa, że istnienie norm uznających i chroniących rdzenną własność komunalną w Nikaragui jest oczywiste.
123. Wydaje się zatem, że procedura tytułowania ziem zajmowanych przez ludy tubylcze nie została wyraźnie uregulowana w ustawodawstwie Nikaragui. Według państwa, ramy prawne dla przeprowadzenia procesu tytułowania własności gruntów dla społeczności tubylczych w kraju są określone w ustawie nr 14 „Poprawka do ustawy o reformie rolnej”, a proces ten powinien odbywać się za pośrednictwem Nikaragui. Instytut Reformy Rolnej (INRA). Ustawa nr 14 ustanawia procedury gwarantujące własność gruntu wszystkim tym, którzy pracują produktywnie i wydajnie, oprócz ustalenia, że własność może zostać uznana za „podlegającą” reformie rolnej, jeśli zostanie porzucona, nieuprawiana, niewłaściwie uprawiana, wynajmowana lub cedowana w jakiejkolwiek innej formie, ziemie, które nie są bezpośrednio uprawiane przez ich właścicieli, ale raczej przez chłopów poprzez medierię, współużytkowanie, kolonizację, skłotowanie lub inne formy produkcji chłopskiej oraz ziemie, które są uprawiane przez spółdzielnie lub chłopów zorganizowanych w jakikolwiek inny sposób. Jednakże Trybunał uważa, że ustawa nr 14 nie ustanawia szczególnej procedury wyznaczania i tytułowania ziem posiadanych przez społeczności tubylcze, biorąc pod uwagę ich specyficzne cechy.
124. Pozostała część materiału dowodowego w niniejszej sprawie pokazuje również, że państwo nie posiada szczególnej procedury dotyczącej tytułów własności gruntów tubylczych. Kilku świadków i biegłych (Marco Antonio Centeno Caffarena, Galio Claudio Enrique Gurdián Gurdián, Brooklyn Rivera Bryan, Charles Rice Hale, Lottie Marie Cunningham de Aguirre, Roque de Jesús Roldán Ortega), którzy złożyli zeznania przed Trybunałem podczas publicznej rozprawy meritum niniejszej sprawy (powyżej pkt 62 i 83) wyrażało, że w Nikaragui panuje ogólny brak wiedzy, niepewność co do tego, co należy zrobić i do kogo należy złożyć wniosek o rozgraniczenie i tytuł.
125. Ponadto, dokument z marca 1998 r. „Ogólne badanie diagnostyczne dotyczące własności ziemi w rdzennych społecznościach wybrzeża Atlantyku”, przygotowany przez Radę ds. Badań Ameryki Środkowej i Karaibów i dostarczony przez państwo w niniejszej sprawie (supra paras. 64, 65, 80 i 96), uznaje „[…] brak ustawodawstwa przyznającego INRA szczególne uprawnienia do przyznawania tytułu do rdzennych ziem komunalnych” i wskazuje, że możliwe jest, iż istnienie „niejasności prawnych […] przyczyniło się do wyraźne opóźnienie w odpowiedzi INRA na rdzenne żądania dotyczące tytułów komunalnych”. To badanie diagnostyczne dodaje, że…
[…] istnieje niezgodność między konkretnymi ustawami o reformie rolnej w kwestii ziem tubylczych a systemem prawnym kraju. Problem ten niesie ze sobą zamęt prawny i koncepcyjny oraz przyczynia się do politycznej nieskuteczności instytucji, którym powierzono rozwiązanie tej kwestii.
[…]
[…] w Nikaragui problemem jest brak ustaw pozwalających na konkretne stosowanie zasad konstytucyjnych, albo [że] gdy prawa istnieją (przypadek ustawy o autonomii), nie było wystarczającej woli politycznej do ich uregulowania.
[…]
[Nikaragui] brakuje jasnego prawnego rozgraniczenia statusu ziem narodowych w stosunku do rdzennych ziem komunalnych.
[…]
[…] poza relacją między ziemią narodową i komunalną, samo pojęcie rdzennej ziemi komunalnej nie ma jasnej definicji.
126. Z drugiej strony udowodniono, że od 1990 r. nie wydano żadnych tytułów własności społecznościom tubylczym (pkt 103(s) powyżej).
127. W świetle powyższego Trybunał stwierdza, że w Nikaragui nie ma skutecznej procedury delimitacji, demarkacji i tytułowania rdzennych ziem komunalnych.
b) Czynności administracyjne i sądowe:
128. Ze względu na brak konkretnego i skutecznego ustawodawstwa dla społeczności tubylczych w zakresie wykonywania ich praw oraz fakt, że państwo zbyło ziemie zajmowane przez społeczności tubylcze poprzez udzielenie koncesji, „Ogólne badanie diagnostyczne dotyczące własności ziemi w społecznościach tubylczych wybrzeża Atlantyku”, przeprowadzonego przez Central American and Caribbean Research Council, wskazuje, że „„środki zaradcze amparo” zostały złożone kilka razy, twierdząc, że koncesja ze strony państwa (zwykle na rzecz firmy zajmującej się wyrębem drewna) ingeruje w prawa komunalne specyficznej społeczności tubylczej”.
129. Udowodniono, że wspólnota Awas Tingni podjęła różne kroki przed różnymi władzami Nikaragui (powyżej pkt 103 lit. ñ), o), p), r), w następujący sposób:
a) 11 lipca 1995 r. złożyli pismo do Ministra MARENA, w którym wnioskowali o niepodejmowanie dalszych kroków w celu udzielenia koncesji korporacji SOLCARSA bez uprzedniego porozumienia ze Wspólnotą;
b) w marcu 1996 r. przed Radą Regionalną RAAN złożono wniosek o zapewnienie im praw własności do ziem komunalnych ich przodków, zgodnie z Konstytucją Nikaragui, a do Rady Regionalnej RAAN o uniemożliwienie przyznawania koncesje na wykorzystanie zasobów naturalnych na obszarze bez zgody Wspólnoty. Ten ostatni przedstawił kilka propozycji delimitacji i oficjalnego uznania swoich ziem komunalnych oraz zidentyfikowania gruntów państwowych na tym obszarze;
c) w dniu 11 września 1995 r. do Sądu Apelacyjnego w Matagalpa został złożony wniosek o środek amparo z wnioskiem o zawieszenie „procesu o udzielenie koncesji wnioskowanego przez SOLCARSA z MARENA” oraz o wydanie nakazu dla „przedstawicieli SOLCARSA […] ewakuacji ziem komunalnych Awas Tingni[,] gdzie obecnie trwają prace mające na celu rozpoczęcie wyrębu”, ponieważ sporne działania i zaniechania „były naruszeniem artykułów 5, 46, 89 i 180 Konstytucji Nikaragui, która wspólnie gwarantują prawa własności i użytkowania rdzennych społeczności do ich ziem komunalnych”. W dniu 19 września 1995 roku Panel Cywilny Sądu Apelacyjnego Szóstego Regionu Matagalpa uznał ten środek za niedopuszczalny, ponieważ był „bezpodstawny”;
d) w dniu 21 września 1995 r. do Sądu Najwyższego został złożony wniosek o rewizję stanu faktycznego i prawnego w celu zakwestionowania decyzji, o której mowa w poprzednim akapicie. 27 lutego 1997 r. Sąd Najwyższy odrzucił ten środek; oraz
e) w dniu 7 listopada 1997 r. gmina wniosła do Sądu Cywilnego Okręgu VI Matagalpa środek przeciwko Ministrowi MARENA, Dyrektorowi Generalnemu Państwowej Służby Leśnej MARENA oraz członkom Zarządu Dyrektorów Rady Regionalnej RAAN w latach 1994-1996 i 1996-1998, w których zasadniczo wystąpili o stwierdzenie nieważności koncesji na rzecz SOLCARSA oraz o wydanie zarządzenia dla Zarządu Rady Regionalnej Rady Regionalnej RAAN. RAAN do rozpatrzenia wniosku złożonego w marcu 1996 r. w celu „promowania procesu uzyskania oficjalnego uznania i [poświadczenie praw własności Wspólnoty do ziem jej przodków”. W dniu 12 listopada 1997 r. wniosek ten został uwzględniony przez ten Zespół, który wezwał strony do stawienia się przed Sądem Najwyższym. 14 października 1998 r. Sąd Konstytucyjny Sądu Najwyższego uznał „środek zaradczy amparo za bezpodstawny z powodu przedawnienia”.
130. Oprócz tych kroków, w dniu 29 marca 1996 r. Alfonso Smith Warman i Humberto Thompson Sang, członkowie Rady Regionalnej RAAN, wnieśli środek przeciwko amparo przed Sądem Apelacyjnym w Matagalpa przeciwko Ministrowi MARENA i Dyrektorowi Krajowej Administracji Leśnictwa MARENA za „podpisanie i autoryzację” koncesji na pozyskiwanie drewna firmie SOLCARSA bez jej przedyskutowania i oceny na posiedzeniu plenarnym Rady Regionalnej NAAR, z naruszeniem art. 181 konstytucji Nikaragui. 9 kwietnia 1996 r. Sąd Cywilny Sądu Apelacyjnego w Matagalpa uwzględnił wniesiony środek amparo, wydał postanowienie o zawiadomieniu o tym Prokuratora Generalnego RP, oddalił wniosek o zawieszenie spornego aktu, skierował go do Sądu Najwyższego sprawiedlowości, ostrzegł urzędników, przeciwko którym skierowano apelację, aby przesłali pisemny raport ze swoich działań do Sądu Najwyższego oraz wezwał strony do stawienia się przed Sądem Najwyższym w celu skorzystania z przysługujących im praw. 27 lutego 1997 r. Sąd Konstytucyjny Sądu Najwyższego uznał wniesiony środek amparo i orzekł, że koncesja jest niekonstytucyjna, ponieważ nie została zatwierdzona przez Radę Okręgową RAAN, ale przez jej Zarząd i Koordynator Wojewódzki RAAN. 22 stycznia 1998 r. Humberto Thompson Sang złożył pozew przed Sądem Najwyższym Nikaragui, w którym domagał się wykonania wyroku nr 12 z 27 lutego 1997 r. 13 lutego 1997 r.
131. W trakcie badania prostych, szybkich i skutecznych mechanizmów związanych z omawianym przepisem Trybunał utrzymywał, że instytucja proceduralna amparo posiada cechy wymagane do skutecznej ochrony praw podstawowych, to znaczy jest prosta i zwięzła. W kontekście Nikaragui, zgodnie z procedurą ustanowioną dla środków przeciwko amparo w ustawie nr 49 opublikowanej w La Gaceta nr 241, zwanej „ustawą Amparo”, decyzja powinna zostać podjęta w ciągu 45 dni.
132. W przedmiotowej sprawie pierwszy środek amparo został wniesiony do Sądu Apelacyjnego w Matagalpa w dniu 11 września 1995 r., a decyzja sądu została wydana 19 tego samego miesiąca i roku, to jest osiem dni później. Od czasu oddalenia tego środka, w dniu 21 września 1995 r. przedstawiciele Wspólnoty wnieśli skargę do Sądu Najwyższego o kontrolę stanu faktycznego i prawnego, na podstawie art. 25 ustawy Amparo. 27 lutego 1997 r. Sąd Najwyższy odrzucił ten środek odwoławczy. Sąd Międzyamerykański zauważa, że pierwsze z wyżej wymienionych orzeczeń sądowych zostało wydane w rozsądnym terminie. Jednak rozpatrzenie środka odwoławczego wniesionego do kontroli stanu faktycznego i prawnego zajęło rok, pięć miesięcy i sześć dni, zanim zostało ono rozstrzygnięte przez Sąd Najwyższy.
133. Drugi środek przeciwko amparo został wniesiony do Sądu Cywilnego Sądu Apelacyjnego Szóstego Rejonu Matagalpa w dniu 7 listopada 1997 r., dopuszczony przez ten sąd 12 tego samego miesiąca i roku i rozstrzygnięty przez Sąd Konstytucyjny Sąd Najwyższy 14 października 1998 r. Innymi słowy, od wniesienia środka odwoławczego do wydania orzeczenia w jego sprawie upłynęło 11 miesięcy i 7 dni.
134. W świetle kryteriów ustalonych w tej sprawie przez Trybunał oraz mając na uwadze zakres rozsądnych warunków w postępowaniu sądowym, można stwierdzić, że procedura zastosowana w różnych sądach, które rozpoznały środki zaradcze amparo w tej sprawie, nie przestrzegać zasady rozsądnego terminu chronionego Konwencją amerykańską. Zgodnie z kryteriami tego Sądu, środki amparo będą iluzoryczne i nieskuteczne w przypadku nieuzasadnionego opóźnienia w ich rozstrzygnięciu.
135. Furthermore, the Court has already said that article 25 of the Convention is closely linked to the general obligation of article 1(1) of the Convention, which assigns protective functions to domestic law in the States Party, and therefore the State has the responsibility to designate an effective remedy and to reflect it in norms, as well as to ensure due application of that remedy by its judicial authorities.
136. Along these same lines, the Court has expressed that
[t]he general duty under article 2 of the American Convention involves adopting protective measures in two directions. On the one hand, suppressing norms and practices of any type that carry with them the violation of guarantees set forth in the convention. On the other hand, issuing norms and developing practices which are conducive to effective respect for such guarantees.
137. As stated before, in this case Nicaragua has not adopted the adequate domestic legal measures to allow delimitation, demarcation, and titling of indigenous community lands, nor did it process the amparo remedy filed by members of the Awas Tingni Community within a reasonable time.
138. Trybunał uważa za konieczne, aby prawa uznane przez Konstytucję Nikaragui i ustawodawstwo były skuteczne, zgodnie z Konwencją Amerykańską. W związku z tym, zgodnie z artykułem 2 Konwencji Amerykańskiej, Państwo musi przyjąć w swoim prawie krajowym niezbędne środki ustawodawcze, administracyjne lub inne w celu stworzenia skutecznego mechanizmu delimitacji i tytułowania własności członków Wspólnoty Awas Tingni Mayagna, zgodnie z prawem zwyczajowym, wartościami, zwyczajami i obyczajami tej Wspólnoty.
139. Na podstawie powyższego Trybunał stwierdza, że Państwo naruszyło artykuł 25 Konwencji Amerykańskiej ze szkodą dla członków Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, w związku z artykułami 1(1) i 2 Konwencji .
IX. NARUSZENIE ARTYKUŁU 21
Prawo do własności prywatnej
Argumenty Komisji
140. W odniesieniu do art. 21 Konwencji Komisja argumentowała, że:
a) Wspólnota Mayagna posiada wspólne prawa własności do ziemi i zasobów naturalnych w oparciu o tradycyjne wzorce użytkowania i okupacji terytorium przodków. Istnieją prawa „istnieją nawet bez działań państwa, które je określają”. Tradycyjne prawa własności ziemi są związane z ciągłością historyczną, ale niekoniecznie z jednym miejscem i jedną konformacją społeczną na przestrzeni wieków. Całe terytorium Wspólnoty jest w posiadaniu zbiorowym, a jednostkom i rodzinom przysługują subsydiarne prawa użytkowania i zajmowania;
b) tradycyjne wzorce użytkowania i zajmowania terytorium przez tubylcze społeczności atlantyckiego wybrzeża Nikaragui tworzą systemy własności prawa zwyczajowego, są to prawa własności stworzone przez rdzenne normy i praktyki prawa zwyczajowego, które muszą być chronione i kwalifikują się jako chronione prawa własności zgodnie z artykułem 21 Konwencji. Nieuznanie równości praw własności opartych na rodzimej tradycji jest sprzeczne z zasadą niedyskryminacji określoną w art. 1 ust. 1 Konwencji;
c) Konstytucja Nikaragui oraz Statut Autonomiczny Regionów Wybrzeża Atlantyckiego Nikaragui uznają prawa własności wywodzące się z systemu prawa zwyczajowego dotyczącego posiadania ziemi, który tradycyjnie istniał w rdzennych społecznościach Wybrzeża Atlantyckiego. Ponadto prawa Wspólnoty są chronione Konwencją Amerykańską oraz postanowieniami innych konwencji międzynarodowych, których stroną jest Nikaragua;
d) istnieje międzynarodowa norma międzynarodowego prawa zwyczajowego, która potwierdza prawa ludów tubylczych do ich tradycyjnych ziem;
e) państwo nie wyznaczyło ani nie nazwało rdzennych ziem Wspólnoty Awas Tingni ani nie podjęło innych skutecznych środków w celu zapewnienia praw własności Wspólnoty do ziem jej przodków i zasobów naturalnych;
f) życie członków Wspólnoty zasadniczo zależy od rolnictwa, łowiectwa i rybołówstwa na obszarach w pobliżu ich wiosek. Stosunki Wspólnoty do jej ziemi i zasobów są chronione innymi prawami określonymi w Konwencji Amerykańskiej, takimi jak prawo do życia, honoru i godności, wolność sumienia i wyznania, wolność zrzeszania się, prawa rodziny i wolność przemieszczanie się i zamieszkanie;
g) Krajowa Komisja Wyznaczenia Ziem Społeczności Rdzennych Wybrzeża Atlantyku, powołana w celu przygotowania „Projektu Wyznaczenia”, nie przyczyniła się do ustanowienia mechanizmu demarkacji ziem ludów tubylczych z ich pełnym udział;
h) większość mieszkańców Awas Tingni przybyła w latach czterdziestych do miejsca, w którym mają swoją główną siedzibę, pochodzący z dawnego miejsca przodków: Tuburús. Na terytorium ich przodków następował ruch z jednego miejsca do drugiego; przodkowie Majów byli tu od niepamiętnych czasów;
i) istnieją ziemie tradycyjnie dzielone przez Awas Tingni i inne społeczności. Pojęcie własności może obejmować współwłasność lub prawa dostępu i użytkowania, zgodnie ze zwyczajami rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku;
j) Państwo naruszyło artykuł 21 Konwencji, przyznając korporacji SOLCARSA koncesję na pozyskiwanie gruntów tradycyjnie zajmowanych przez Wspólnotę, koncesję, która zagrażała korzystaniu z praw społeczności tubylczych, oraz uznając wszystkie ziemie niezarejestrowane pod formalnym tytułem czyn być ziemiami państwowymi;
k) członkowie Wspólnoty „zajmują i eksploatują znaczną część obszaru koncesji”. Koncesja przyznana korporacji SOLCARSA zagrażała interesom gospodarczym, przetrwaniu i integralności kulturowej Wspólnoty i jej członków. „[]Operacje pozyskiwania drewna prowadzone przez SOLCARSA […] na gruntach użytkowanych i zajmowanych przez wspólnotę Awas Tingni mogły w szczególności uszkodzić lasy wspólnotowe”. Koncesja i związane z nią działania państwa stanowią naruszenie prawa własności;
l) złożoność sprawy nie usprawiedliwia niewypełniania przez państwo swoich zobowiązań ani zarządzania nieuprawnionymi ziemiami tubylczymi tak, jakby były ziemiami państwowymi;
m) artykuł 181 Konstytucji Nikaragui odnosi się do zatwierdzania przez Państwo koncesji na grunty należące do Państwa, a nie do wykorzystania zasobów na gruntach komunalnych. Artykuł ten nie upoważnia MARENA i sejmiku RAAN do wydawania zezwoleń na pozyskiwanie drewna na gruntach prywatnych lub komunalnych bez zgody właściciela;
n) państwo musi przyjąć odpowiednie środki w celu rozgraniczenia własności Wspólnoty oraz w pełni zagwarantować prawa Wspólnoty do jej ziem i zasobów;
ñ) w niniejszej sprawie Konwencja Amerykańska musi być interpretowana z uwzględnieniem zasad odnoszących się do zbiorowych praw ludów tubylczych, zgodnie z artykułem 29 Konwencji; oraz
o) przyznanie koncesji SOLCARSA i zaniechanie przez państwo niepodjęcia środków w celu zagwarantowania praw społeczności Awas Tingni do ziemi i zasobów naturalnych, zgodnie z jej tradycyjnym sposobem użytkowania i zajmowania gruntów, stanowiło naruszenie art. 1 i 2 Konwencji.
Argumenty państwa
141. W odniesieniu do artykułu 21 Konwencji Państwo twierdziło, że:
a) istnieją „szczególne okoliczności, które stawiają to roszczenie poza normalnym zakresem prawa tubylczego”. Wspólnota to niewielka grupa rdzennych mieszkańców, która powstała w wyniku podziału komunalnego i kolejnych zmian geograficznych; ich obecność w regionie nie została dostatecznie udokumentowana; posiadają ziemie, które nie pochodzą od przodków, a część których tytuł został nabyty przez inne społeczności tubylcze, lub inne społeczności twierdzą, że posiadają prawa do posiadania przodków poprzedzające rzekome prawo Awas Tingni. Roszczenia o ziemię ze strony różnych grup etnicznych doprowadziły do istnienia złożonych sprzecznych interesów, które wymagają starannej analizy przez władze krajowe i delikatnego procesu rozwiązywania tych konfliktów w celu wygenerowania pewności prawa.
b) Ustawa nr 14, znana jako „Poprawka do ustawy o reformie rolnej”, ustanowiła ramy prawne do prowadzenia rdzennej własności gruntów komunalnych. Zgodnie z tym prawem miały miejsce „liczne rdzenne tytuły własności gruntów komunalnych”. Jednakże Wspólnota nie zwróciła się do właściwych organów rządowych o rozgraniczenie i nadanie tytułu;
c) Wspólnota uznawała przy różnych okazjach, że otrzymała tytuł własności do gruntu i stwierdziła to wyraźnie w umowie zawartej z korporacją MADENSA;
d) Komisja nie była w stanie udowodnić, że Awas Tingni był obecny przed 1945 r. na ziemiach, które twierdzą; sama Wspólnota uznała, że posiadanie gruntów, do których się zgłasza, sięga tego roku. Państwo uważa, że jest to grupa, która oddzieliła się od „matki” rdzennej społeczności, ale twierdzi, że posiada oddzielne i niezależne tytuły ziem, których posiadanie nie pochodzi od przodków;
e) w tym przypadku nie ma zastosowania zasiedzenie, ponieważ posiadanie Wspólnoty Mayagna było „niepewne”;
f) proces rdzennego nazewnictwa społeczności Wybrzeża Atlantyckiego charakteryzuje się złożonym charakterem ze względu na następujące okoliczności: a) zjawisko proliferacji rdzennych społeczności, będące konsekwencją ich rozczłonkowania; b) zjawisko grupowania się i przegrupowywania rdzennych społeczności z tytułem i bez tytułu; c) zjawisko migracji społeczności tubylczych w celu zajmowania ziem, które nie są przodkami; d) zjawisko społeczności tubylczych posiadających tytuły, które roszczą sobie prawa do ziemi przodków, tak jakby nigdy nie otrzymały tytułu własności, oraz e) grupy ludzkie, które roszczą sobie tytuły tubylcze bez formalnej akredytacji swojego statusu społeczności tubylczych zgodnie z prawem;
g) powierzchnia gruntów, do której zgłasza się gmina, jest nieproporcjonalna do liczby członków gminy, z tego powodu nie przysługuje jej prawo na warunkach określonych w jej wniosku. Wspólnota Mayagna twierdzi, że ma około 600 członków i irracjonalnie rości sobie prawa do powierzchni około 150 000 hektarów, co przekracza potrzeby jej członków. Różnorodność biologiczna obszaru nie uzasadnia długich dystansów pokonywanych przez łowiectwo i rybołówstwo, co wydaje się być argumentem używanym przez Wspólnotę w celu zwiększenia zajmowanego przez nią obszaru. Ponadto spis powszechny z 1995 r. wskazuje, że liczba członków Wspólnoty wynosi 576 osób, z których tylko 43% to Majagna;
h) w trakcie składania petycji do niewłaściwych władz gmina Awas Tingni zwiększyła zgłaszany obszar, co świadczy o złej wierze w jej działaniach i stało się przeszkodą w osiągnięciu „szybkiego rozwiązania”;
i) koncesja na pozyskiwanie drewna przyznana korporacji SOLCARSA była ograniczona do obszarów uznanych za grunty krajowe. Odkąd rozpoczął się proces tytułowania ziemi na wybrzeżu Atlantyku, państwo pozostawiło „korytarze” lub „obszary ziem narodowych” między rdzennymi społecznościami, które otrzymały tytuł do swoich ziem. Krajowe władze MARENA udzieliły koncesji na pozyskiwanie drewna na części obszaru uznanego za „krajowy korytarz lądowy” i żadna ze społeczności nie zakwestionowała tego, „ponieważ wiedziały, że znajduje się on na części istniejącego korytarza gruntów krajowych”. między nimi". Jednak Wspólnota Mayagna rości sobie prawo do tego obszaru;
j) koncesja na pozyskiwanie drewna przyznana korporacji SOLCARSA nie spowodowała szkód dla Wspólnoty Mayagna i przedsiębiorstwo to nie rozpoczęło działalności związanej z pozyskiwaniem drewna wynikającej z koncesji;
k) „Umowa o zarządzaniu lasami” podpisana przez Wspólnotę, korporację MADENSA i władze MARENA „nie jest ważnym precedensem przesądzającym o zasadności roszczenia do własności komunalnej przez Wspólnotę Mayagna. Działania MARENY – z uwagi na jej brak kompetencji w tej sprawie – nie mogą być wykorzystane jako zarzut domagania się uznania zasadności roszczeń do rdzennych tytułów własności ziemi, ponieważ instytucją właściwą do przyjmowania i rozstrzygania takich roszczeń jest INRA, podlegająca obecnie Ministerstwu Rolnictwa i Leśnictwa (MAF). Komisja sama przyznaje, że we wspomnianym dokumencie „Nikaragua nie uznała posiadania przodków, [ale raczej] po prostu zobowiązała się do ułatwienia tytułowania ziem przodków, co zakładało złożenie wniosku do administracji, władza jurysdykcyjna i skuteczna demonstracja pochodzenia”; oraz
l) istnieją ramy prawne i właściwy organ do prowadzenia tytułowania gruntów dla społeczności tubylczych. Nikaragua promowała ważne inicjatywy dotyczące tytułowania ziem komunalnych rdzennych społeczności wybrzeża Atlantyku.
Rozważania Trybunału
142. Artykuł 21 Konwencji stanowi, że:
1. Każdy ma prawo do używania i korzystania ze swojej własności. Prawo może podporządkować takie użytkowanie i korzystanie interesom społeczeństwa. 2. Nikt nie może być pozbawiony swojego majątku, chyba że zapłaci słuszne odszkodowanie, ze względu na użyteczność publiczną lub interes społeczny oraz w przypadkach i w formach określonych w ustawie. 3. Lichwa i jakakolwiek inna forma wyzysku człowieka przez człowieka jest prawnie zabroniona.
143. Artykuł 21 Konwencji Amerykańskiej uznaje prawo do własności prywatnej. W związku z tym ustanawia: a) że „każdy ma prawo do używania i korzystania ze swojej własności”; b) że takie użytkowanie i korzystanie może być podporządkowane, zgodnie z mandatem prawnym, „interesowi społecznemu”; c) o pozbawienie człowieka własności ze względu na „pożyteczność publiczną lub interes społeczny oraz w przypadkach i w formach określonych ustawą”; oraz d) w przypadku takiej pozbawienia należy wypłacić słuszne odszkodowanie.
144. „Własność” można zdefiniować jako te rzeczy materialne, które można posiadać, jak również wszelkie prawa, które mogą stanowić część majątku danej osoby; pojęcie to obejmuje wszystkie ruchomości i nieruchomości, elementy cielesne i niematerialne oraz wszelkie inne niematerialne przedmioty mogące mieć wartość.
145. Podczas badania i rozważania prac przygotowawczych do Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka, zdanie „Każdy ma prawo do korzystania i korzystania z własności prywatnej, ale prawo może podporządkować jej wykorzystanie i korzystanie z interesu publicznego ” zostało zastąpione przez „[k]ażdy ma prawo do używania i korzystania ze swojej własności. Prawo może podporządkować takie użytkowanie i korzystanie interesowi społecznemu”. Innymi słowy, postanowiono odnieść się do „użytkowania i korzystania z jego własności” zamiast „własności prywatnej”.
146. Postanowienia międzynarodowego traktatu praw człowieka mają znaczenie autonomiczne, z tego powodu nie można ich utożsamiać ze znaczeniem nadanym im w prawie krajowym. Co więcej, takie traktaty dotyczące praw człowieka są żywymi instrumentami, których interpretacja musi dostosowywać się do ewolucji czasu, a zwłaszcza do obecnych warunków życia.
147. Artykuł 29(b) Konwencji stanowi z kolei, że żadne postanowienie nie może być interpretowane jako „ograniczające korzystanie lub wykonywanie jakichkolwiek praw lub wolności uznanych na mocy prawa któregokolwiek Państwa-Strony lub na mocy innej konwencji do które z wymienionych państw jest partią”.
148. Poprzez ewolucyjną interpretację międzynarodowych instrumentów ochrony praw człowieka, z uwzględnieniem obowiązujących norm interpretacyjnych oraz zgodnie z art. 29(b) Konwencji – który wyklucza restrykcyjną interpretację praw – jest to opinia tego Trybunał stwierdził, że art. 21 Konwencji chroni prawo własności w sensie, który obejmuje m.in. prawa członków społeczności tubylczych w ramach mienia komunalnego, co jest również uznane przez Konstytucję Nikaragui.
149. Biorąc pod uwagę specyfikę niniejszej sprawy, pojęcie własności w społecznościach tubylczych wymaga pewnych specyfikacji. Wśród ludów tubylczych istnieje tradycja wspólnotowa dotycząca zbiorowej formy zbiorowej własności ziemi, w tym sensie, że własność ziemi nie jest skupiona na jednostce, ale raczej na grupie i jej społeczności. Grupy tubylcze, z racji swojego istnienia, mają prawo do swobodnego życia na własnym terytorium; ścisłe związki rdzennej ludności z ziemią muszą być rozpoznane i zrozumiane jako fundamentalna podstawa ich kultur, życia duchowego, integralności i przetrwania ekonomicznego. Dla społeczności tubylczych,
150. W tym względzie ustawa nr 28, opublikowana w dniu 30 października 1987 r. w La Gaceta nr 238, Dzienniku Urzędowym Republiki Nikaragui, która reguluje Statut Autonomii Regionów Wybrzeża Atlantyckiego Nikaragui, stanowi w artykuł 36, że:
Własność komunalna to ziemie, wody i lasy, które tradycyjnie należały do Wspólnot Wybrzeża Atlantyku i podlegają następującym przepisom:
1. Grunty komunalne są niezbywalne; nie można ich podarować, sprzedać, obciążyć ani zastawić hipoteki i są nie do ugaszenia.
2. Mieszkańcy Gmin mają prawo do uprawy działek na nieruchomościach komunalnych oraz do użytkowania dóbr uzyskanych z wykonywanej pracy.
151. Indigenous peoples’ customary law must be especially taken into account for the purpose of this analysis. As a result of customary practices, possession of the land should suffice for indigenous communities lacking real title to property of the land to obtain official recognition of that property, and for consequent registration.
152. As has been pointed out, Nicaragua recognizes communal property of indigenous peoples, but has not regulated the specific procedure to materialize that recognition, and therefore no such title deeds have been granted since 1990. Furthermore, in the instant case the State has not objected to the claim of the Awas Tingni Community to be declared owner, even though the extent of the area claimed is disputed.
153. It is the opinion of the Court that, pursuant to article 5 of the Constitution of Nicaragua, the members of the Awas Tingni Community have a communal property right to the lands they currently inhabit, without detriment to the rights of other indigenous communities. Nevertheless, the Court notes that the limits of the territory on which that property right exists have not been effectively delimited and demarcated by the State. This situation has created a climate of constant uncertainty among the members of the Awas Tingni Community, insofar as they do not know for certain how far their communal property extends geographically and, therefore, they do not know until where they can freely use and enjoy their respective property. Based on this understanding, the Court considers that the members of the Awas Tingni Community have the right that the State
a) carry out the delimitation, demarcation, and titling of the territory belonging to the Community; and b) abstain from carrying out, until that delimitation, demarcation, and titling have been done, actions that might lead the agents of the State itself, or third parties acting with its acquiescence or its tolerance, to affect the existence, value, use or enjoyment of the property located in the geographical area where the members of the Community live and carry out their activities.
W oparciu o powyższe oraz biorąc pod uwagę kryterium Trybunału w odniesieniu do stosowania artykułu 29(b) Konwencji (powyżej paragraf 148), Trybunał uważa, że w świetle artykułu 21 Konwencji Państwo naruszył prawo członków społeczności Mayagna Awas Tingni do użytkowania i korzystania z ich własności oraz że udzielił koncesji stronom trzecim na korzystanie z własności i zasobów znajdujących się na obszarze, który może odpowiadać, w całości lub w części, ziemie, które muszą być delimitowane, demarkowane i zatytułowane.
154. Wraz z powyższym należy przypomnieć to, co zostało już ustalone przez ten sąd na podstawie art. 1 ust. 1 Konwencji Amerykańskiej, dotyczące obowiązku państwa do poszanowania praw i wolności uznanych w Konwencji oraz władzy publicznej, tak aby zapewnić pełne korzystanie z praw człowieka przez osoby podlegające jego jurysdykcji. Zgodnie z przepisami prawa odnoszącymi się do międzynarodowej odpowiedzialności państwa i mającymi zastosowanie na mocy międzynarodowego prawa praw człowieka, działania lub zaniechania jakiejkolwiek władzy publicznej, niezależnie od jej pozycji w hierarchii, obciążają państwo, które jest odpowiedzialne na warunkach określonych w Konwencja amerykańska .
155. W związku z powyższym Trybunał stwierdza, że Państwo naruszyło artykuł 21 Konwencji Amerykańskiej ze szkodą dla członków Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, w związku z artykułami 1(1) i 2 Konwencji .
X. INNE ARTYKUŁY KONWENCJI AMERYKAŃSKIEJ
156. W swoim podsumowaniu wraz z ostatnimi pismami procesowymi Komisja zarzuciła, że biorąc pod uwagę charakter związku, jaki wspólnota Awas Tingni ma z jej tradycyjnymi gruntami i zasobami naturalnymi, państwo jest odpowiedzialne za naruszenie innych praw chronionych konwencją amerykańską. Komisja stwierdziła, że ignorując i odrzucając roszczenia terytorialne Wspólnoty oraz przyznając koncesję na wyręb na tradycyjnych gruntach Wspólnoty bez zasięgnięcia opinii Wspólnoty, „państwo naruszyło połączenie” następujących artykułów zapisanych w Konwencji : 4 (Prawo do życia), 11 (Prawo do prywatności), 12 (Wolność sumienia i wyznania), 16 (Wolność zrzeszania się), 17 (Prawa rodziny); 22 (Swoboda przemieszczania się i pobytu) i 23 (Prawo do udziału w rządzie).
Rozważania Trybunału
157. W odniesieniu do zarzucanego naruszenia artykułów 4, 11, 12, 16, 17, 22 i 23 Konwencji, jak argumentowała Komisja w swojej opinii dotyczącej końcowych pism procesowych, Trybunał uznał, że nawet gdy naruszenie jakiegokolwiek Artykułu Konwencji nie został podniesiony w petycji, co nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu naruszenia przez Trybunał, jeżeli udowodnione fakty prowadzą do wniosku, że takie naruszenie rzeczywiście miało miejsce. Jednakże w niniejszej sprawie Trybunał odwołuje się do tego, co postanowiono w tym samym wyroku w związku z prawem własności i prawem do ochrony sądowej członków wspólnoty Awas Tingni, a także oddala naruszenie praw chronionych przez wyżej wspomniany artykuł, ponieważ Komisja nie uzasadniła go w swojej opinii dotyczącej końcowych argumentów.
XI. STOSOWANIE ART. 63 UST. 1
Argumenty Komisji
158. W swojej opinii w sprawie skargi Komisja zwróciła się do Trybunału, zgodnie z art. 63 ust. 1 Konwencji, o stwierdzenie, że Państwo musi:
1. Ustanowienie procedury prawnej, zgodnie z odpowiednimi międzynarodowymi i krajowymi normami prawnymi, która doprowadzi do szybkiego i konkretnego oficjalnego uznania i rozgraniczenia praw Wspólnoty Awas Tingni do jej wspólnotowych zasobów naturalnych i praw;
2. Wstrzymywać się od udzielania lub rozpatrywania jakichkolwiek koncesji na korzystanie z zasobów naturalnych znajdujących się na gruntach użytkowanych i zajmowanych przez Awas Tingni do czasu rozwiązania kwestii prawa własności gruntów, która dotyczy Awas Tingni, lub do czasu osiągnięcia w tej sprawie konkretnego porozumienia między państwem. a Wspólnotą;
3. Zapłacić godziwą rekompensatę za szkody pieniężne i moralne poniesione przez Wspólnotę z powodu braku szczególnego oficjalnego uznania jej praw do zasobów naturalnych i gruntów oraz z powodu koncesji na rzecz SOLCARSA, [oraz]
4. Zapłacić Wspólnocie Rdzennej koszty zaangażowała się w obronę swoich praw przed sądami w Nikaragui oraz w postępowaniach przed Komisją i Trybunałem Międzyamerykańskim.
159. W dniu 22 sierpnia 2001 r. Komisja złożyła oświadczenie w sprawie reparacji, kosztów i wydatków, o które wnioskował Sekretariat w dniu 31 lipca 2001 r. Termin złożenia tego oświadczenia upłynął 10 sierpnia 2001 r., więc wpłynęło 12 dni po upływie terminu. W związku z tym Trybunał uważa, że upływający czas nie może być uznany za rozsądny, zgodnie z kryterium, którym kierował się Trybunał w swoim orzecznictwie. W okolicznościach niniejszej sprawy opóźnienie nie wynikało z samego błędu w obliczeniu terminu. Ponadto imperatywy pewności prawa i równowagi proceduralnej wymagają przestrzegania warunków, chyba że utrudniają to wyjątkowe okoliczności, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. W związku z tym Sąd odrzuca opinię złożoną przez Komisję w dniu 22 sierpnia 2001 r.,
Arguments of the State
160. The State, in turn, stated in its briefs responding to the petition and to the final arguments, that:
a) any claim to compensation due to lack of titling or granting of the logging concession to the SOLCARSA corporation is unfounded because:
i) koncesja SOLCARSA nie spowodowała szkody dla Wspólnoty. W swoim oświadczeniu dotyczącym stanu faktycznego Komisja uznała, że nie jest jasne, czy doszło do zniszczenia lasu na obszarach, których dotyczyła Wspólnota. Nie rozpoczęto wykonywania działalności związanej z pozyskiwaniem drewna z koncesji udzielonej SOLCARSA, ponieważ państwo nie zatwierdziło Pierwszego Planu Zarządzania pozyskiwaniem drewna. Koncern w rzeczywistości jednak wyrządził szkody w lesie w rejonie Cerro Wakambay poprzez nielegalne wycinanie drzew poza obszarem przyznanej jej koncesji na wycinkę. Bezprawne działanie SOLCARSA, które było zewnętrzne w stosunku do koncesji, było działaniem prywatnym, niezwiązanym z jakąkolwiek przyzwoleniem rządu i który został ukarany przez władze państwowe;
ii) w swoich wysiłkach zmierzających do ustalenia odpowiedzialności pieniężnej wobec Państwa, Komisja stwierdza, że w każdym przypadku szkody te dotyczyły osób trzecich, które nie są stronami w tej sprawie, ani nie wniosły roszczeń przeciwko Państwu, z tego powodu nie uznaje pomocniczy charakter jurysdykcji międzynarodowej;
iii) twierdzenie wysuwane przez Wspólnotę jest nieproporcjonalne i nieracjonalne oraz odnosi się do obszaru, na którym nie posiadali przodków;
iv) Wspólnota nie została wysiedlona z gruntów, do których się zgłasza; oraz
v) nie nastąpiła zmiana formy życia, wierzeń, zwyczajów i wzorców produkcji Wspólnoty;
b) jakiekolwiek roszczenie o odszkodowanie wynikające z działań sądów jest bezzasadne, ponieważ Wspólnota:
i) nie wnioskował o tytułowanie swoich rzekomych ziem przodków w drodze procedur sądowych;
ii) nie wyczerpały krajowych środków odwoławczych;
iii) nie dochował należytej staranności w swoich czynnościach procesowych; oraz
iv) uzyskał unieważnienie koncesji na wyręb, „jedynego środka prawnego, o który wnioskowano”;
c) rzekoma zwłoka sądowa przypisywana sądom krajowym nie spowodowała żadnego rodzaju szkody moralnej ani majątkowej na szkodę Wspólnoty, ponieważ:
i) nie została przesiedlona ani nie doznała inwazji na zajęte tereny;
ii) pozostał na obszarze, który uważa za przodka, „poluje, łowi ryby, uprawia ziemię i odwiedza jego święte miejsca”;
iii) jego pierwotna forma życia (spójność społeczna, wartości, wierzenia, zwyczaje, standardy zdrowotne i wzorce produkcyjne) nie uległa zmianie; oraz
iv) nie doznał utraconych zarobków ani szkód następczych;
d) Państwo udowodniło, że nastąpił znaczny postęp w zakresie tytułu własności gruntów społeczności tubylczych na wybrzeżu Atlantyku, takich jak:
i) zawarcie umowy na wykonanie studium diagnozującego sytuację w zakresie własności gruntów i powierzchni zajmowanych przez te społeczności; oraz
ii) przygotowanie projektu ustawy „specjalnej regulacji systemu własności komunalnej rdzennych społeczności Wybrzeża Atlantyckiego i BOSAWAS” oraz przeprowadzenie szeroko zakrojonego procesu konsultacji z tymi społecznościami, w celu istotnej poprawy istniejącego stanu prawnego i instytucjonalnego struktura; oraz
e) z wyżej wymienionych powodów wniosek o odszkodowanie złożony przez Komisję musi zostać odrzucony.
161. Jeśli chodzi o koszty, w swojej opinii dotyczącej końcowych pism procesowych państwo wskazało, że nie może zostać skazany na taką zapłatę z następujących powodów, w tym z następujących powodów:
a) Nikaragua wykazała dobrą wiarę w swoich zarzutach;
b) państwo udowodniło, że przedstawione przez Komisję dowody dotyczące posiadania Wspólnoty przez przodków były niewystarczające, a jej roszczenie jest nadmierne i przewymiarowane ze szkodą dla osób trzecich;
c) koszty operacyjne Komisji i Trybunału są pokrywane z budżetu OPA;
d) „dostęp do Komisji [i] Trybunału nie podlega żadnej taryfie opłat ani stawek”;
e) art. 45 regulaminu postępowania stanowi, że strona przedstawiająca dowód pokryje poniesione w związku z tym koszty; oraz
f) Nikaragua jest jednym z najbiedniejszych państw półkuli i musi przeznaczyć swoje ograniczone zasoby, między innymi, na finansowanie kosztownego procesu tytułowania i wyznaczania ziem rdzennych społeczności.
Rozważania Trybunału
162. Artykuł 63 ust. 1 amerykańskiej konwencji stanowi, że:
[Jeżeli Trybunał stwierdzi, że doszło do naruszenia prawa lub wolności chronionej niniejszą Konwencją, Trybunał orzeka, aby pokrzywdzonemu zapewnić korzystanie z naruszonego prawa lub wolności. W stosownych przypadkach orzeka również, że konsekwencje środka lub sytuacji, które stanowiły naruszenie tego prawa lub wolności, zostaną naprawione oraz że poszkodowanej stronie zostanie wypłacona godziwa rekompensata.
163. W niniejszej sprawie Trybunał ustalił, że Nikaragua naruszyła artykuły 25 i 21 Konwencji w związku z artykułami 1(1) i 2 Konwencji. W tym względzie Trybunał powtórzył w swoim stałym orzecznictwie, że zasadą prawa międzynarodowego jest, że każde naruszenie zobowiązania międzynarodowego, które spowodowało szkodę, pociąga za sobą obowiązek zapewnienia odpowiedniego zadośćuczynienia.
164. Z wyżej wymienionego powodu, zgodnie z artykułem 2 Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka, Trybunał uważa, że Państwo musi przyjąć środki ustawodawcze, administracyjne i wszelkie inne wymagane do stworzenia skutecznego mechanizmu delimitacji, demarkacji i tytułowania własność społeczności tubylczych, zgodnie z ich prawem zwyczajowym, wartościami, zwyczajami i obyczajami. Ponadto, w konsekwencji wyżej wspomnianych naruszeń praw chronionych Konwencją w niniejszej sprawie, Trybunał orzeka, że Państwo musi dokonać delimitacji, rozgraniczenia i tytułowania odpowiednich gruntów członków Wspólnoty Awas Tingni, w granicach maksymalny okres 15 miesięcy, przy pełnym udziale Wspólnoty i z uwzględnieniem jej prawa zwyczajowego, wartości, zwyczajów i obyczajów.
165. W niniejszej sprawie Trybunał zauważa, że Komisja nie wykazała, iż doszło do szkód materialnych wyrządzonych członkom wspólnoty Mayagna.
166. Trybunał uważa, że niniejszy wyrok jest sam w sobie formą zadośćuczynienia członkom społeczności Awas Tingni.
167. Trybunał uważa, że ze względu na sytuację, w jakiej członkowie wspólnoty Awas Tingni znajdują się z powodu braku delimitacji, demarkacji i tytułu własności ich mienia komunalnego, wyrządzona szkoda niematerialna również musi zostać naprawiona w drodze zastąpienia, poprzez rekompensatę pieniężną. W okolicznościach sprawy konieczne jest uciekanie się do tego rodzaju odszkodowania, ustalając je na zasadzie słuszności i na podstawie ostrożnego oszacowania szkody niematerialnej, która nie jest podatna na precyzyjną wycenę. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę okoliczności spraw oraz to, co zostało rozstrzygnięte w podobnych sprawach, Trybunał uznaje, że Państwo musi zainwestować w ramach naprawienia szkody niematerialnej w ciągu 12 miesięcy łączną kwotę US 50 dolarów,
168. Jeżeli chodzi o zwrot kosztów i wydatków, Trybunał musi dokonać ich ostrożnej oceny, w tym wydatków na działania podejmowane przez Wspólnotę przed organami podlegającymi jurysdykcji krajowej, jak również te powstałe w toku postępowań przed systemem międzyamerykańskim. Oceny tej można dokonać na podstawie zasady słuszności.
169. W tym celu Trybunał uważa, że słuszne jest przyznanie, za pośrednictwem Komisji Międzyamerykańskiej, łącznej kwoty 30 000 USD (trzydzieści tysięcy dolarów amerykańskich) na pokrycie wydatków i kosztów poniesionych przez członków Wspólnoty Awas Tingni oraz ich przedstawicieli, zarówno tych wytoczonych w postępowaniach krajowych, jak i międzynarodowych przed międzyamerykańskim systemem ochrony. Aby zastosować się do powyższego, Państwo musi dokonać odpowiedniej płatności w terminie 6 miesięcy od daty doręczenia niniejszego wyroku.
170. Państwo może wypełnić swoje zobowiązania poprzez płatność w dolarach amerykańskich lub w równoważnej kwocie w walucie Nikaragui, wykorzystując do odpowiedniego obliczenia kurs wymiany między obiema walutami w Nowym Jorku, Stany Zjednoczone Ameryki, w dniu poprzedzającym tę płatność.
171. Wypłata szkód niematerialnych oraz kosztów i wydatków, o których mowa w niniejszym Orzeczeniu, nie podlega żadnemu podatkowi bieżącemu ani przyszłemu. Ponadto, jeśli państwo miałoby zwlekać z płatnością, musi zapłacić odsetki od należnej kwoty, według stopy bankowej za zwłokę w Nikaragui. Wreszcie, jeśli z jakiegokolwiek powodu beneficjenci nie mogli otrzymać odpowiednich płatności lub odpowiednich świadczeń w wyżej określonym terminie dwunastu miesięcy, państwo musi zdeponować odpowiednie kwoty w ich imieniu na rachunek lub certyfikat depozytowy w wypłacalnej instytucji finansowej, w dolarach amerykańskich lub ich równowartości w walucie Nikaragui, na najkorzystniejszych warunkach dozwolonych przez praktyki i ustawodawstwo bankowe. Jeżeli po dziesięciu latach nie zażądano zapłaty,
172. Zgodnie ze swoją zwykłą praktyką, Trybunał zastrzega sobie prawo do nadzorowania pełnego przestrzegania niniejszego wyroku. Postępowanie zostanie zakończone, gdy Państwo w pełni zastosuje się do postanowień zawartych w niniejszej decyzji.
XII. AKAPITÓW OPERACYJNYCH
173. Dlatego
SĄD,
Siedmioma głosami do jednego,
1. stwierdza, że Państwo naruszyło prawo do ochrony sądowej zapisane w artykule 25 Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka ze szkodą dla członków społeczności Mayagna (Sumo) Awas Tingni, w związku z artykułami 1(1) i 2 Konwencji, zgodnie z tym, co zostało określone w paragrafie 139 niniejszego Wyroku.
Sędzia Montiel Argüello zdanie odrębne.
Siedmioma głosami do jednego,
2. stwierdza, że Państwo naruszyło prawo własności chronione przez artykuł 21 Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka ze szkodą dla członków Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, w związku z artykułami 1(1) i 2 Konwencji, zgodnie z tym, co zostało określone w paragrafie 155 niniejszego Wyroku.
Sędzia Montiel Argüello zdanie odrębne.
jednogłośnie,
3. postanawia, że państwo musi przyjąć w swoim prawie krajowym, zgodnie z artykułem 2 Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka, środki ustawodawcze, administracyjne i wszelkie inne niezbędne do stworzenia skutecznego mechanizmu delimitacji, demarkacji i tytułowania własności społeczności tubylczych, zgodnie z ich prawem zwyczajowym, wartościami, zwyczajami i obyczajami, zgodnie z tym, co zostało określone w paragrafach 138 i 164 niniejszego wyroku.
jednogłośnie,
4. postanawia, że państwo musi przeprowadzić delimitację, demarkację i tytułowanie odpowiednich ziem członków społeczności Mayagna (Sumo) Awas Tingni i do czasu zakończenia delimitacji, demarkacji i tytułów musi powstrzymać się od wszelkich czyny, które mogą doprowadzić agentów samego państwa lub strony trzecie działające za jego przyzwoleniem lub tolerancją do wpłynięcia na istnienie, wartość, użytkowanie lub korzystanie z mienia znajdującego się na obszarze geograficznym, na którym członkowie Mayagna (Sumo) Awas Społeczność Tingni żyje i prowadzi swoją działalność zgodnie z paragrafami 153 i 164 niniejszego wyroku.
jednogłośnie,
5. stwierdza, że niniejszy wyrok stanowi sam w sobie formę zadośćuczynienia dla członków Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni.
Siedmioma głosami do jednego,
6. stwierdza, że słusznie państwo musi zainwestować, jako naprawienie szkody niematerialnej, w ciągu 12 miesięcy łączną kwotę 50 000 USD (pięćdziesiąt tysięcy dolarów amerykańskich) w roboty budowlane lub usługi będące przedmiotem wspólnego zainteresowania na rzecz korzyści Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, za wspólnym porozumieniem ze Wspólnotą i pod nadzorem Międzyamerykańskiej Komisji Praw Człowieka, zgodnie z paragrafem 167 niniejszego wyroku.
Sędzia Montiel Argüello zdanie odrębne.
Siedmioma głosami do jednego,
7. stwierdza, że słusznie państwo musi zapłacić członkom Wspólnoty Mayagna (Sumo) Awas Tingni, za pośrednictwem Międzyamerykańskiej Komisji Praw Człowieka, łączną kwotę 30 000 USD (trzydzieści tysięcy dolarów amerykańskich) na wydatki oraz koszty poniesione przez członków tej Wspólnoty i ich przedstawicieli, zarówno te powstałe w postępowaniu krajowym, jak i w postępowaniu międzynarodowym przed wewnątrzamerykańskim systemem ochrony, zgodnie z tym, co zostało stwierdzone w paragrafie 169 niniejszego wyroku.
Sędzia Montiel Argüello zdanie odrębne.
jednogłośnie,
8. stwierdza, że Państwo musi składać do Międzyamerykańskiego Trybunału Praw Człowieka sprawozdanie dotyczące środków podjętych w celu wykonania niniejszego wyroku co sześć miesięcy, licząc od daty notyfikacji niniejszego wyroku.
jednogłośnie,
9. postanawia nadzorować przestrzeganie niniejszego Orzeczenia i że sprawa ta zostanie zakończona, gdy Państwo w pełni wykona postanowienia zawarte w niniejszym Orzeczeniu.
Sędziowie Cançado Trindade, Pacheco-Gómez i Abreu-Burelli poinformowali Trybunał o swojej wspólnej opinii, sędziowie Salgado-Pesantes i García-Ramirez poinformowali Trybunał o swoich opiniach, a sędzia Montiel-Argüello poinformował Trybunał o swoim głosie odrębnym. towarzyszą temu wyrokowi.
~ POUFNE OGŁOSZENIE w nawiązaniu do [ ZAMÓWIENIE SERWISOWE NR. 11/02 ] ~ KODEKS ETYCZNY DLA PERSONELU na rzecz Misji: " ABRAXAS ” ( S...
~:jam•est•prawradca łona~syn ~:jam•est•praweda córa~łona sole juri ESTATE DOMINIUM EMINENT Prawa•Naturalnego: Zgodnie z art. 27 Konstytucji ...
ZANIM PODPISZESZ! :radomość do samostanowienia Translatacja angielsko-polska google: 1) BY:by: In the U.S., the word By: is placed un...
Złota zasada we wszystkich religiach świata Trzynaście świętych tekstów Bahaicka wiara Nie nakładaj na żadną duszę ciężaru, którego nie chci...
Międzyregionalna Etyka Wszelkich Organizacji Społecznych ·M·E·W·O·S· (2 Kor 13:8) https://www.bitchute.com/video/g7WxtcmYfisc/ https://you...
